Even kijken op de regulator...Hand op mijn borst, ik gaf het teken van ‘low on air' aan mijn instructeur. Zestig bar nog maar over in mijn zuurstoftank, dat moet van de 'exitement' zijn dacht ik...
Daar zwom ik dan, met 6 andere duikers op 15.7 meter diepen even later langs een vertikale koraalmuur van +- 6 meter hoog. Deels op mijn zij bekeek ik vol ongeloof een kleine kloof tussen deze prachtige, grote gekleurde onderwater muur, bekleedt met vele anemonen, zeesterren, talloze vissen die niet thuis te brengen waren en planten die dansten op de waterstroming. Dit alles werd belicht door het zonlicht, we waren namelijk op de weg terug naar het ankertouw van de boot, een duik van 45verbazende minuten lag zojuist achter ons. In het begin van de duik en tijdens het afdalen zag ik iets in de verte opdoemen, door mijn mindere zicht op afstand moeilijk thuis te brengen wat het was. Ineens een minuut later zweefde ik onverwachts tussen een school van +-400 tot 500 vissen, allen ongeveer 60 centimeter lang en allen op dezelfde afstand van elkaar, die in een mega groep onverstoord vlak voor mijn duikmasker passeerde en waarin ik ineens middenin bleek te zitten. Wauw kon ik niet roepen, maar adrenaline en een verhoogde hartslag was wel het gevolg.

Spannend was het zeker vanmiddag, want dit was de finale duik na een weekend vol met theorie, twee duiken in een zwembad en vier aan de kustrand dichtbij het resort waar we de cursus volgden. Tijdens de trainingen hadden we o.a. geleerd hoe om te gaan onder water, equipment afdoen, buddybreathing ofwel ademen d.m.v. extra zuurstof-regulator van je duikbuddy, masker af en opzetten, emergency ascending, decending met BCD, zwemhoudingen, communicatie, klaren masker en oren, etc. Alle instructies, acties en communicaties konden we nu op het echte rif en op het echte open water eindelijk uitvoeren, als een soort laatste examen. (open water dive course) Per boot waren we hier drie kwartier geleden heen gebracht, voerden toen langs de prachtige kust van Mabini (eiland Luzon) waar we voor het eerst de prachtige witte stranden zagen en talloze resorts. We zagen voor het eerst echt iets waar de Filippijnen bekend om staan: een prachtige zee, witte stranden waar rieten hutjes en enkele middelgrote resorts op het strand of hogerop in de met groen bekleedde heuvels lagen. Het profiel van het land waren namelijk groene heuvels, wat prachtig afstak tegen de ervoor gelegen witte stranden en de blauwe zee. Her en der zag je bubbels en een opblaasbare unit langs de kustrand liggen, te betekenen dat daar duikers onder water waren. Na onze fantastische laatste duik zat ons geweldige weekend erop en hebben alle drie van ons team het PADI openwater duikcertificaat behaald en 1 van ons het advanced duikcertificaat! Met het openwater certificaat kun je overal tot 18 meter duiken, met de advanced cursus ga je dieper en moet je kunnen omgaan in andere omstandigheden zoals minder zicht en met meer druk. Op de boot terug naar het resort waar onze cursus gegeven werd praatte iedereen vol ongeloof over wat we zojuist beneden hadden gezien. Bij het klimmen op de boot kon ik ook even tijdelijk geen woord uitbrengen: drie kwartier onder water in een andere wereld, dat doet iets met je. Dennis en Ronny, de twee Filippijnse broers en onze instructeurs, die ook het resort en het duikbedrijfje runnen en beide al ongeveer 2500 keer gedoken hebben, hadden een filmcamera in een dure behuizing meegenomen tijdens onze duik en hebben we dus nu ook een geweldige video als souvenir!!

