11) Van verassing tot enorme verbazing...

Even kijken op de regulator...Hand op mijn borst, ik gaf het teken van ‘low on air' aan mijn instructeur. Zestig bar nog maar over in mijn zuurstoftank, dat moet van de 'exitement' zijn dacht ik...
Daar zwom ik dan, met 6 andere duikers op 15.7 meter diepen even later langs een vertikale koraalmuur van +- 6 meter hoog. Deels op mijn zij bekeek ik vol ongeloof een kleine kloof tussen deze prachtige, grote gekleurde onderwater muur, bekleedt met vele anemonen, zeesterren, talloze vissen die niet thuis te brengen waren en planten die dansten op de waterstroming. Dit alles werd belicht door het zonlicht, we waren namelijk op de weg terug naar het ankertouw van de boot, een duik van 45verbazende minuten lag zojuist achter ons. In het begin van de duik en tijdens het afdalen zag ik iets in de verte opdoemen, door mijn mindere zicht op afstand moeilijk thuis te brengen wat het was. Ineens een minuut later zweefde ik onverwachts tussen een school van +-400 tot 500 vissen, allen ongeveer 60 centimeter lang en allen op dezelfde afstand van elkaar, die in een mega groep onverstoord vlak voor mijn duikmasker passeerde en waarin ik ineens middenin bleek te zitten. Wauw kon ik niet roepen, maar adrenaline en een verhoogde hartslag was wel het gevolg.

Spannend was het zeker vanmiddag, want dit was de finale duik na een weekend vol met theorie, twee duiken in een zwembad en vier aan de kustrand dichtbij het resort waar we de cursus volgden. Tijdens de trainingen hadden we o.a. geleerd hoe om te gaan onder water, equipment afdoen, buddybreathing ofwel ademen d.m.v. extra zuurstof-regulator van je duikbuddy, masker af en opzetten, emergency ascending, decending met BCD, zwemhoudingen, communicatie, klaren masker en oren, etc. Alle instructies, acties en communicaties konden we nu op het echte rif en op het echte open water eindelijk uitvoeren, als een soort laatste examen. (open water dive course) Per boot waren we hier drie kwartier geleden heen gebracht, voerden toen langs de prachtige kust van Mabini (eiland Luzon) waar we voor het eerst de prachtige witte stranden zagen en talloze resorts. We zagen voor het eerst echt iets waar de Filippijnen bekend om staan: een prachtige zee, witte stranden waar rieten hutjes en enkele middelgrote resorts op het strand of hogerop in de met groen bekleedde heuvels lagen. Het profiel van het land waren namelijk groene heuvels, wat prachtig afstak tegen de ervoor gelegen witte stranden en de blauwe zee. Her en der zag je bubbels en een opblaasbare unit langs de kustrand liggen, te betekenen dat daar duikers onder water waren. Na onze fantastische laatste duik zat ons geweldige weekend erop en hebben alle drie van ons team het PADI openwater duikcertificaat behaald en 1 van ons het advanced duikcertificaat! Met het openwater certificaat kun je overal tot 18 meter duiken, met de advanced cursus ga je dieper en moet je kunnen omgaan in andere omstandigheden zoals minder zicht en met meer druk. Op de boot terug naar het resort waar onze cursus gegeven werd praatte iedereen vol ongeloof over wat we zojuist beneden hadden gezien. Bij het klimmen op de boot kon ik ook even tijdelijk geen woord uitbrengen: drie kwartier onder water in een andere wereld, dat doet iets met je. Dennis en Ronny, de twee Filippijnse broers en onze instructeurs, die ook het resort en het duikbedrijfje runnen en beide al ongeveer 2500 keer gedoken hebben, hadden een filmcamera in een dure behuizing meegenomen tijdens onze duik en hebben we dus nu ook een geweldige video als souvenir!!

Het weekend was geweldig, voor de meeste in ons projectteam er even echt uit na weken van werken en in het hotel gehangen te hebben elke zondag. Het resort waar we de cursus hielden lag verscholen in een prachtig gebied, omgeven door huisjes, heuvels, rijstvelden, hutjes en veel groen, op een uur rijden van Batangas waar ik verblijf. Zoals vaak bij duikscholen is het commercieel, veel bombari en verwestert, maar waar wij zaten voelde het relaxt, ongedwongen, lekker locaal en zonder bombari en commercieel gelul. Vanaf het resort waar het zwembadje was, een restaurantje, douches en tafels en stoelen en een bar met rieten dakjes keken we steeds uit op de zee die voor ons lag, een steentjesstrand en met daar vlak achter de van foto's bekende houten bootjes die om de paar minuten wegvoeren of aankwamen al dan niet met duikers erop. Het was een fantastische setting, zoals je dat in je hoofd hebt zoals van TV of uit een blad, rieten dakjes, een zee met bootjes, een relaxte sfeer, alles rustig en overal locale mensen, zelfs onder de cursisten.
Heerlijk is dat, vooral na 3 weken werken in een industriegebied, een hectisch stadje, druk verkeer en steeds het hotel waar je zit. Twee vriendelijke jonge jongens sleepten steeds met de nieuw gevulde en lege duikflessen en zaten steeds erbij als wij instructies kregen van Ronny. Ze maakten ook steeds foto's met onze en zijn camera's, hielpen ons met het equipement op te tuigen en maakten grappen en lachten over onze uitspraken in het Filippijns, die ik en Jeffrey tot nu toe geleerd hadden. Het was zo'n dag die je wel een week zo zou willen hebben, of misschien wel een jaar. In Australië waren de duikscholen toch soms erg anders, verwestert met soms zelfs duikinstructeurs die zelf backpackers waren, commerciële cursussen en boven alles te erge concurrerende bedrijven. Dit klinkt negatief maar de groep en de introductieduik op het fantastische Great Barrier Reef was destijds wel geweldig mooi en altijd in mijn geheugen gebleven om ooit nog eens te herhalen.
Maandagmorgen 06:30 uur, een nieuwe dag na dat geweldige weekend. Een voldaan gevoel tijdens het ontbijt maar fysiek gezien voelde ik het weekend nog wel een beetje. Maar duiken mag ik nu! Ik hoop in mijn stagetijd nog een aantal duiken te kunnen doen, het was zo geweldig dat ik er eigelijk nog steeds niet over uit kan wat je allemaal zag en kan zien. Hetwas een 'blown away experience'. Wat is de natuur toch geweldig.

Momenteel begin ik alles hier beter te zien in de Filippijnen, je hebt toch zeker drie tot vier weken nodig om te wennen aan de mensen, de cultuur, de omstandigheden en het werken. Dat is nu allemaal relaxt en fijn en ik geniet er echt elke dag van. Een voorbeeld is dat je de werktijden van het personeel van ons hotel begint te snappen en dat je bijna al het personeel bij naam kent omdat je met ze spreekt en ze drie keer per dag ziet en ze beter begrijpt nu. Ook op het werk leer je de mensen beter kennen. Een voorbeeld is het personeel op de bouwplaats, waar ik momenteel 1 of 2 keer per dag naartoe ga, soms alleen al om het feit om even achter de computer vandaan te zijn, even lucht te scheppen, de intense zon te voelen en met iedereen even een praatje te maken al dan niet in mijn gebrekkige Tegalog (Filippijns), die ik van iedereen nu een beetje leer, hoewel het simpele zinnen zijn zoals ‘hoe gaat het met je vandaag', ‘leuk om je te ontmoeten' etc. Trouwens is iedereen hier fantastisch Engels onderlegd. Maar vaak moet ik er ook even naartoe om even wat dingen op te meten, te overleggen of te bekijken. Binnenkort gaan Jeffrey en Sander terug naar Nederland en worden ze afgelost door Robert, die al eerder hier was en nog iemand anders.
Op de bouwplaats is nu echt de grote stilte voor de storm aangebroken. Het circus hier gaat binnenkort van start, ik heb de schepen al moeten intekenen en enkele berekeningen moeten maken van het waterprofiel. De eerste schepen zijn dichtbij dus we zijn ook bezig met instructies en plannen die we tijdens een droogtraining gaan oefenen in een grote repetitie. We gaan dan met de gemaakte tekeningen en gisteren gekochte speelgoedautootjes laten zien aan al het personeel hoe de verkeersstromen moeten gaan lopen, waar de kranen lossen, waar geladen moet worden en waar opgeslagen moet worden en dan alles ook nog zo veilig mogelijk, langzaam maar ook nog efficiënt, zowel dag als in de nacht. Dit worden twee interessante oefendagen met al het personeel en materieel zo vlak voor de generale! Ook de bedieners van de vier grote kranen op de schepen moeten natuurlijk instructies ontvangen, een behoorlijke coördinatie tussen groepen en communicatie door walkie talkies straks maar een geweldige uitdaging en ontzettend leuk lijkt mij. 1 van de grote transportbanden die in de Filippijnen gebouwd is, is gisteren aangekomen op het project (d.m.v. 5 vrachtwagens). Leuk om te zien dat wat je getekend hebt je nu in werkelijkheid voor je ziet staan en straks in gebruik genomen wordt. Het mooie is dat door het technisch tekenen je snel en goed inzicht krijgt in het algehele project en de (nieuwe) plannen.

