Iets voor zevenen in de avond, 28 juni 2009.

Mist zag ik onder me en ineens een vlak landschap, rechte wegen, het Amsterdamse bos en water. Na een vermoeide maar toch bijzonder goede vlucht en na het breken van een record doordat ik heb weten te slapen in een vliegtuigstoel kwam ik na iets minder dan veertien vlieguren aan in Amsterdam. De wielen raakten het asfalt, de contouren van Schiphol naast mij zichtbaar. Het toestel raasde voort met ongeveer 240 km/h, ik besefte me dat we zojuist waren geland op de oostzijde van Schiphol, baankop 27, de Buitenveldertbaan. Op het scherm voor me zag ik dat het gate E5 zou gaan worden. De boeing 777-200 remde af tot stapvoetssnelheid en ik voelde ineens een enorm verlichtend gevoel over mij heen gaan: na veertien uren in de lucht te hebben gezweefd was ik zojuist geland op Schiphol! Het is altijd weer zo'n moment dat je een korte adrenalinestoot te voorduren krijgt, althans ik wel. Alsof het helemaal niets is wordt je in veertien uren over een afstand van iets meer dan 10.000 kilometer veilig in een ander land afgezet. Een rode lijn op de kaart voor me in het beeldscherm gaf aan dat we de halve wereld waren overgevlogen.

De eerste uren van de vlucht waren niet gemakkelijk, veel dingen schoten door mijn hoofd en in combinatie met de muziek die vanuit het beeldscherm voor je in de stoel beluisterd kan worden maakt dat dan nog lastiger, hoewel het ook even heel prettig was om alles gewoon even te laten lopen en je helemaal te laten gaan in een persoonlijk moment.
Ik dacht onder meer aan het onvermijdelijke afscheid van Jenny, waar ik slechts enkele uren geleden afscheid van had genomen op de luchthaven Manila, ik dacht aan de jongens die met hun helmen en zonnebrillen op vanaf het asfalt van de bouwplaats mij uitzwaaiden toen de auto mij voor de laatste keer wegreed van de bouwplaats en terwijl ik hevig zwaaiend door het raam naar hun terugzwaaide, ik dacht aan de verschillende momenten toen ik volledig afgebrand mijzelf op het hotelbed stortte toen ik een zware werkdag achter de rug had, ik dacht aan de prachtige momenten die ik op de afsluitende tropische vakantie beleefde, ik dacht aan het feest waar destijds iedereen bijeen was, ik dacht aan de afgelopen vier maanden en wat die mij allemaal gegeven hebben. Een flits van veel momenten in een korte tijd.