Het weekend was geweldig, voor de meeste in ons projectteam er even echt uit na weken van werken en in het hotel gehangen te hebben elke zondag. Het resort waar we de cursus hielden lag verscholen in een prachtig gebied, omgeven door huisjes, heuvels, rijstvelden, hutjes en veel groen, op een uur rijden van Batangas waar ik verblijf. Zoals vaak bij duikscholen is het commercieel, veel bombari en verwestert, maar waar wij zaten voelde het relaxt, ongedwongen, lekker locaal en zonder bombari en commercieel gelul. Vanaf het resort waar het zwembadje was, een restaurantje, douches en tafels en stoelen en een bar met rieten dakjes keken we steeds uit op de zee die voor ons lag, een steentjesstrand en met daar vlak achter de van foto's bekende houten bootjes die om de paar minuten wegvoeren of aankwamen al dan niet met duikers erop. Het was een fantastische setting, zoals je dat in je hoofd hebt zoals van TV of uit een blad, rieten dakjes, een zee met bootjes, een relaxte sfeer, alles rustig en overal locale mensen, zelfs onder de cursisten.
Heerlijk is dat, vooral na 3 weken werken in een industriegebied, een hectisch stadje, druk verkeer en steeds het hotel waar je zit. Twee vriendelijke jonge jongens sleepten steeds met de nieuw gevulde en lege duikflessen en zaten steeds erbij als wij instructies kregen van Ronny. Ze maakten ook steeds foto's met onze en zijn camera's, hielpen ons met het equipement op te tuigen en maakten grappen en lachten over onze uitspraken in het Filippijns, die ik en Jeffrey tot nu toe geleerd hadden. Het was zo'n dag die je wel een week zo zou willen hebben, of misschien wel een jaar. In Australië waren de duikscholen toch soms erg anders, verwestert met soms zelfs duikinstructeurs die zelf backpackers waren, commerciële cursussen en boven alles te erge concurrerende bedrijven. Dit klinkt negatief maar de groep en de introductieduik op het fantastische Great Barrier Reef was destijds wel geweldig mooi en altijd in mijn geheugen gebleven om ooit nog eens te herhalen.
Maandagmorgen 06:30 uur, een nieuwe dag na dat geweldige weekend. Een voldaan gevoel tijdens het ontbijt maar fysiek gezien voelde ik het weekend nog wel een beetje. Maar duiken mag ik nu! Ik hoop in mijn stagetijd nog een aantal duiken te kunnen doen, het was zo geweldig dat ik er eigelijk nog steeds niet over uit kan wat je allemaal zag en kan zien. Hetwas een 'blown away experience'. Wat is de natuur toch geweldig.

Momenteel begin ik alles hier beter te zien in de Filippijnen, je hebt toch zeker drie tot vier weken nodig om te wennen aan de mensen, de cultuur, de omstandigheden en het werken. Dat is nu allemaal relaxt en fijn en ik geniet er echt elke dag van. Een voorbeeld is dat je de werktijden van het personeel van ons hotel begint te snappen en dat je bijna al het personeel bij naam kent omdat je met ze spreekt en ze drie keer per dag ziet en ze beter begrijpt nu. Ook op het werk leer je de mensen beter kennen. Een voorbeeld is het personeel op de bouwplaats, waar ik momenteel 1 of 2 keer per dag naartoe ga, soms alleen al om het feit om even achter de computer vandaan te zijn, even lucht te scheppen, de intense zon te voelen en met iedereen even een praatje te maken al dan niet in mijn gebrekkige Tegalog (Filippijns), die ik van iedereen nu een beetje leer, hoewel het simpele zinnen zijn zoals ‘hoe gaat het met je vandaag', ‘leuk om je te ontmoeten' etc. Trouwens is iedereen hier fantastisch Engels onderlegd. Maar vaak moet ik er ook even naartoe om even wat dingen op te meten, te overleggen of te bekijken. Binnenkort gaan Jeffrey en Sander terug naar Nederland en worden ze afgelost door Robert, die al eerder hier was en nog iemand anders.
Op de bouwplaats is nu echt de grote stilte voor de storm aangebroken. Het circus hier gaat binnenkort van start, ik heb de schepen al moeten intekenen en enkele berekeningen moeten maken van het waterprofiel. De eerste schepen zijn dichtbij dus we zijn ook bezig met instructies en plannen die we tijdens een droogtraining gaan oefenen in een grote repetitie. We gaan dan met de gemaakte tekeningen en gisteren gekochte speelgoedautootjes laten zien aan al het personeel hoe de verkeersstromen moeten gaan lopen, waar de kranen lossen, waar geladen moet worden en waar opgeslagen moet worden en dan alles ook nog zo veilig mogelijk, langzaam maar ook nog efficiënt, zowel dag als in de nacht. Dit worden twee interessante oefendagen met al het personeel en materieel zo vlak voor de generale! Ook de bedieners van de vier grote kranen op de schepen moeten natuurlijk instructies ontvangen, een behoorlijke coördinatie tussen groepen en communicatie door walkie talkies straks maar een geweldige uitdaging en ontzettend leuk lijkt mij. 1 van de grote transportbanden die in de Filippijnen gebouwd is, is gisteren aangekomen op het project (d.m.v. 5 vrachtwagens). Leuk om te zien dat wat je getekend hebt je nu in werkelijkheid voor je ziet staan en straks in gebruik genomen wordt. Het mooie is dat door het technisch tekenen je snel en goed inzicht krijgt in het algehele project en de (nieuwe) plannen.