Het andere leuke om te vertellen is wat er savonds gebeurde na het plaatsen van mijn vorige verhaal. Een feest. De jarige, de manager van Port Batangas hier, het haventerrein waar wij als projectteam dus gebruik van maken en ook van zijn kantoorgebouw, had groots uitgepakt. Ik dacht aan 4 staantafels, wat drinken en eten, wat Filippijnen en wat muziek, maar het bleek om een loods van hem te gaan van 60 bij 100 meter groot gelegen naast ons (zijn) kantoorgebouw, ongeveer 200 gasten binnen, 20 luxe bekleedde tafels, een groot buffet, veel bier, een band met o.a. twee geweldige zangeressen uit Manila en een fantastische bediening. Halverwege de avond laadde een vrachtwagentje nog wat extra drank en eten uit die met zijn achterkant tegen de loods aan stond, bij 1 van de 4 openingen van de loods. Geweldig ook, want door 1 van die openingen van de loods zag je de zon onder gaan met een paars/roze lucht, ik heb er nog foto's van gemaakt. Maar je raadt het al: vrijdagavond, net klaar met werk, lopend met een duffe kop van het kantoor naar die naast gelegen loods, een projectteam dat arriveert.. Bier op tafel.. muziek...
Laat ik zeggen dat het enorm gezellig was, dat we voor 200 man hebben gezongen (karaoke, dat is net zo populair in Azië als fietsen in Nederland en ik zeg laten we karaoke in Nederland stimuleren) geweldig hebben gegeten en gedronken en vele foto's hebben gemaakt. Na selectie (haha) zet ik nog wel wat foto's op mijn site. Een zeer grote verassing zo op de vrijdagavond, wat niemand verwacht had. De jarige manager is een zeer vriendelijke man en heeft nogal een flinke status hier in Batangas en de omliggende regio. Hij bedankte Van Oord nog voor de fijne samenwerking op zijn terrein en na het feestje kreeg iedereen een klein glazen beeldje van hem, met zijn naam erop. Vol verbazing stapte ik tegen elf uur in de auto terug naar het hotel en dook ik zelfs in mijn kamer nog even in mijn theorie duikboek, want de volgende ochtend begon dus de duikcursus! (theorie by the way in de herkansing wel gehaald)
De volgende ochtend na het verassende feest voelde wat minder (hmm how come?) en tijdens de autorit door de heuvels in de richting van de duikschool was het stil in de auto... Iedereen had ‘muziek' in het hoofd haha.. Gelukkig konden we naast de duiktrainingen en oefeningen flink bijkomen in de setting zoals ik die eerder in dit verhaal al omschreef.

Tot gauw mensen,

Kita tayo mamaya,

ingat,

Rob

10) Mooie plannen naast veel werken...

Beste mensen,

Hier een nieuwe update vanuit de Filippijnen. Alles gaat goed hier. Het project loopt prima en de technische tekeningen zijn sinds deze week definitief gemaakt. Daarnaast moesten wij als team allerlei wijzigingen en aanvullingen doorvoeren deze week, aangegeven door de managers die vorige week kwamen. Dat is nu gebeurd dus is er vandaag (vrijdag) een wat rustigere dag. Ik typ dit vanaf het werk, dus dan valt al af te lezen dat het inderdaad rustig is. De bouwplaats ligt er ook goed bij, handgeschilderde markeringen, afzettingen zijn overal klaar gemaakt en momenteel bekijken we welke signs (verkeersborden) etc. we nodig zijn voor de begeleiding van het komende, vele verkeer. Daarnaast moeten we steeds allerlei materieel wat binnenkort op de bouwplaats verschijnt van A-Z inspecteren als uitvoerende partij zijnde, gezien het feit dat bijvoorbeeld een moderne kraan hier in de Filippijnen met een moderne kraan in Nederland net zo te vergelijken valt als het verschil van dag en nacht.
Binnenkort ga ik naar Manila (2 uur van hier) om met Bart (hoofd QHSE, Quality, Health, Safety, Environment) opnieuw enkele trucks te inspecteren. Ik hoorde dat de omgeving waar dat gebouw is rond Manila en waar die trucks staan omgeven is met vuilnisbelten waarop mensen wonen. Ja ook hier in de Filippijnen bestaat armoede, wanhoop en dat soort dingen die in mijn ogen in 2009 niet nog steeds op zulke schaal mogen voorkomen.

Afgelopen week was interessant. Er was een instructiedag voor Filippino shovelrijders en truckrijders. Doormiddel van een 1,5 uur durende presentatie gegeven door iemand van WSO (World Safety Organization) werden ongeveer 20 drivers ingelicht over veiligheid rondom een shovel. Je moet het zo zien dat deze drivers opgetrommeld zijn door de onderaannemer en een rijtest hebben moeten doen en hebben moeten oefenen in opdracht van Shell. Sommigen hebben nog nooit gereden laat staan materiaal verplaatsen en omgaan met veiligheid en coördinatie met ander verkeer. Soms moeten we er zo erg bovenop zitten, vergelijkend met een vader die zijn kind met zijwieltjes een stukje probeert te laten fietsen en steeds moet ingrijpen wanneer hij/zij uit een rechte lijn dreigt te raken. De mannen die bij me aan tafel zaten zijn de mannen waarmee ik in de komende weken nauw mee kom te werken bedacht ik me, terwijl de presentator de presentatie deels in Tagalog (Filippijnse taal) en Engels voortzette. Aan de overkant vanwaar de presentatie gehouden werd werden de truckdrivers op dezelfde manier geïnstrueerd over veiligheid en alles rondom het berijden van een truck. Daar zat mijn collega stagiair als afgevaardigde van Van Oord bij. Na de presentaties en een goed geregelde lunch in het PPA gebouw (waar wij dus als team kleine kantoortjes huren en vanuit hier opereren) gingen we de bouwplaats op met alle mensen.
Je raadt het al: er stond een truck geparkeerd en een shovel geparkeerd. Nu komt het. De test. Hoe doe je een pre-check voordat je begint te rijden? Samen met de presentator en met onze eigen grappige en leuke safety officer Michael selecteerden we groepjes onder de geïnstrueerde Filippino mensen. De eerste groep mocht komen. Start de inspectie maar zoals die is uitgelegd! Juist, de eerste Filippijn begaf zich naar de shovel, sprong via een staalplateautje midden op de linker achterband van de shovel en keek ons vragend aan wachtend op de volgende instructie. Hmmm, dat bedoelen we dus. Er is een laddertje waar je normaal de shovel mee bestijgt en je moet, zoals uitgelegd, altijd omhooggaan en jezelf vastpakken d.m.v. drie vaste punten dus bijvoorbeeld 2 voeten op iets en 1 hand. Maar nee, gewoon via de band. Toevallig stond ook 1 van de toezichthouders van Shell op dat moment te kijken en die keek mij na deze eerste actie met een glimlachend gezicht aan en ik snapte precies wat hij zei terwijl hij niets zei. De shovel werkte wel, 3 lampen deden het niet (misschien omdat de chauffeur de knop niet kon vinden maar dit terzijde) en de accu was ook niet al te goed meer en 1 band van de shovel leek doormidden te splijten, voor de rest leek hij goed.

Het is soms een vreemd contrast, Filippijnen die je alles moet uitleggen over veiligheid en sommige operationele aspecten en met krakkemikkig materieel en daarentegen een extreem goed beveiligde bouwplaats met borden, linten, markeringen, die zelfs in Nederland als ‘zeer goed beveiligd' kan worden bestempeld, laat staan hoe Filippijnen deze bouwplaats zullen beoordelen in hun ogen. Naast het feit dat er 2 shovelrijders waren die bijna de zijkanten van de trucks eruit sloegen met de bak en naast het feit dat er een enkele was die zijn complete lading verloor omdat hij de bak niet goed recht hield en naast het feit dat er een chauffeur was die zo erg ver tegen de truck stond geparkeerd dat hij de lading deels achter de truck gooide in plaats van in de truck, was de training verder wel een geslaagde dag. Terwijl ik dit alles zag en ook foto's maakte samen met Michael onze Filippijnse safety officer, dacht ik aan het feit dat er binnenkort een 201 meter lang schip arriveert, 4 megakranen gaan lossen, 15 trucks met chauffeurs dag en nacht gaan rijden over het door ons klaargemaakte en te coördineren terrein en 6 of meer shovels spoedig actief zullen zijn met dit te trainen personeel. Ik voelde een lichtelijk opkomende uitdaging, dit ook lichtelijk uitgedrukt...