Uren voor dit moment liep ik verdoofd door de luchthaven Manila. Drukte en veel controles, een spanning die je liever snel wenst af te ketsen. Na een snelle incheck omdat ik dit digitaal de dag ervoor al had gedaan vervolgde ik mijn weg naar de immigratie. Na een betaling en lang wachten moesten dan nog even de schoenen uit en de riem af, al je spullen uit de zakken alvorens eindelijk bij de gate aan te komen. Elke meter dichterbij de gate viel er een meter spanning bij mij weg, een spanning van alle formaliteiten die je moet doorlopen voordat je eindelijk relaxt en zonder al het omringende rustig in je vliegtuigstoel kan wegdoezelen en met de gedachte dat er vanaf dat moment niets meer in de weg kan staan tussen jou en een veilige terugkomst in je geboorteland. Maar daarnaast ook vooral de drang van het willen gaan plaatsen van iets wat je achter je laat. Als je eenmaal aan een terugvlucht begint wil je graag snel af zijn van formaliteiten zodat niemand je meer lastigvalt en dat je eindelijk een moment voor jezelf krijgt. Normaal gesproken zit ik rechtop in mijn stoel en let ik nauwlettend op tijdens het daadwerkelijke vertrek en het gas geven van een vliegtuig, dit alles puur door een vroegere hobby en grote persoonlijke interesse in vliegtuigen en vliegvelden. Echter dit keer leek alles aan mij voorbij te gaan en zat ik verdoofd in mijn vliegtuigstoel, te luisteren naar de ‘announcement' van de piloot die vertelde dat we terugkeren naar de gate omdat een passagier een medisch probleem had gekregen en dat we die eerst moesten afdroppen alvorens aan de vlucht naar Nederland te beginnen. Na twintig minuten vertraging kwam dan toch die onvermijdelijke take-off. Het leek wel of het mij opnieuw allemaal niet meer interesseerde, ik lag in mijn stoel met de ogen dicht. Ik verbaasde mijzelf over deze houding, kennelijk was het een oorzaak van vermoeidheid door weinig slaap en door het meer dan veertig kilo bagage moeten organiseren en inpakken in de dagen voor dit vertrek. Echter opende ik toch nog even mijn ogen, het vliegtuig gaf gas tot meer dan 300 km/h, altijd een bijzonder moment. Hij trok ineens steil omhoog na enkele seconden, ineens voelde ik die heerlijke verdrukking in de stoel waar ik altijd erg van geniet. Een kleine glimlach voelde ik hierdoor opkomen; de interesse en fascinatie won het dus eventjes van de huidige fysieke gesteldheid.
Vlak nadat ik voelde dat het toestel gas terug gaf en stabiliseerde, gaf mijn lichaam ook gas terug. Ik deed mijn ogen dicht en viel half in slaap in de muziek die ik luisterde.

Zojuist na een middagslaapje werd ik duf wakker in mijn eigen kamer in Enschede, omringd door mijn koffers, enkele tassen, veel kleding en papieren rondom mijn bed. Omringd door herinneringen die je liever niet gelijk wenst op te ruimen, iets waar ik vaker moeite mee heb. Toch is het beter van wel, gelijk de boel opruimen, wat ik zo meteen probeer te gaan doen. De vorige keer duurde het maarliefst bijna 2 weken voordat ik echt alles uit mijn reiskoffer had opgeruimd. Ook zoals vorige week in de Filippijnen had ik moeite met het loslaten van zaken. ‘Rob ga je nu weer naar de bouwplaats? Was je daar vorige week al niet voor het laatst geweest?' ‘Ja jongens ik weet het'.. Ik lachtte naar mijn collega's en vervolgde mijn weg naar de lift van het kantoor om buiten door 1 van onze chauffeurs voor de laatste keer naar de bouwplaats gereden te worden. Nog 1 keer kijken hoe de voortgang gaat, nog even de handen schudden van de jongens daar en voor de laatste keer een blik werpen op de plek waar je overdag en snacht's zo ongeveer elke centimeter hebt belopen, hebt gelachen, boos bent geweest, moe bent geworden, in het zweet werkte, aanwijzingen kreeg, aanwijzingen gaf en waar je dagenlang de bewegingen zag en nauwlettend probeerde te coördineren.