Het andere leuke om te vertellen is wat er savonds gebeurde na het plaatsen van mijn vorige verhaal. Een feest. De jarige, de manager van Port Batangas hier, het haventerrein waar wij als projectteam dus gebruik van maken en ook van zijn kantoorgebouw, had groots uitgepakt. Ik dacht aan 4 staantafels, wat drinken en eten, wat Filippijnen en wat muziek, maar het bleek om een loods van hem te gaan van 60 bij 100 meter groot gelegen naast ons (zijn) kantoorgebouw, ongeveer 200 gasten binnen, 20 luxe bekleedde tafels, een groot buffet, veel bier, een band met o.a. twee geweldige zangeressen uit Manila en een fantastische bediening. Halverwege de avond laadde een vrachtwagentje nog wat extra drank en eten uit die met zijn achterkant tegen de loods aan stond, bij 1 van de 4 openingen van de loods. Geweldig ook, want door 1 van die openingen van de loods zag je de zon onder gaan met een paars/roze lucht, ik heb er nog foto's van gemaakt. Maar je raadt het al: vrijdagavond, net klaar met werk, lopend met een duffe kop van het kantoor naar die naast gelegen loods, een projectteam dat arriveert.. Bier op tafel.. muziek...
Laat ik zeggen dat het enorm gezellig was, dat we voor 200 man hebben gezongen (karaoke, dat is net zo populair in Azië als fietsen in Nederland en ik zeg laten we karaoke in Nederland stimuleren) geweldig hebben gegeten en gedronken en vele foto's hebben gemaakt. Na selectie (haha) zet ik nog wel wat foto's op mijn site. Een zeer grote verassing zo op de vrijdagavond, wat niemand verwacht had. De jarige manager is een zeer vriendelijke man en heeft nogal een flinke status hier in Batangas en de omliggende regio. Hij bedankte Van Oord nog voor de fijne samenwerking op zijn terrein en na het feestje kreeg iedereen een klein glazen beeldje van hem, met zijn naam erop. Vol verbazing stapte ik tegen elf uur in de auto terug naar het hotel en dook ik zelfs in mijn kamer nog even in mijn theorie duikboek, want de volgende ochtend begon dus de duikcursus! (theorie by the way in de herkansing wel gehaald)
De volgende ochtend na het verassende feest voelde wat minder (hmm how come?) en tijdens de autorit door de heuvels in de richting van de duikschool was het stil in de auto... Iedereen had ‘muziek' in het hoofd haha.. Gelukkig konden we naast de duiktrainingen en oefeningen flink bijkomen in de setting zoals ik die eerder in dit verhaal al omschreef.

Tot gauw mensen,

Kita tayo mamaya,

ingat,

Rob