Verder heb ik dus deze week mijn tekeningen definitief gemaakt die nu verstuurd zijn en die we straks gaan gebruiken. Over 1,5 week namelijk dan roepen we al het personeel op wat actief zal zijn in de komende weken. Dat zijn er heel wat, moeilijk te begrijpen nog dat er zoveel activiteit gaat plaatsvinden binnenkort. Ik ga samen met een aantal anderen van ons team met de extra vergrote tekeningen de Filippijnen simpel en helder proberen uit te leggen welk eerste scenario gaat ontstaan waar hun in komen te werken en wat daarbij belangrijk is en hoe ze moeten rijden en omgaan met situaties. Dat wordt volgens mij een kijkcijferkanon, omdat we veel zendtijd nodig zullen hebben om de Filippinos uit te leggen wat ze moeten begrijpen. Niet teveel informatie tegelijk geven is een belangrijk punt. Wat mij part komt het eerste schip morgen al, want de extreem veilige bouwplaats hier is nagenoeg klaar, de tekeningen zijn klaar, de plannen bijna, dus het circus mag binnenkort wel beginnen!

Het mooie van het kantoor waar we zitten, is dat het een gebouw is in het beheer van de Filippijnse autoriteiten. Daarom is het is een modern gebouw en elke maandagmorgen wordt de vlag gehesen aan de straatzijde en staat personeel trots te salueren. Dit gebouw is daardoor ook een erg groot contrast met de verdere omgeving en ook bijvoorbeeld met de arme omgeving waar onze in accommodatie verstopt ligt. Verstopt is een goed woord voor als je wilt uitleggen waar iets gelegen is, want het zijn hier allemaal kleine weggetjes, hutjes, huisjes, inritjes etc. Ik voel me soms wel wat opgelaten als elke ochtend, middag en avond de twee grote X-trail auto's met chauffeurs ons weer van punt naar punt rijden en dat deze soms zo moet manuvreren in de straten tussen alle motorfietsjes met soms complete families daarop en in de algehele setting. Maargoed, het is kennelijk part of the job en veilig van A naar B staat voorop hoewel je overdag op zich prima buiten kunt zijn wordt het wel aangeraden zo min mogelijk mee te nemen. Het kantoorgebouw waar ik zit is dus bedoeld voor de grote overslagterminal die hier naast ligt, die echter al jaren stilligt en terwijl er mega kranen staan en extreem brede wegen zijn aangelegd en met controlepoorten voor vrachtwagens. Onze bouwplaats ligt dus op dit terrein.
Ook het kantoor hier staat grotendeels leeg. Soms krijg ik het idee (met name door verhalen die je hoort) dat deze moderne containerterminal alleen maar gebouwd is om locale aannemers en mensen aan het werk te houden en werk te geven en terwijl het grote terrein hier verder levenloos is behalve onze bouwplaats die er gelegen is. Het moeten selecteren en moeten werken met locale aannemers hier en officieel te mogen werken op hun ‘trotse Filippijnse Autorities gebied' is een gecompliceerd proces wat natuurlijk ver voor dit project al moet worden uitgezocht. Voor deze zaken heeft mijn collega hier ook maanden gezeten om bepaalde dingen voor elkaar te krijgen, voordat we dus bijvoorbeeld überhaupt een voet mogen zetten op de niet gebruikte, grote overslagterminal en bijvoorbeeld om te kunnen werken met verschillende partijen. Vertrouwen en afspraken zijn daarbij erg belangrijke factoren maar juist hier ook soms een erg moeilijk aspect in deze cultuur hier en dit locale gebied Batangas. Ja moet ja blijven na het tekenen van een contract met een locale instantie bijvoorbeeld en niet nee worden en dubbel zoveel kosten ineens juist op het moment dat een projectteam het sein heeft gekregen om aan het werk te mogen gaan. In Nederland zijn er veel regels en wetgevingen, maar hier ook en wel op andere manieren. Taalbarrières soms, toespelingen door locale partijen onderling en zelfs een burgermeester van de regio die betrokken wordt en selecties maakt voordat iets überhaupt mag starten.

Het is interessant wat je allemaal van collega's hoort hoe voorbereidingen in andere landen gaan en wat er bij komt kijken voordat je er heen kunt en het project kunt starten, er kunt wonen en werken en dan ook nog het liefst zo veilig mogelijk. Roylan mijn buur hier in het kantoor is van SOS, een instantie die tijdens het project ons helpt met materialistische zaken, verlengingen van visa's (ook erg gecompliceerd, mijne is nl. gisteren via erg dure papieren via een soort jurist bij de Immigration Filippines verlengd) en Roylan coördineert ook de chauffeurs die voor ons rijden. Hij is een goed geschoolde Filippijn met veel kennis en (belangrijk) die weet hoe de regio in elkaar steekt hier, waar de contacten zijn en hoe je moet spreken. Een prachtige kerel waar ik elke dag veel lol mee beleef zoals dat hij gisteren mij een aantal zinnen Tegalog (Filippijns) heeft geleerd. Hello sur, como staka? Mabuti? Ang pangalan co hay Rob at ano ang pangalan mo. Ang ganda ng araw mo ngayon! Het zijn een paar zinnen die ik nu geleerd heb van hem. Elke dag 1 zin leren is mijn doelstelling haha.

Tot slot de prettige vermelding dat ik op 3 fouten teveel mijn duiktheorie niet heb gehaald van de week. Gelukkig mag ik een soort herkansing doen.. Ach ja, op school ben ik ook soms Hans Herkans dus waarom dan ook de duiktheorie nog niet een keer... De instructeur zei zelfs dat dat wel goed was, dan weet je nog meer en onthoudt je nog meer details! Het probleem was een beetje dat we het dikke boek kregen en eigenlijk in luttele dagen in de avond (soms nacht) uurtjes het moesten lezen en aangezien ik 1x eerder heb gedoken maar verder niet veel over de (verassend veel) duiktheorie weet, was het een flinke opgave. Gelukkig gaat het niet al te officieel dat examen dus doe ik morgen het nog eens. Morgen wordt het spannend want.... We gaan dan ook oefenen en daadwerkelijk duiken!!! Zondag wordt denk ik een onvergetelijke dag, we gaan dan de zee op voor de echte duiken! En hopelijk slaag ik daarna om wellicht later in de stagetijd ‘alleen' (zonder instructies en d.m.v. huren materiaal) te mogen duiken maar dan wel met een boot en met meerdere mensen die uitvaren. We gaan duiken in Anilao, echt zo'n naam die wellicht op google goed te vinden is. Het zijn kleine eilandjes waar we rondom heen gaan duiken tot max. 18 meter diep. Het is ook de eerste keer dat ik er echt even uitkom, wat ik graag al eerder had gewild maar wat de veiligheid soms niet toeliet i.v.m. tijd van de dag en omgeving. Eindelijk er even op uit en ook nog eens voor zoiets, helemaal top. Ik kijk er enorm naar uit. Het duiken op het Great Barrier Reef in Australie is al echt 1 van mijn allergrootste hoogtepunten ooit meegemaakt maar dit wordt denk ik wel er 1tje die er aan toegevoegd gaat worden, ik hoorde dat het duiken hier in de regio van de Filippijnen enorm populair is en onvoorstelbaar mooi.

Mensen ik ga zo weg, er is zo een feestje,de manager van hier het kantoorgebouw PPA (Philippines Port Authorities) is jarig en vond het een goed idee om alle partijen die zijn kantoortjes in zijn gebouw afhuren allemaal uit te nodigen! Een verjaardag wordt kennelijk groots gevierd, ik hoorde net in de loods naast ons kantoor een bandje inzingen en zag eten en drinken aangerukt worden! Gisteravond zijn we ook uit eten geweest met 7 man (eindelijk een keer niet in het hotel eten). Tien schalen op tafel waarvan iedereen de extreem verse vis van proefde met rijst en andere dingen. Ik was wat ‘kat uit de boom kijkende' want vis is niet mijn meest aantrekkelijkste eten maar het was fenomenaal. Voor 6 euro ofzoiets drinken en fenomenaal (veel) eten. Iedereen was verrast, juist soms in de meest afgelegen tentjes of krakkemikkige tentjes kun je het best eten. Hoewel we onder saaie TL-lampen zaten met geluidmakende airco-apparaten en vage locale mensen om ons heen was het een succesvol avondeten. Zojuist tijdens lunchpauze ben ik teruggekomen van het maken van pasfoto's, (voor duikcertificaat) met de auto naar het centrum dus nu eindelijk voor het eerst echt onder de mensen buiten op straat. Zoals Jeffrey eerder al vertelde, leken we ook nu weer een ware attractie. Vier blanke Nederlanders en drie van ons boven de 1:80 meter lang, het leek net of sommige Filippijnen vol ongeloof naar voorbij passerende vliegtuigen zaten te gapen.