Momenteel, 1 juli 2009,voel ik me duf en moe maar voel mij eigenlijk toch bijzonder goed. Zelfs boven verwachting goed. Het lijkt alsof de laatste anderhalve week vakantie in de Filippijnen voor mij al een soort van terugkijkmoment was, een moment van rust en een moment van ‘het moeten neerleggen' van een ervaring en het voorbereiden op een terugkeer naar je huidige leven. Twee maanden geleden begon ik eigenlijk in mijn hoofd al sommige dingen naast me neer te leggen, zoals door niet alles meer steeds te willen weten, niet alles meer te willen vragen. Daar heb ik destijds bewust voor gekozen met het idee dat het afscheid wellicht makkelijker zou gaan en om sneller afstand te kunnen doen van het project waar je dag en nacht te vinden was en waar je mee op stond en mee naar bed ging. Met de mensen waarmee je bloed, zweet en tranen liet en natuurlijk met mijn vriendinnetje Jenny waar ook een afscheid mee gemoeid ging en die niet gemakkelijk te noemen was. Echter heb ik vooral door eerdere afsluitende gesprekken met mensen, door een goed feest, veel gemaakte foto's, een fijne vakantie en een goede terugvlucht al sneller weten te wennen aan het Nederlandse leven dan ik vooraf had durven te denken. Dat wat ik vier maanden geleden neerlegde, pak ik nu vrij snel weer op alsof ik alleen maar een weekend ben weggeweest. Een tussenperiode waarin er eigenlijk niets lijkt te zijn gebeurd. Ook het feit dat het hoog zomer is in Nederland en dat er een goede temperatuur heerst, draagt bij aan de snelle acclimatisatie en terugkomst in m'n Nederlandse leven. Ik ben enorm blij dat het zo gaat. Ik kijk terug op een fantastische tijd waarin ik veel leerde, ontmoette maar vooral weer ontdekte. Werken in een ander land, werken op een groot project samen met Filippijnse, Engelse en Nederlandse mensen. Zoals ik al eerder vertelde zou ik graag weer eens terugwillen. Vooral om die plekken weer te bezoeken waar ik wat achterliet en vooral ook om de rest van dit prachtige land weer eens te kunnen bereizen. Deze reis heeft naar mijn gevoel wel het meeste naar boven gebracht in de zin van ontwikkeling, zo voelt het.
Je bent maanden lang intensief en op zo ongeveer 1 plek bezig, je bent bezig om tot een resultaat te komen samen met honderden mensen, samen in verschillende nationaliteiten. Deze reis was daarom ook enorm anders dan een rondreis van vier maanden door een land of in vergelijking tot een korte, zeer inspannende vakantie zoals destijds in Afrika.

Met het verdiende geld van de afgelopen maanden hoop ik weer een deel te kunnen gaan gebruiken voor de basis van een nieuwe reis. Ik durf in ieder geval alvast te verklappen dat ik verschillende ideeën heb waaraan ik denk dit te willen besteden of waaraan ik extra voor wil gaan sparen. Een idee van die reeks ideeën in mijn hoofd schijnt en lijkt de meeste potentie te hebben en slechts 2 mensen in de wereld weten van dit concrete idee af. Echter is het nog te vroeg om het nu volledig uit de doeken te doen, het heeft een lange voorbereidingstijd nodig en het zal niet op korte termijn plaatsvinden. Andere prioriteiten hebben nu voorrang. Echter wordt het wel gevaarlijker als ik na een tijdje lijk in te zien dat het mogelijk zou kunnen, want dan is het vaak voor mijzelf al beslist in mijn hoofd, hier moet ik wel even voor uitkijken, vandaar dat ik het voor nu even op de lange baan wil gaan schuiven.

