De titel geeft het aan: mijn werk zit erop. Alle activiteiten neergelegd.
Ge-evalueerd, gedronken, gelachen, teruggekeken, gedanst, gespeeched, gekust engeklapt.
Gisteren was dan dat einde-projectfeest voor iedereen, Van Oord, Shell, TopSteelBuilders, ATI, GJ Palmea, iedereen was erbij. Hetwas eendefinitief einde in de vorm van een samenkomen van heel veel mensen, eten en drinken en natuurlijk een microfoon. Filippijnen samen met een microfoon en karaoke is dezelfde vergelijkbare combinatie als een kip en een ei. Elk huis hier heeft wel een karaoke set met microfoon, een manier voor hun van het uiten van gevoelens en een manier om de tijd door te brengen met familie, wat op nummer 1 staat voor Filippijnen.
Hoewel dit het einde-projectfeest was, is de daadwerkelijke laadoperatie en stort operatie halverwege aankomende week ten einde. Daarna is er nog 1 week demobilization, ofwel het opbreken van asfalt en het ''terug in staat brengen'' van de kade.

Daar ging die dan, 4 dagen geoefend en nu dan toch die microfoon. Ietwat nerveus begon ik maar ineens ging het uitsprekenvrij goed, zo goed zelfs dat na 3 zinnen van de eerste alinea sommigen tijdens het oplezen al spontaan begonnen te klappen en te roepen. Een golf van kippevelschoot over me heen en na deze alineawas een diepe zucht een een kijk in de zaal wel even nodig, alvorens alinea 2 te starten. Ik moest dit doen, een soort van laatste groet aan die geweldige kerels van de nacht en de dagploeg, waarmee ik sinds februari had gewerkt. Maarvooral ookaanmijn geweldige projectteam van Van Oord, bestaande uit geweldig leuke en behulpzame mensen met dijken aan ervaringen en die vol verassing mij aan zaten te kijken, (de speechwas niet bij iedereen bekend haha)die mij altijd overal bij betrokken, kansen en verantwoordelijkhedengaventijdens de afgelopen maanden.Na de formaliteiten kwamen er her en der mensen op de dansvloer, managers, projectleidersof truck chauffeurs, het maakte niet uit,iedereen stond er. Muziek en Filippijnen is ook iets samen, dus het gingenorm los. Geweldig, daar staat Cowboy de shoveldriver helemaal los te gaan, daar staan de traffic flagmans los te gaan, daar de project manager, etc.Veel geknuffel en gekus ook, het Filippijnse sentimentele was overal goed te merken. Na deze geweldige avond moesten we nog natuurlijk even door naar een andere kroeg.

De enigste kroeg zo ongeveer waarwe met ons teameen aantal keren zijn heen geweest sinds februari. Wat dat betreft zitten we in een behoorlijk 'gat', een stad met industrie, met een nader uit te leggen locale cultuur en een niet uitnodigend stratenbeeld waar je bijvoorbeeld niet savondseven gezellig een zogenaamd 'blokje om' zou kunnen doen, zoals mijn vader dat in die woordenwaarschijnlijk zou vertalen.
Ikheb/had moeite met vertrekken van debouw en van kantoor, zo stond ik net weer op de bouwplaats, 'wat doe jij dan hier' hoorde ik om mij heen. Ja nog even dit, nog even dat. De Tertnes zag ik liggen, de nachtploeg aan het werk, de meestenmet een brak hoofd onder die helm, even uitgesloten van hoe ikzelf eruit zagnatuurlijk... (feestje gehad?)De Tertnes ligt vanavond voor de laatste keer aanonze kade, de laatste stenen worden opgeraapt. Een foto moment is het wel waard als de laatste shovel-bak de laatste stenen wegschraapt en deze transporteert. Dan is er meer dan 200.000 ton verplaatst!
Waarom was ik in de buurt van de bouwplaats vandaag, ik had toch nu eindelijk de dag der dagen: de vrije dag en de start vanmijn vakantie? Ja dat klopt, maar nou ik was toevallig rondom Port Batangas omdat ik eveniemand moest uitzwaaienbij de boten-terminal die vlak aan ons bouwterrein grenst. Het is een boot terminal van waar ferry boten naar het andere grote eiland van de Filippijnen varen: Mindoro.Degene die ik uitzwaaide was Jen, een goeie vriendin van me geworden sinds wat weken en werkende in Batangas Country Club, het resort waar we verblijven.Ze had een dag vrij en ging haar familie bezoeken. Het eiland Mindoro heeft een toeristische trekpleister, de plaats Puerto Galera. Deze plaats, aan de overkant gelegen vanaf hier gezien, heeft talloze kleinere eilandjes met geweldig witte stranden, veel resorts, stoffige boulevards, houten hutjes en palmbomen, kleine barretjes langs de weg, vissers die hun dagelijkse vangst aan land brengenen niet te vergeten een scala aan geweldige duikplekken. 1 van de plaatsen rondom Puerto Galera (trouwens 1 uur varen van Batangas) is White Beach. Nadere info volgt, want deze plaatszal mijn bestemming zijn morgen.
Ik verlaat Batangas, ik verlaat mijn collega''s die ik maandenlang bijna elke dag en nacht zag, ik verlaat mijn werkkleren enmijn dagelijkse formaliteiten wat betreft werk. Ook verlaat ik de wekker die dagelijks om 5.30 uur ging. Ik heb een nieuwe baan... Toerist.