Mensen, tot gauw maar weer eens enne als ik lang niet meer schrijf dan kan het zijn dat ik tussen het eiland Luzon en Mindoro van de Filippijnen ergens op 18 meter diepte in de oceaan op de bodem mij niet helemaal lekker voel. (hahaha, nee gaat goed komen hoor ma, niet in de stress schieten nu... haha)

Dag mensen!

Groeten Rob

Vanaf kantoortje Van Oord - PPA building - Port Batangas

9) Eerste fotos tijdens rustdag 2...

Beste mensen,

First of all many thanks for all of your response on my stories, great!
Een kort verhaal nu even, ja kort schrijven moet me ook lukken... Onderstaande link verwijst naar de fotos gemaakt vanmorgen en vanmiddag hier in Batangas Country Club resort... Ik heb namelijk zo ongeveer de hele dag aan het zwembad gelegen: verbrande rug, knieen, neus en schouderdelen als gevolgmaar dat even terzijde... De nieuwe, indische stagair die vorige week aan ons team is toegevoegd heeft een prachtig mooie Olympus camera die we goed uitgeprobeerd hebben! (Zie link)

Ik schrijf binnenkort een nieuw verhaal, ik moet namelijk zo even een boek doornemen! Heel vervelend allemaal want het gaat over duiken! Volgende week gaan we met ons team de 2-daagse PADI duikcursus volgen in de omgeving.. We doen dat aanstaande week omdat dit de laatste 'relatief rustige' week zal zijn! Ik kijk er erg naar uit, eindelijk er even uit en even uit de routine en iets zien en doenin de omgeving waar het mede ook om bekend staat.
Enjoy the photos.

Love you all,

Rob

Fotos: http://www.mijnalbum.nl/Album=F6XPCNHU

8) Hoog bezoek...

Hai!

Vrijdagavond 22:00 uur.

Een uurtje geleden hadden we weer de dagelijkse avondmaaltijd samen met het team bemachtigd, waarbij ook nu weer talloze prachtige verhalen boven tafel kwamen. Ervaringen t.a.v. projecten en in landen waar mijn collega's waren geweest. Iedereen was al naar hun of haar kamer, zoals elke avond tegen negenen. Het was nog lekker zwoel weer, dus besloot ik mijn muziek erbij te pakken en via de mooi verlichte paden hier op het resort-complex die fantastische schommelbank te gaan proberen.

Ik zag hem al dagen staan, met de intensie er eens een keertje gebruik van te maken. En daar zat ik dan, schommelend in een bank en met geweldige muziek op de oren, een luchtige bloes aan en een vermoeid lichaam die richting slaapstand gaat. De aardige jonge Filippijnse staf van het resort was druk om de tafels schoon te maken; hun werkdag zat erop en ze zwaaiden net nog vriendelijk naar me. Gisteren had ik me even gedistancieerd van de groep en was even bij ze aan de bar gaan zitten en over de Filippijnen, de accommodatie en over regio Batangas gepraat. Hard werken die jongens, veel uren maken en altijd lachen en uiterst beleefd blijven, dat doen ze. De baan die ze hebben is in deze regio er niet zomaar 1. Tijdens de afgelopen reizen reserveer ik wel eens vaker wat bezinningstijd voor mezelf. Sinds aankomst is dat er niet echt van gekomen, gelijk aan het werk, altijd samen met het team, je staat met ze op en gaat tegelijk naar bed en als je eenmaal alleen op je kamer bent is het zo ongeveer gelijk slapen geblazen. En nu zat ik daar toch even heel relaxt. Geweldig zwoel weer, schommelend in een stoel, goede muziek, uitkijk op een pad voor me met daarachter mooie bomen en struiken aangeplant door het resort. Even een uurtje hangen en even bedenken en afvragen waar je bent, wat je doet en beleefd en wat er nog komen gaat.

Gisteren was een leuke dag. Zoals ik al had verteld kwamen woensdag twee projectmanagers uit Nederland even voor drie dagen overvliegen om de workmanagers (mijn collega's) en de status van het project te controleren. Gisteren (donderdag) was dan de dag daar dat alles gecheckt werd en vergaderingen werden gehouden. Daarnaast waren er ook afgevaardigden van SPEX (Shell Philippine Exploration) naar Batangas gekomen om namens de opdrachtgever hun bijdrage te leveren tijdens de controlecheck en vergadering. Terwijl enkelen van ons waaronder ikzelf gewoon aan het werk bleven gingen de hoge heren buiten de site bekijken en gingen daarna binnen bij ons in het kantoor achter gesloten deuren de vergadering bijwonen. Halverwege was er een pauze waarbij ons hele team iedereen even kon zien en voorstellen. Ik kwam binnen in de vergaderkamer waarin een grote glazen tafel met talloze stoelen omheen stonden en ging als een zeer trotse Enschedese student weg: er lagen namelijk een stapel papieren midden op de vergadertafel, 8 autocad ontwerptekeningen van de aanstaande scenario's die gaan ontstaan op de kade en bouwplaats en waar ik zeker de laatste 9 a 10 dagen fulltime aan had gewerkt. Hoewel de tekeningen puur nog worden gebruikt als ruw overzicht van de scenario's en als referentie voor talloze mogelijke problemen was ik toch wel erg trots dat mijn gemaakte werk, waarop ik ook natuurlijk mijn naam groot op de voorkant netjes in een tekenkader had getypt, op een tafel lag met dure Shell-SPEX managers en Van Oord managers daar om heen die allen voor een paar dagen het project kwamen bezichtigen. Sommigen kwamen uit Manila, waar ook een kantoor van Shell is gevestigd. En ook hier waren Nederlanders onder, je ontkomt er maar niet aan. Overal Nederlandse krantjes op tafel, lange kerels en daartussen in de middellange Engelse opdrachtgevers en daar weer tussenin de vrij kleine Filippijnse collega's: een geweldig gezelschap zo samen. Natuurlijk had Sander (projectengineer van ons team) de dag goed georganiseerd voor het bezoek (we moeten immers een goede indruk achterlaten!), dus had hij een lunch laten aanrukken op de 7^de verdieping van het kantoor waar we zaten. Overal nederlands en engels gepraat en geweldig lekker eten. Leuke gesprekken gehad met verschillende mensen die al jaren op dit project werkzaam zijn of voor Shell in de Filippijnen werken. Savond's na het werk eenmaal in het resort gauw omkleden. Sander en Bert-Jan hadden voor het hele gezelschap namelijk een barbecue geregeld aan de zwembadrand bij ons in de accommodatie! Hoe dit eruit zag dat kan ik beter met foto's laten zien maar neem van mij aan dat het een mega geweldige setting was. Muziekje aan, 4 ronde tafels in prachtige kleuren gedekt, 3 mannen strak in witte uniformen achterde blinkende aluminium buffetschalen, een witte ondergrond met prachtig blauw water van het zwembad naast ons en gedimde lampen waardoor het silouet van de palmbomen er om heen prachtig afstaken tegen de donkerblauwe lucht. (Foto's komen spoedig!)

