Het einde nadert. De maand juni begint morgen. Hoe vreemd.
Zo is het februari, zo is het juni, de maand van het afbouwen. Het mentaal afbouwen, het instellen op het feit dat je Filippijnse leven binnenkort voorbij is. Dat je moet gaan denken aan je leven in Nederland. Waar je een uitwonende student bent die nog een studie heeft af te ronden, waar je fietst van plaats naar plaats, waar alles zo geregeld is, waar alles zo erg vast ligt, waar mensen kritiek hebben en waar gescholden wordt, waar mensen naar elkaar toeteren als het maar ook iets te lang duurt. Maar ook het land waar alles zo erg fijn is, waar je een geweldige familie hebt, waar je toffe vrienden te vinden zijn, waar je een woning hebt zodat je daar kunt wonen en leven en waar je niet diep hoeft na te denken of je überhaupt iets kunt kopen, eten of iets wilt ondernemen, omdat de omstandigheden zo zijn dat die jou alle vrijheid bieden om te doen wat je wilt doen.

Beste lezers,

Terwijl een regenbui keihard buiten tegen mijn ramen aanslaan en ik hier in mijn hotelkamer dit verhaal op de laptop zit te typen, besef ik dat het over 2,5 uur 1 juni 2009 is. Door de enorme intensiteit van ervaringen, werkuren en omgevingen zijn de laatste 2 maand zo snel gegaan dat dit als de snelste maanden in mijn hele leven aanvoelen.
Alles gaat oke hier, het project is sinds 23 mei in een fijne terugschakeling gekomen, simpelweg omdat wij niet meer worden lastiggevallen door duizenden tonnen stenen die worden aangevoerd door schepen vanuit Noorwegen. Het aanvoeren van steenslag is verleden tijd, waardoor er ook een enorme rust onder de mensen en op de kade is ontstaan. Momenteel heb ik ook weer een dag vrij, is de werkdruk stukken minder en wordt het eindstuk al voorbereidt. De Tertnes, het schip van Van Oord wat hier elke 2 dagen aan de kade ligt om stenen op te halen, heeft een laadtijd van ongeveer 15 uur en waarna er weer 2 dagen volgen van relatieve rust en overzichtelijkheid. Daardoor ben ik ook meer op het kantoor gaan werken, kom ik weer in gewicht wat aan en heb ik alles weer meer op een rij. De laatste 2 maanden waren onvergetelijk, zoveel bewegingen en uren dat je ze niet eens meer in volgorde zou weten.

Momenteel werk ik nog steeds als zijnde assistent van de superintendent hier op de bouwplaats, assistent van Tjang, mijn Koreaanse collega superintendent die werkt voor Van Oord. Nadat ik van nachtshift naar dagshift ben over gegaan ben ik ongeveer een week ziek geweest, simpelweg door de fysieke slag en de enorme omslag naar daglicht, levendigheid, zonneschijn en etenstijden. Alles was een beetje in de war maar na wat dagen en middagen rust is dat weer goedgekomen en kan ik momenteel de zinderende Filippijnse zon goed weerstaan. Heerlijk ook trouwens om weer zonneschijn te mogen genieten, 7 weken in de nacht bleef iets aparts en het leek nooit echt 100 procent te wennen fysiek gezien.

Wat betreft mijn afgelopen stagetijd, de beoordeling over mijn stage is enkele dagen afgenomen door works manager Bertjan en nachtshift collega John en deze was erg positief. Beide partijen waren gigantisch tevreden en het voelde als een definitieve en finale verkwikking en golf van blijheid dat alles sinds het begin van de stage zo enorm goed is gegaan en vooral dat de vele wensen en gedachtes die ik voor vertrek had, definitief ook tot zijn uitwerking zijn gekomen. De aspecten waarvan ik hoopte in te belanden zijn gevonden en diep door me gevoeld, een bijzonder iets om te koesteren in de herinnering helemaal te weten dat je niet meer zo snel in een dergelijke situatie zult verkeren.

Als persoon voel ik mij toch wel veranderd, ook bevestigd door mijn naaste collega's, door de ervaringen van de laatste maanden waarin ik mij bevond. Ik voel mij in die zin volwassener sinds het begin, ook harder maar vooral weer een ‘improvement' en verbreding van ‘die oneindige blik', in de zin van het genieten, bedenken en overwegingen van nieuwe mogelijkheden, nieuwe uitdagingen en plannen die in de naderende toekomst kunnen liggen.
Het was in het begin niet makkelijk, je valt in een projectteam voor wie niets meer nieuws en niets spannend meer is, een team wat al jaren van project naar project in de wereld reist en waarmee je als simpele student ineens nauw mee moet samenwerken. Het was een kwestie van elkaar leren kennen dat de uitkomst bleek van een fijne samenwerking. Hand in hand en er vol tegenaan. Als projectteam moeten we het voor elkaar zien te boksen, 170 man werkende houden op een groot bouwterrrein en een nauw toeziende opdrachtgever (Shell) die al onze keuzes, beslissingen en bewegingen snel bekritiseren, aanmoedigen of aanscherpen. Op een gegeven ogenblik kom je in een flow terecht, een flow waarvan ik niet had gedacht daar zo snel in te belanden. Iedereen weet op een gegeven moment zijn plaats in het team, zijn verantwoordelijkheden en zijn inbreng, dat alleen maar beter wordt naarmate de tijd verstrijkt. Ook vertrouwen is een gigantisch belangrijke factor.