Een flinke omslag, de tas staat naast me, korte broeken erin, meer zonnebrandcreme, de lonely planet, een zojuist gekregen groet van mijn collega's en niet te vergeten een geweldig overheersendgevoelvan acuut onstane vrijheid, vooral sinds vandaag. Jenny zal mij vergezellen op Mindoro, het gebied waar ze ook vandaan komt.Geweldig dat ze meegaat, vooral ook fijn om een 'gids' bij jete hebben want als buitenlander hier val je erg op. Het zal gek zijn om het industriele Batangas te verlaten, mijn hotelkamerin Batangas een tijdje niet meer terug te zien en om ineens straks wel toeristen rondom je heen te zien. Desalniettemin even uitkijken morgen want hoe zien de boten eruit? Als je in google ''Batangas, boat'' intypt hoef ik jullie niets meer te vertellen.. Een enormetragedie van wat weken geleden.Een geruststelling voor mijzelf is dat ik niet die type boten zal bevaren morgen en datikmijzelf als goede en ervaren zwemmer kan bestempelen..Zwemmen is hier niet iets wat mensen wordt aangeleerd in de jonge jaren, zoals dat bij ons in NL wel standaard rondom een bepaalde leeftijd nauwkeurig wordt getest.

Mijn plan is om in Mindoro en met name rondom Puerto Galera3 dagen te verblijven,uitrusten op de stranden, de resorts, de kleine eilandjes die daar weer voor liggen, wellichtwat duiken of snorkelen, een waterval bezoeken en voor de rest niks. Niks en niks.Relaxen en bijkomen.
Hoewel... Woensdag is ons eigen Van Oord feestje in ons eigen hotel in Batangas, daar moet ik natuurlijk wel even bij zijn. Helaas moet Jenny werken, maargoed, ze iser dus wel bij omdat ze werkt, snap je het nog?Donderdag probeer ik het in de Filippijnen bekende en toeristische Lake Taal te bezoeken, een gigantisch vulkanen-kraterpark waar je met een boot naar een in het water liggende vulkaankan en daarna deze kan beklimmen. Slechts op 1,5 uur rijden ligt dit geweldige gebied van Batangas, heerlijk om toch nog wat dingen op relatief korte afstand te hebben en te kunnen bezoeken. Het land is zo erg groot en er zijn zoveel mooie plekken, maarvanuit logistiek oogpuntis het soms een groot avontuur om van A naar B te komen hier, mocht je alweer niet een ferry boot nodig hebben enook de infrastructuur op het land hier is soms in prehistorische kwaliteit.

Na donderdag, pak ik mijn koffers uit het Batangasresort en vertrek ik voor 2 laatste nachtennaar het grote en lonkende Manila, waar voor me een hotel wordt geregeld in Makati, hetgrote(en zeer veilige) zakencentrum van Manila en op korte afstand van geweldig leuke plekken, zoalsvoor vrouwen de populaire Mall of Asia een trekpleister is, de grootste Shopping MallvanAzie, het Ocean Park,het oude Spaanse deel van Manila en diverse oorlogs gerelateerde gebouwen te vinden zijn. (zoals inlichtingenkantoor van McArthur tijdens WOII)
Na 2 nachten indit ongeorganiseerde, giga drukke maargeweldige metropool Manila, zal ik zondag 28 juni om 10:45 uur mijzelf en 40 kilo bagage meldenvoor vlucht KLM803 metdestination Amsterdam.Dertien uur en 45 minutenzullen dan nonstop voor me liggen alvorens op zondag 28 juni om 18:35 uur met een brakke kop maar met een rijk gevoel aante komen op Schiphol Airport.
Omdat ik vanaf morgen weg ben, weet ik nietwanneer ik nog een verhaal zal plaatsen. Daarom wil ik hierbijalvast jullieallemaal bedanken voor jullie geweldige reacties, jullie enthousiaste manier van volgen en lezen en vooral niet te vergetenvoor de emails met updates van Evelien enpa en ma. Bedankt voor alles en tot slotgarandeer ik jullie dat er wel weer iets nieuws op de rol klaar ligt, voor wanneer? Geen idee....

Ingat sa inyong lahat, kita tayo mamaya,
halik!

Tot gauw,

Rob