Na een gezellig eten met 25 man zakten wij als Van Oord team natuurlijk nog even door, we verblijven immers in dit resort. De meesten gingen weg en de 2 overgevlogen projectmanagers van Van Oord verbleven ook bij ons in het resort. We bleven nog lang met vele leuke gesprekken, gelach en gehijs van flesjes bier aan de zwembadrand met hun en elkaar praten. Met de projectmanager van Van Oord die vanuit Nederland de worksmanagers (in ons geval mijn collega Bert-Jan) allen in het buitenland aansturen nog een tijd lang gepraat over het vak en over zijn en mijn ervaringen. Hij zei dat ik maar bofte met zo'n prachtige stage op zo'n interessant project als dit ‘en dit is natuurlijk ook harstikke mooi, dat neemt niemand meer van je af'! zei die, terwijl hij met handgebaren het zwembad bedoelde en de algehele verzorgde accommodatie waar we als team verblijven. ''Geniet ervan en kijk goed om je heen!'' voegde hij toe. In de nachtelijke uurtjes gingen er steeds meer slapen en uiteindelijk bleef ik over met de 2 overgevlogen projectmanagers en met Bert-Jan de worksmanager, mijn collega op het project. Erge interessante gesprekken volgden en na eindelijk het laatste biertje stopten we om 10 over 1, hoognodig want de 2 projectmanagers moesten net als ons over enkele uurtjes alweer uit bed alleenhun vliegen per business-class ook nog eens terug naar Nederland de volgende morgen!
De dagen waren dus erg gezellig en veel interessante mensen uit het bedrijfsleven ontmoet en interessante gesprekken gehoord. Door te praten met de managers van Van Oord en Shell hoor je wat er allemaal speelt in een bedrijf als dat en hoe het project tot stand gekomen is en wat daar allemaal wel niet bij komt kijken voordat zoiets überhaupt begonnen wordt in een land als de Filippijnen. Na nog meer glazen bier leek het wel of iedereen nog meer praatstof ontwikkelde, het ging over Van Oord als wereldwijde waterbouwer en allerlei andere facetten en het werken met Shell als opdrachtgever. Ik kon wel uren blijven meepraten maar vooral de verhalen aanhoren, wijze tips onthouden en anekdotes aanhoren, maar daarentegen voelde ik dat na deze intense dag mijn ogen langzaam wegzakten. Uiteindelijk gingen we weg waardoor de 2 wakkergebleven bar jongens van het personeel ook erg blij keken vanuit achter de bar. Na een zeer korte nacht om half 7 vanmorgen weer ontbijt buiten. Vanmorgen dus afscheid genomen van de twee managers van Van Oord die zo weer vertrokken richting Amsterdam. Een nieuwe werkdag startte voor ons als team, maar wel met een verlichtend gevoel: een goed bezoek van de managers lag achter ons en het project gaat gewoon weer vrolijk verder...

Werktechnisch is het zo dat de bouwplaats nagenoeg gereed is voor de ontvangst van de schepen. De eersten komen over 2,5 week. Veiligheidsmaatregelen zijn aangebracht, belijningen aangebracht, plannen (en tekeningen!) gemaakt en mogelijke problemen in kaart gebracht. Het wordt tijd dat het circus van start gaat: zoveel voorbereiding met zoveel mensen, de kade gereed maar nu nog wachten op de 201.50 meter lange schepen uit Noorwegen! Spannende tijden straks dus... Vandaag nog wat aanpassingen doorgevoerd in de tekeningen en op site met Jeffrey gepraat over de definitieve bewegwijzeringen van de bouwwegen. Deze moeten uiterst simpel maar duidelijk blijven, want we moeten het natuurlijk duidelijk aan de Filippijnse onderaannemers kunnen presenteren! Het was erg heet vandaag, zeker wel tegen de 38 graden. Vooral in lange broek is dat afzien. Ik liep weer over de mooi geasfalteerde kade en via de extreem beveiligde wegen naar de stortplaatsen terwijl ik nog wat aantekeningen maakte voor de tekeningen die definitief gemaakt moeten worden. Nog even met de Filippinos die op de bouwplaats werken gelachen en grappen gemaakt met elkaar en na een paar bekers water in de werkketensdoor Adonis1 van onzechauffeurs weer naar kantoor gereden. We stopten als team lekkervroegvandaag. Dat was mooi, want kon ik mooi bij het zakken van de zon nog even gauw het machtig mooie zwembad in hier!! En dat is gelukt zo vlak voor het eten...

Enkele uren daarna dus in die heerlijke schommelbank gezeten en met wat bezinnende momenten. Ik ga slapen nu, morgen de laatste werkdag van de week... whooohoo! Ga ik dan eindelijk op mijn vrije zondag een strand zien in plaats van steeds industrie, resort en autoritten door nerveuze straten hier in het stadje of toch nog niet? Weshall see...!

Guys, take care.

Rob

Nieuws..

Beste mensen,

Bij het plaatsen van mijn vorige verhaal ging er iets niet helemaal goed t.a.v. de mailinglist dus doe ik dat dan maar even op deze manier!

Het nieuwe verhaal (nr. 7) staat nu online..

Tot gauw!
Doeidoei!

xx Rob

7) Ontspanningstijd na week 1..

Beste mensen,

Gek is dat, te beseffen dat ik al bijna een week hier aan de andere kant van de wereld zit.
Vandaag is mijn vrije dag, heerlijk lang uitgeslapen en dat was ook wel een keer nodig.
Gisteren begon het eigenlijk al, toen we vroeg op het werk stopten om 17:00 h. Na het dagelijkse ritje naar het resort was het na aankomst gelijk de laptop wegzetten in m'n cottage en snel de zwembroek aan om de laatste middagse zonnestralen te kunnen bemachtigen.

Eenmaal bij het prachtige grote, door palmbomen en struikgewassen omgeven zwembad zaten Jeffrey en Sander alin een relaxt houding en luchtige kledingaan een tafel vlak aan de rand van het zwembad. Een radiootje scheldde tropische, relaxte klanken uit en een paar biertjes kwamen op tafel. Na enkele slokken ging het T-shirt uit en dook ik vlak op het water, verfrissend en zo ongeveer acuut ontspannend kwam ik pas na enkele seconden weer boven water. Na een paar borstcrawl meters ging ik er weer uit en kwam ook Robert in zijn zwemoutfit aangelopen. Robert gaat maandag weg naar Nederland voor 3,5 week verlof en komt daarna terug naar de Filippijnen.
We bleven tot donker zitten bij het zwembad en de lucht achter de palmbomen boven het mooie blauwe water van het zwembad kleurde van blauw naar paars/roze, echt weer zo'n moment dat je graag aan mensen wilt laten zien maar iets wat ik alleen aan jullie kan verwoorden in tekst.
De vleermuizen schoten uit de bomen en schoten over het water, Robert was vorige week gebeten in zijn arm en was enkele dagen stijf geweest.Na een douche gingen we weer onze dagelijkse gezamenlijke etenronde afwerken. Je denkt eigenlijk snel dat uit eten gaan in een accomodatie waar je verblijft niet echt heel goed moet zijn maar het eten is hier echt fenomenaal, hoewel ik gisteren tijdens de lunchtijd een gerecht besteld had waarvan de rijst zo scherp was dat het net leek alsof ik zojuist terugkwam van een flinke hardloopwedstrijd.

Na het eten was het kennelijk uitgaanstijd, zoals Jeffrey en Sander elke week vaak wel 1 avond doen. De auto stond weer klaar met Pat de chauffeur en daar zat je dan ineens; in een leuk tentje aan de bar met niet veel gasten binnen maar wel met een leuke band die best aardige engelse songs live zongen. Een vrouw die Jeffrey en Sander kende (volgens mij de eigenaresse) kwam er ook gezellig bij en we praatten wat over vanalles. Ineens stelde zij ons voor aan wat dames, die bij mij, Sander en Jeffrey kwamen zitten. Gezellig was dat en leuk, maar of het nu personeel van het tentje was of de zojuist aanschouwde danseressen op het podium, ik weet het nog steeds niet, hoewel het meisje wat bij mij zat wel zei dat ze in het tentje werkte, haar functie onbekend. Volgens mij waren ze een soort 'klantenlokkers' want ze gingen ook soms naar buiten heen en kwamen dan binnen met gasten.

Na een ontspannen avond gingen we nog even naar de overkant, een leuke, nette bar waarbij veel mensen zaten te drinken en gezellig met elkaar aan het praten waren aan tafels, echter zag ik op het podium een vrouw ietwat schaars gekleed, zomaar een danseres en muziek maar het leek wel alsof sommigen in de tentals een soort vakjury die dames zaten te beoordelen.
Jeffrey noemt deze tent dan ook een aquarium met vissen die je kunt vangen, zo zaten er sommigen wel bij ja haha, wat een ervaring. Ik voelde me niet goed later en ben buiten gaan zitten en Sander zei dat zometeen de chauffeur ons kwam oppikken. Gelukkig kwam die vrij snel en gingen Jeffrey, Sander en ik weer terug naar het resort zo tegen 01:00 uur. Lekker slapen en.....dus uitslapen voor de 1e keer!
Vandaag op mijn vrije dag stortregent het natuurlijk en is het zwaar bewolkt, hoewel ik zojuist de zon er weer aan zie komen gelukkig, dan ga ik zo even bruinbakken, fitnessen en een boek lezen. Weinig nieuws verder werk gerelateerd behalve dat ik vanmiddag tijdens lunch Bert-jan heb ontmoet die vanmorgen is ingevlogen vanuit Amsterdam en die Robert hier komt aflossen. Bert-jan is een worksmanager en had ik 3 weken geleden in Gorinchem voor het eerst ontmoet.

Beste mensen opnieuw ontzettend bedankt voor alle leuke reacties van jullie kant, geweldig om te lezen. Daarnaast wil ik diegene bedanken die de streek uit hadden gehaald om stiekem iets in mijn bagage te stoppen. Geweldig bedankt voor het fotoboek met foto's daarin verwerkt van mijn kleine afscheidsfeestje in Hengelo en bedankt voor jullie leuke en mooie teksten die jullie erin geschreven hebben, ik was enorm blij verrast!!! Selamat!!
Mensen de zon komt eruit, dus ik ben weg! Als dan ook nog de gisteren opgelopen kater vertrekt dan ben ik helemaal blij.