Ik waardeer het enorm dat mij vertouwen is gegeven in activiteiten die mij zijn aangeboden, in verantwoordelijkheden die ik mocht dragen en dat ik met name juist vooral de kans heb gekregen om te laten zien wat je kunt. Dat kan ook heel anders gaan. Als die kans je niet geboden wordt en de omgeving je dit afhouden, kun je nooit het maximale ervaren.
Ik kan hierbij zeggen dat ik, zoals het voelt, opnieuw het maximale van mijzelf heb weten te vinden simpelweg door het vertrouwen en de kansen die mij geboden werden om dat tot zijn uitwerking te kunnen laten komen. Als je in die positie verkeert, begin je jezelf ook weer enorm te leren kennen. Zo liet ik mijzelf weer tot de verbazing staan in diverse situaties, waar ben ik niet zo goed in, oei dat vindt ik wel lastig, waar ben ik wel aardig bekwaam in, goh dat gaat toch wel heel lekker!. Nogmaals alleen mogelijk als daar de middelen en de situatie voor gegeven wordt. Een enorme dank in de richting van mijn managers en collega's van ons hechte, fijne 8 koppige projectteam van Van Oord maar vooral ook alle mensen in Nederland die mijn keuzes altijd hebben gewaardeerd, mij hebben aangemoedigd, gestimuleerd en mij deze basis hebben gegeven om te doen wat je wens zegt en je daarin ook vertrouwen te geven. Naast deze twee dingen moet ook het project jou genoegdoening bieden in de zin van de aspecten die je daarin kunt ervaren en ook in dit geval had het project voor mij meer dan genoeg en geweldig interessante dingen waardoor je tot ontwikkeling kunt komen. Voor een genoegdoening van dit hele plaatje moet de hele puzzel kloppen en in dit geval voelde die hele puzzel compleet. De juiste omstandigheden, de juiste mensen, de juiste kansen en die mega maximale uitwerking tot gevolg. Dit zal ik nooit meer vergeten.

Ik ga zeker moeite krijgen te vertrekken van deze plaats. Het missen van vele mensen en vrienden is een feit maar ook het verlaten van een plaats waar je bloed, zweet en tranen hebt gelaten en waar je maanden geleefd hebt en bent ‘opgegroeid'. Ik moet daarom ook zeker hier terugkomen, om enerzijds deze plaats opnieuw te bezoeken voor vrienden en de plaatsen ‘van toen' maar ook om dit geweldig mooie land met geweldig lieve, behulpzame en mooie mensen opnieuw te mogen ontmoeten. Eind juni krijg ik een aantal dagen aaneensluitend vrij, waarin ik al vele plannen heb hoe deze in te vullen, daar hoef je niet meer achteraan haha. (hey kerels die lonely planet is super handig, thanks!)
Fysieke uitdagingen zoals het beklimmen van de hoogste berg van de Filippijnen heb ik sinds enkele dagen uit mijn hoofd gezet, hier heb ik niet meer de energie voor en zullen later wel weer eens komen. Het is nu zaak om straks bij te komen, alles te gaan plaatsen en mentaal te evalueren en met name te genieten van de geweldige stranden, van de enorme settings die hier te vinden zijn en de enkele toeristische en populaire plaatsen hier in de nabije omgeving.

Het zal waarschijnlijk het toetje worden van een geweldig diner wat je zojuist achter de rug hebt en waarin ik met een brede lach dit alles zal gaan benaderen en aanschouwen, alvorens je koffer en tas te pakken om terug te keren naar Nederland. De collega's en ‘de jongens', waarmee ik de geweldige Filippijnse mannen bedoel waarmee je twaalf uren per dag mee samenwerkt ga ik ook zeker missen. Samen hebben we 191000 ton steen veilig weten op te slaan en te vervoeren, zonder een ongeluk, met veel druipend zweet en handen die in elkaar geslagen werden om tot een mooi eindresultaat te komen samen. Een Koreaan, Engelsman, een Nederlander en een Filippijn, 1 team, 1 doel, 1 ervaring en een eindresultaat van wereldformaat. Gisteren tijdens het dagelijkse praatje op de bouwplaats nam Johan, een Nederlandse collega van me, afscheid van de jongens die op dat moment voor hem stonden en waar hij 2 maanden nauw mee had samengewerkt. De sentimentele Filippijnen luisterden aandachtig, klapten en schreeuwden daarna hard, gingen met elkaar op de foto en er werd veel gelachen, terwijl kippenvel over mijn armen en rug vloeide en met de gedachte van het komende vertrek van mijzelf over vier en een halve week.
De nachtploeg arriveerde en enkele uitstappende jongens schreeuwden ‘hey Rob! Como sta? you come back to night shift? When are you leaving?'

Een antwoord op dit laatste zal zijn dat ik tussen 28 juni en 5 juli terug zal vliegen naar Nederland, de exacte datum zal over enkele weken bekend worden, afhankelijk van de activiteiten op het werk en de hoeveelheid aantal vrije dagen die ik straks krijg.
Beste mensen ik ga nu slapen, morgen wordt de Tertnes weer aan onze kade verwacht tegen een uurtje of 1, genoeg werk en coördinatie dus weer! Morgen zal ik een nieuwe fotoserie toevoegen.
Heel veel groeten vanuit Batangas en ik zie jullie over ongeveer 4,5 week.
Dan gaan we eens flink bijpraten en er 1 of meer drinken, voorkeur voor het laatste.

Doe rustig aan,

Kita tayo mamaya, ingat,

Rob