Over de laatste 1,5 week in de Filippijnen heb ik weinig verteld. Hier valt ook niet heel veel over te vertellen aangezien de foto's zullen het aangeven en het verhaal maken. Deze komen enkele minuten na het plaatsen van dit verhaal op de website (meer dan 60 foto's). Het was alleen maar uitrusten en genieten van de omgeving. Het was een oord waarvan je droomt, het was een fenomenale afsluiting. Samen met Jenny die eindelijk kon vergezellen heb ik mogen genieten van White Beach, gelegen in Puerto Galera, 1 van de grote Filippijnse trekpleistergebieden voor toeristen maar door het regenseizoen was het geweldig rustig. Ook door de 2 daagse tropische tyfoon heb ik onverwachts nog langer van dit gebied mogen genieten. Een gebied zoals je dat van TV ziet en ooit zelf hoopt te zijn en waaraan je in eerste instantie denkt als je aan de Filippijnen denkt. Voor het eerst was ik uit Batangas, voor het eerst was ik in een ander hotel en voor het eerst helemaal jij en jezelf en in een ander gebied. Het was een onbeschrijfelijk gevoel toen ik dan echt met mijn kleine rugzak op mijn rug van die houten boot afstapte, de pier opliep en waar Jenny in de verte op mij stond te wachten. Het was een onbeschrijfelijk gevoel eenmaal aan te komen in White Beach, een palmbomenstrand waar enorme rust heerst, waar mensen voor hun kleine barretjes de krant lezen, waar muziek her en der te horen is en waar het geluid van het blauwe water tegen het witte strand op slechts 25 meter van de hoteldeur te zien en te horen was. Een setting die op slechts 1 uur varen jou in een totaal andere wereld deed zetten. Bizar was dat. Een geheel andere Filippijnen ervoer ik. Eindelijk alleen, maar dan samen met Jenny en bijkomen van datgene wat achter je ligt. Voor het eerst de korte broek aan, de rugtas op, een hemd aan en een handdoek en reisgids in de aanslag.
Lichtblauw water, palmbomen en een wit strand wachtten ons op. Weinig tot geen toeristen, 1 in die setting. Beter kon het niet. Reizen wilde ik eigenlijk niet meer, dat had ik voor mijzelf al bepaald. ‘Het is goed zo, laat het maar gaan'. De plek was geweldig genoeg en meer dan dit hoefde ik niet voor dit moment. Samen met Jenny hebben we niet meer gedaan dan gezwommen in het heldere water, liggen op het strand, een enkele keer gesnorkeld in de omgeving en mooie watervallen bezocht.
Het was geweldig dat ze erbij was, ze had vrij kunnen regelen in het (mijn) hotel in Batangas en ze komt oorspronkelijk ook nog eens van Mindoro en kent Puerto Galera dus erg goed. Naast haar geweldige gezelschap was het dus ook nog eens erg handig, want afdingen en communicatie met locale mensen liet ik vaak aan haar over en ze wist veel van het gebied. Voor haar is een palmboom normaal, voor mij een prachtig iets, dit had vaak hilarische situaties tot gevolg. Deze anderhalve week was een geweldige afsluiting van deze algehele ervaring.
Het was erg hard werken maar wat er daardoor allemaal ontstond en wat er naast dit harde werken allemaal was geregeld en verzorgd was fenomenaal. Van stagair in de stageperiode naar vakantiewerker in de vorm van Assistent Superintendent op de bouw was een topervaring die ik nooit meer vergeet. Daarom alle dank in de richting van mijn collega's die zo ontzettend veel voor mij regelden en altijd een helpende hand boden, die mij projecttechnisch maar ook met vele andere dingen altijd enorm betrokken bij alles, die mij hun vertrouwen gaven en aan mij verantwoordelijkheden durfden over te dragen ten tijde van het project en waardoor deze vier maanden in mijn leven onvergetelijk werden. Mijn sollicitatiebrief aan Van Oord is de beste stap geweest in jaren tijd. Veel dank aan mijn ouders, zus en zwager voor hun geweldige support en voor hun email-updates met nieuws uit Nederland die ik dan na een zware dag werken heerlijk kon lezen vanuit mijn hotelkamer en zodoende op de hoogte bleef over van alles wat er 10.000 km van mij afspeelde, veel dank aan de rest van mijn familie en vrienden en alle andere trouwe reisvolgers die altijd steeds leuke emails, smsjes en leuke reacties op mijn website gaven en die mij in andere reizen ook volgden. De website was weer een geweldig succes. Het was een dagboek zoals vroeger met pen en papier werd gedaan, een manier van het vastleggen van een persoonlijke ervaring.

Tot slot van dit verhaal en tot slot van deze website wil ik reageren op voorgaande reacties van mijn vorige verhaal door te bevestigen dat inderdaad ‘dit boek' wordt gesloten en niet ‘het boek'. Voor nu zal dit boek :
‘'Malampaya Gas Export Pipeline Maintenance Project - Filippijnen 2009''worden gesloten.

Als het aan mij ligt wordt een nieuw boek in de aankomende maanden door ondergetekende voorbereidt en in 2010 worden beschreven. Het was top en er wachten nog vele andere toppen.

Groeten en voor de lezer: maraming selamat po,

Rob