Tot gauw!

Rob

6) Werken in een Nederlands/Filippijns team...

Beste mensen,

Opnieuw bedankt voor jullie berichtjes, zo erg leuk is dat he, als je terugkomt van een lange dag werken en wanneer je de laptop aansluit in mijn cottage en alle berichten ziet staan...

Ik ben net terug van het gezamenlijke etentje, zoals elke dag gedaan wordt. Eigenlijk pas sinds gistermiddag (donderdag) ben ik in mijn normale ritme gekomen. Ik voel me goed sinds gisteren en merk geen verschijnselen meer van het moeten 'wennen' door de nieuwe omgeving, het tijdsverschil en de lange vliegreis. Wel ben ik ‘savonds nog snel moe, door de lange dagen en toch wel het bijbehorende weer. (luchtvochtigheid dagelijks vaak rond 78%)

Vandaag (vrijdag) zit er voor mij alweer 1 week op. De dag begint altijd om 06:10 h. Dan stap ik uit bed en douche ik. Na het omkleden en het pakken van m'n spullen loop ik naar de grote overkapping (buiten) met de tafels en stoelen, waar het ontbijt elke dag klaarstaat en waar we als team gezamenlijk meeten. Tegen 6:50 h. lopen we samen naar de receptie waar zoals elke dag de twee auto's klaarstaan met de chauffeurs van SOS. Deze dienst staat ons ten tijde van het project elke dag bij qua vervoer. Na een rit door twee drukke straten vol met rijdende busjes, scholieren, wandelende mensen midden op straat, kleine tentjes die hun dagelijkse producten verkopen en allerlei rare bochten en drempels ontwijken komen we altijd na ongeveer 10 minuten aan bij Port Batangas. Het is een uitgestrekt gebied, het betreft eigenlijk een stille maar grote containerterminal met allerlei toegangspoorten naar de reusachtige containerkranen die er staan opgesteld. Jaren geleden is deze containerterminal aangelegd om de import en export in Manila (hoofdstad Filipijnen) te kunnen ontlasten. Echter heb ik van horen zeggen gehoord dat deze terminal ook voordat ons project er gevestigd was het nog niet volledig in gebruik is genomen. Op het uitgestrekte terrein staat ook een vrij modern, 7 verdiepingen hoog gebouw: PPA, Phillipine Port Authorities. In dit kantoor zijn verschillende kleine bedrijfjes op de verdiepingen gevestigd en zo ook de uitvalsbasis van Van Oord op de eerste verdieping. Van hieruit opereren wij als team. Vanaf de verdieping is in de verte de bouwsite wel te zien, maar om er te komen moet je met een auto en een chauffeur, die trouwens altijd klaarstaan om je erheen te brengen. Dit gaat allemaal vrij officieel, je gaat langs 3 poorten waar bewakers aldanniet uitzichtloos voor zich uitstaren en af en toe salueren naar de chauffeur.

Dit strenge beleid op en rondom de bouwplaats is de vereiste namens Shell, die deze veiligheidsmaatregelen aan ons opdragen en daar ook flink veel geld voor neerleggen. Binnenkort worden de bewakers aangescherpt omdat heel binnenkort er veel activiteit op de bouwplaats gaat plaatsvinden. Ook ik krijg binnenkort een pas, om mij officieel te kunnen legitimeren mocht ik naar de bouwplaats moeten. Omdat er sinds mijn aankomst nog niet al te veel activiteit op de bouwplaats is, kom ik er ook niet zo heel veel en ben ik sinds het begin volledig actief in het PPA gebouw op het kantoor met de andere Nederlandse en Filippijnse coördinatoren. Het is erg gezellig en leuk met iedereen en daarnaast werkt iedereen ook serieus aan de taken. Het fijne aan het begin van mijn stage op het kantoor is dat ik gelukkig daardoor fysiek niet te zwaar belast ben geweest, ik had namelijk behoorlijk wat dagen nodig om aan alles te kunnen wennen en dat is door het rustige, zonder druk en in een airconditioned kantoorkamer goed gelukt.
De eerste dagen van mijn stage heb ik geschonken aan het inlezen in veel documentatie, om zo voor mijzelf een goed beeld te krijgen van alle aspecten van dit speciale project op de Filippijnen. Het is een project met veel officieuze regels en allerlei interessante afspraken tussen allerlei partijen. Tijdens de eerste dagen heb ik ook deze documentatie geactualiseerd omdat heel binnenkort een inspectie hierop plaatsvindt. Sinds gisteren ben ik gestopt met de documentatie en ben ik actief als technisch tekenaar. Kort gezegd moet de kade waar de bouwplaats is, volledig overslagklaar gemaakt worden door Van Oord. Binnen enkele weken arriveren er 7 schepen waarvan 6 grote schepen uit Noorwegen aan zullen meren met elk 45.500 ton steenslag. Daarna komt een stortschip van Van Oord deze steen ophalen om dit uiteindelijk midden op zee op de locatie te gaan storten. Zoals je begrijpt komt er veel bij kijken om een bestaand containeroverslaggebied volledig te beschermen (aangezien het wordt ‘geleend') en volledig uit te rusten voor wat komen gaat.
Daarnaast zorgen de extreme veiligheidsvoorzieningen die voorgeschreven staan voor enorm veel extra werk.

Ik heb de leuke taak (waar ik momenteel erg druk mee aan het opstarten ben) om voor alle tekeningen te zorgen waarop alle scenario's staan getekend voor de komende weken. Er ontstaan verschillende scenario's zoals het plan voor het ontladen van de schepen, het vervoeren (met zware bouwwegen) naar de geprepareerde opslagterreinen, het herladen op de Tertnes, (het stortschip van Van Oord) de scenario's voor nachtwerk met alle bijbehorende (veiligheids)voorzieningen en de tekening die ik vandaag klaargemaakt heb: een route en verkeersplan en aan te brengen wegmarkeringen voor de tijdelijke wegen. Op deze wegen zullen heel binnenkort tientallen grote trucks de grote ladingen die via de enorme kranen vanaf de 180 meter lange schepen op de kade worden gedumpt afvoeren naar de tijdelijk, door ons ingerichte terreinen. Omdat het ook nog om Filippijnse aannemers gaat en hun bijbehorende denkwijzen, zul je vast en zeker kunnen begrijpen dat er allerlei veiligheidinstructies vooraf gegeven zullen worden en moet ik ervoor zorgen dat alle routes, markeringen en signs goed worden ontworpen. Het is erg leuk werk vooral omdat straks het hele circus gaat beginnen aan de nu nog rustige kade. Er moet dan erg veel gecoördineerd worden, veiligheidsofficials zijn aanwezig, veel instructies moeten worden gegeven en alles moet in 1x veilig en efficiënt verlopen, want er staat veel op het spel. Vandaag ben ik nog even op site geweest met Sander (worksmanager Van Oord) en heb ik even gekeken hoe de werkzaamheden door de jongens verlopen. Voor het eerst ingesmeerd want gisteren was ik ook op site om 40 minuten de afvoerroute te lopen en om aantekeningen te maken en was toen wel van bovenarm tot onderarm verbrandt.

Op het kantoor is het ook erg leuk. Naast het fijne feit dat hier airco aanwezig is, is het team ook erg leuk. Op het kantoor werken we met vier Nederlanders en drie Filippijnen. Op site (bouwplaats) werkt Jeffrey, die namens Van Oord de Filippijnse onderaannemers helpt en alles in de gaten houdt. Hij heeft ook de bruinste lichaamskleur waar we allemaal wel een beetje jaloers op zijn omdat wij tijdelijk het meest op het kantoor zitten haha. Vandaag was Rhia jarig, een Filippijnse die trouwens ook allemaal erg goed Engels praten. Vanmiddag ging ze in het nederlands ‘'Lang zal ze leven'' zingen, dat had ze geleerd van nederlands personeel tijdens haar werktijd in Dubai. Augley is een meisje wat bij mij in de kamer werkt, we noemen haar Jannie (haha) en doet ook erg leuk mee in het gehele team. Daarnaast werkt Roylan ook naast mij, hij is namens SOS een coördinator van een dienst die voor permits moet zorgen (Filippijnse vergunningen/ontheffingen) en hij coördineert de chauffeurs die voor ons veel werk doen. Naast het feit dat ik al veel geleerd heb waterbouwkundig en manage-technisch gezien, leer ik juist ook erg veel tijdens de vele en leuke gesprekken met de Filippijnen. De Filippijnse vrouwen zijn in tegenstelling tot de Tanzaniaanse in Afrika erg open naar iedereen en erg fijn in de omgang en Engelse communicatie. Op de bouwplaats werken met de Filippijnse teams ter plaatse is ook een grote ervaring, zo hoor ik van Jeffrey en zo heb ik al zelf ook ondervonden..

Elke middag om 12:00 h. gaan we met de Nederlandse crew en met Rhia (de door Van Oord ingehuurde Filippijnse secetaresse) terug naar het resort om te eten. Na drie kwartier worden we door de twee auto's en de chauffeurs van SOS weer teruggebracht naar het PPA kantoor op de terminal. Tegen kwart voor 7 stopt iedereen met werken en gaan wij als team weer terug naar het resort om... inderdaad... te eten... Zoals je begrijpt heb ik bijna elk gerecht in de menukaart al gehad. Het eten in het resort is echt geweldig, het personeel ontzettend leuk en aardig en soms lijkt het net alsof we als enigste groep mensen in het resort verblijven. Toeristen zie je niet, het zijn voornamelijk werknemers die verblijven in het resort waar ik ben.
Batangas regio staat bekend om de industrie en om de fenomenale duikplekken. Stiekem kan ik al vertellen dat we waarschijnlijk binnenkort met wat mensen van het team een drie-daagse PADI duikcursus gaan nemen, die ook hier erg goed te betalen is. Via de Filippijnen op ons project kom je heel snel bij goede adressen! Na het eten savonds gaat iedereen om 9 uur naar hun of haar kamer, zo ga ik naar mijn eigen kamer, open de deur en zie weer dat het bed is opgemaakt en mn slippertjes netjes rechtop tegen de muur zijn gezet om te drogen.
De services hier in en rondom het resort zijn erg goed.

Zoals je ziet is het elke werkdag hetzelfde verhaaltje, ik ga mij zo (22:00 h.) ook weer op het bed gooien want mijn ogen vallen al weer een beetje voel ik. Veel van de omgeving heb ik dus nog niet heel erg gezien maar dat komt binnenkort. Gisteren heb ik trouwens mijzelf goed uitgeleefd (ik kon nog net de benodigde energie bijeenpakken!!!) om na het werk in de fitnesszaal flink te trainen... Het leek wel of het jaren niet gebruikt was maar tot mijn schrik stonden er ontzettend veel apparaten en hoewel sommigen ietwat versleten waren was het prima te doen en heel gek, overal stof, de deuren wagenwijd open en geen mens te bekennen. Misschien overdag als wij aan het werk zijn?
Het zwembad omgeven door palmbomen en mangotrees met touwladders en houten constructies ziet er ook prachtig, tropisch en aantrekkelijk uit in de zonneschijn als we met de lunch aankomen bij het resort, maar als ik savonds van het werk terugkom is het niet meer uitdagend en een goed idee om dan nog te gaan zwemmen, hoewel de temperatuur het zeker wel toelaat.
Binnenkort gaat het dus loos, alle voorbereiding gaat zijn uitwerking krijgen door het ontvangen van megaschepen die mega materialen moeten gaan lossen en weer oppakken!
De uit Noorwegen gehaalde steen die wij dus binnenkort ontvangen worden dus gebruikt om de buizen op de 400-meter diepe zeebodem te gaan storten; uitgevoerd door een Van Oord schip over enkele maanden. De buizen komen van een gasplatform van Shell en lopen langs allerlei Filippijnse eilanden naar het vaste land. De totale lengte van het gastransport over de bodem is maarliefst 504 kilometer. Het gasplatform is tien jaar geleden op het droge compleet gebouwd en afgedreven en voortgetrokken de zee op. Dit is ook door een Nederlandse waterbouwer en ook met behulp van Van Oord uitgevoerd. Ik heb gisteren daarover een DVD gezien en het was zelfs zo dat ik dit bouwen en afslepen over het water van dit gigantische gasplatform volgens mij eens een keer op Discovery Channel heb gezien! Wat een eer om dan voor dat megaproject (Malampaya) van tien jaar geleden nu onderdeel te mogen zijn van een verbetering in dit gecompliceerde traject. Het traject wat Van Oord straks gaat bestorten met de steen die bij ons straks aankomt, is door modderstromen op de zeebodem helemaal afgedreven en ‘dislocated', met alle gevolgen van dien voor de toekomst. De bodem is namelijk ter plaatse niet vlak maar bevat allerlei diepe kloven en ‘bergen' onder water.
Het is allemaal groot en duur als het gaat om het project waar ik op zit:
Malampaya Gas Export Pipeline Project. Dat maakt het zeker wel interessant als uitvoerende partij. Eigenlijk is wat wij doen nog helemaal niets in vergelijking tot het uiteindelijke waar het omgaat. Wij zorgen voor de geprepareerde bouwplaats en alle coördinatie rondom, de daadwerkelijke storting is ook zomaar nog niet gedaan. Hopelijk mag ik nog een paar dagen mee met dit schip wat de storting gaat uitvoeren..!

Lieve mensen, tijd om weer naar bed te gaan. Morgen (zaterdag) nog 1 dag werken en zondag mijn allereerste vrije dag...! Ook lekker, ik moet namelijk eens wat bruiner worden en mijn korte broek aan kunnen doen! Op de bouwplaats is een korte broek namelijk (ook weer i.v.m. met de extreme veiligheidsmaatregelen) niet toegestaan. Time 2 relax!
Op deze link zijn enkele foto's te vinden van mijn accomodatie: http://www.fnetravel.com/english/batangashotels/batangas-country-club.html

Welterusten en tot gauw...!

Halik, Rob
Vanuit cottage nr. 44 - Batangas Country Club resort - Batangas City - Filippijnen

5) Van paraplu en sjaal naar maximale airconditioning...

Beste lezers,

Allereerst hartelijk bedankt voor alle leuke reacties. Het is erg leuk van iedereen wat te kunnen lezen.

Daar ben ik dan, op de Filipijnen in Azie.. Vandaag is het dinsdagavond tegen elven. Tijd om zometeen naar bed te gaan want ik ben nog behoorlijk moe. Niet zozeer van mijn eerste volle dag werken van vandaag, maar nog zeker wel van een jetlag en een flinke omschakeling in dit land van aankomst. (gistermorgen)

De vlucht van KLM was 1 van de fijnste die ik ooit gedaan heb. Erg fijn en leuk personeel, goed eten en prima service. Echter bleek het feit van iets meer dan een halve dag vliegentoch een flinke, menselijke opgave. Van de middag naar de snelle nacht, van de nacht naar het holst van de nacht en van het holst van de nacht naar de ochtendzon; een bizarre gewaarwording.
Ik vertrok om +-14:27 uur zondagmiddag van Schiphol en kwam aan 02:42 uur in Manila, beide nederlandse tijd.

Bij aankomst was ik daarom ook goed gebroken, ook om het feit dat slapen er niet echt in zat. Een opvallend ding was dat 95% van de passagiers Filipino's waren.

Na aankomst gelijk naar de douane en gelukkig stond ik na 20 minuten vanaf uitstap vliegtuig al bij de bagageband. Vlak daarvoor eerst naar het toilet voor een flinke opfrisbeurt.
Nee, ja dat is hem..! hmmnee toch niet... Maar uiteindelijk kwamenmn twee bagagestukken de band op, temidden van eengrote groepwachtende en naar hun bagage uitkijkendeFilipino's, het vliegtuig zat er enkele minuten geleden totaal vol mee...
Eenmaal buiten kwam de klap der klappen: eenluchtvochtigheid die je in je verste dromen niet wenst na een halve dag in de lucht gehangen te hebben. Omschakelen.. Het voelde zoals noord-Australie regio Darwin, waar ik ook twee weken in dit soort luchtvochtigheid rondliep bedacht ik me.. Maar hier zit ik iets langer?!

Na ongeveer 15-20 minuten rondgekeken te hebben naar enig leven van een man of vrouw met een naambordje waar mijn naam op stond besloot ik mijn bagage te openen om de telefoonlijst erbij te pakken.Hoewelmijn telefoon uitgeschakeld was door een te lage batterij, vond ik dat ik hem erbij moest pakken. Een Filipino (bewaker) bood aan om voor mij te gaan bellen. Ineens een wilde Filipijn voor me in een tropisch overhemd en een jong gezicht: Rob Lanting? Yes! Hij had mij kennelijk gemist in de kleine vliegtuigterminal... We liepen naar een parkeerterrein en daar stond ie: een grote terreinwagenmet schuifdeur. Bagage werd ingeladen en de schuifdeur open: daar zat Bart, een projectcoordinator QHSE (Quality, Health, Safety, Envioronment) van Van Oord en mede op weg naar project Malampaya waar ik ook naartoe zou gaan. Na een kort gesprek bogen we beide onze hoofd achterover in de grote confortabele stoel en als belangrijkste: een koude aircowind blies ons kracht en energie toe.

Rijdenop een weg in een ander land is altijd een belevenis, zo nu ook. Links en rechts inhalen is net zo normaal als een deur opendoen en de snelweg c.q. grote doorgaande autobaangebruiken om een bouwkraan op te tuigen en als voetpad enoversteekplaats te gebruiken hoort ook in de Filipijnen onder de normaalste zaak van de wereld. Een ervaring was het hoewel mijn ogen zo nu en dan wegzakten. 2,5 uur later: een bord Batangas. De provincie met hoofdstadBatangas City waarhet projectteam was gevestigd en ons hotel was! Naveel getoeter, gestuur en tolwegen (hoewel de weg nog voor 80 procent in aanbouw was omdat er om de 100 meter wegwerkzaamhedenwaren)stuurde dechauffeur ons van de snelweg af en kwamen wedoor verschillende dorpjes met veel activiteit. Hutjes en zelf getimmerde krakkemikkige huisjesher en der en half op straat waar mensen hun kleine producten verkopen. Mensenmet fruit, mensen met karren en autos die stoppen en draaien was een veelvoorkomend zichtpatroon. Ineens reden we in een half regenwoud, een lange weg die half omhoog uit het dorp langs vele kleine huisjes liep.Aan het einde van de weg sloegen we nog een paar keer af.Opvallende bussen versierd met veel aluminium, vlaggetjes en vrolijke kleuren reden steeds langs ons heen. Het blijken de Filipijnse bussen te zijn, die zelfs mensen oppikken en afzetten om de 50 meter, als je maar betaald.

Een groot groen hek, een portier doet open, een prachtige in eenmooi bos gelegen resort: we waren er! Batangas Country Club. Wat een contrast qua schoonheid van die plek en de plekken waar we zojuist langs waren gereden bedacht ik me. Na opnieuw een vervelende ervaring met de harde werkelijkheid der temperaturen gingen Bart en ik gauw inchecken terwijlonze bagage uitgeladen werd. Bart en ik werden begeleid naar onze kamers door een Filipino en ineens zagen we een grote overkapping overhangend door palmbomen en prachtige varens waarin tafels met stoelen stonden en pal daarachter een tropisch uitziend barretje waarjong personeel druk met activiteitenbezig waren. Onder de overkapping zag ik een groepje nederlanders zitten, Bart vertelde dat dat het team Van Oord was die van hunmiddaglunch zaten te genieten.DeFilipino opende mijn deur met de electronische kaart, een golf van verlichting en blijheid daarna, na het zien van de inhoud. Een groot bed, een TV, douche, WC en bad,wasbak, tafel met stoelen, een kast en eenkoelkast waaruit de Filipino een koud waterflesje voor meop tafel zette alvorens de deur achter zich dicht te doen.

Een golf van verlichting ging door me heen: een prachtige, ruime,bijna koloniaalingericht met veel natuurkleuren. Houten meubelen stevig gelakt en mooie plavuizen op de grond. Na een korteinspectie was het al tijd om gelijk maar te douchen en om te kleden, ook echt iets waar je naar uitkijkt na 12,5 uur vliegen en 2,5 uur autorijden. Bart en ik hadden afgesproken het team nog even gauw te vergezellen tijdens hun lunch, dus dat deden we. Na een heerlijke wisseling van kleren en douche ging ik naar ze toe en stelde me voor. Het leken geweldig leuke gezelligenederlandsekerels en dat bleken ze ook. Na een tijdje bijgekomen te zijn doormiddel van koud drinken en een soepje ging ik met het team mee naar de werklocatie voor een korte rondleiding. Ze werden gebracht door twee mooieterreinwagens met chauffeur. Later bleek dat deze jongens er net zolang zijn als dat het project gaande is: ze brengen ons en halen ons waar we ook maar naartoe moeten.Eenmaal uit het hek (met bewaker) zit je in eenconfortabele auto met airco en afgesloten deuren, vooral een veilig gevoel als je savonds eerst door de kleine straatjes moet rijden waar verlichting niet gekendwordt. Het projectgebied lag 10minuten verderop en een groot gebouw van de containerterminal was de uitvalsbasis van 3 kamers die ingericht waren als kantoor voor de jongens van Van Oord. Na een leuke uitleg enveel gepraat in een heerlijk van airco voorzien kantoor op de tweede verdieping stelde mijn collega enworksmanager Sander voor om de bouwplaats zelf even te aanschouwen en mij daar rond te leiden.

Het gebouw waar we zittensteekt majesteus uit in een relatief vlak en kaal gebied, uitkijkend met zijn 6 verdiepingen over de voor ons gelegen containerterminal met enkele gigantische kranen endaarachter de zee. Opnieuw via de chauffeur en de autos waren we na een autorit van 4 minuutjes op de bouwlocatie (kade) vanwaar allesbinnenkort gaat plaatsvinden. Een gigantisch gebied met her en der bouwkeetjes,afzettingen en bewakers rondom lag voor ons.De schoenen, een hesje enhelm die ik gekregen had en mijn eigen zonnebril gingen op en aan want dat was verplicht op het terrein. Achter me stak het grote gebouwgroot tegen de lucht af, het was het gebouw waar we zojuist waren en waar de kantoorkamers zich bevinden. Op de bouw kreeg ik een rondleiding en ontmoette iktalloze Filipino's die aan het werk waren. Geenallerdaagse activiteit omboven heet asfalt te staan in deze mega luchtvochtigheid maar toch zag je het vol ongeloof. De gigantische kade vormt de voorbereiding op de te ontvangen mega-schepen die binnenkort komen. Het terrein moet volledig overslag-klaargemaakt worden en dat met bijbehorende beschermingen van de kade en tijdelijk gemaakte wegen naar de grote vlakgemaakte terreinen waar de tonnen steen tijdelijk zullen worden opgeslagen straks. Het was erg interessant en nog moeilijk voor te stellen wat er strakskomen gaat. Na een tijdje gingen we terug naar het kantoor en ja, opnieuw in de autos enna het doorkomen van twee checkpoints van bewakers die in een zo leek het zelf getimmerd huisje dag in dag uit en ook in de nacht slechts autos afwachtenvoor een stopteken wel of niet ter controle. Veiligheid op de bouwplaats staat voorop namens de opdrachtgever, maar deze bouwplaats is wel extreem goed veiligbedacht ik me..

Bij terugkomst nog veel gepraaten enkelenieuwe nederlandse en filipijnse collega's ontmoet.Eind van de middag bracht de chauffeur en 1 vd autos mij en Bart terug naar het hotel,het was tijd om even te gaan liggen op bed wantom 7 uur gaan we gezamenlijk eten, zoalselke dag gedaan werd. Heerlijk, even de ogen dicht op het prachtig grote bed in mijn kamer...
Zo had je allang afscheid genomen van ouders en zus en stond je al bij het vliegtuig, maar toch stond je vanachter een raamnaar je ouders te zwaaien die je door deramen boven je op het panoramaterras wild naar je ziet staan te zwaaien (ik kwam er nl. achter dat ik ze moest kunnen zien dus belden we met elkaar en warempel het lukte!!) en zoligjeop je bed in een wind van airco totaal verlamd door alle indrukken binnen een paar uur tijd... Dat contrastbedacht ik me terwijl ik gespreid op bed lag en terwijl mn ogen langzaam afdwaalden.Na die paar kleine slaapminuten gingen we uit eten met het team (met de autos opnieuw) bij een restaurantje geheel van hout ergens dieper in het regenwoud en tussen talloze kleine straatjes en krotjes. We werden afgezet door de chauffeurs, een gezellig, goed en goedkoop (alles wordt betaald) etentje volgde en enkele uren later werden we weer opgehaald en waren we weer 10 minuten later in het resort. 20.30 uur was het, de eerste dag in de Filipijnen. Het was leuk en goed geweest, maar nu echt dan tijd voor de echte hoognodige slaap. Mijn kleren gingen uit, de airco ging aan en daar lag ik. Niet vergeten om de wekker te zetten: 06:30 h. ontbijt en 06:45 h. verzamelen voor mijn eerste werkdag... Die werkdag vertel ik jullie later, maar alles ging goed en al veel gezien en geleerd.

Tot gauw mensen, ik ga slapen nu want inderdaad ja, morgen mijn tweede werkdag en inderdaad morgen staat het ontbijt buiten weer te wachten om 06:30 h.!

De laptop hier op mijn kamertje gaat nu uit en mede de televisie.

Tot gauw,

xx Rob
Batangas Country Club resort, Batangas, Filipijnen