Verhaal geschreven en21 nieuwe foto's toegevoegd op deze website.
Foto's staan in het fotoalbum op deze site en bestaan uit projectfoto's, feestfoto's en 2 duikfoto's. Allereerst een reactie op de reacties:

Aniek: het was inderdaad weer gauw tijd een verhaal te plaatsen bedankt voor je reactie en mail!
Wouter: ja geweldig man al die processen en wat betreft de definitie van ‘werken', die is heb ik nu gevonden denk ik haha..
Gezienus en Margriet: Ja de nacht maakt het soms wel moeilijk, vooral alle bewegingen van machines zijn gevaarlijk in de nacht. Het geavanceerde stortschip neemt me binnenkort mee! Spannend...
Eefie: Bedankt voor je updates! Ik lees ze allemaal maar kan niet altijd alle mails beantwoorden. Zozo aan het internetten tijdens het werk? Haha. Spreek je snel eefie, doe ze de groeten daar allemaal bij Normteq he! Enne, wanneer kan ik de trouwjurk nou zien??
Henk en Anne: Die ene foto waar we het over hadden gaat er zeker komen! Alleen moet ik eerst een strand op, en die zijn hier niet, alleen maar beton en water haha.. Groeten in Oldenzaal!
Pa en ma: Haha. Ik meld me gewoon met ‘Rob', maar laatst riepen we door de walkie talkie steeds ‘roger', als iets begrepen wordt, maar ik riep, ‘Saan si Roger?' of ook wel vertaald, waar is Roger? met veel gelach tot gevolg door de radio. Ja mentor is geweldig, hij laat me veel dingen doen en geeft me veel verantwoordelijkheid. En die verhalen allemaal van hem.. tjonge, ben niet vaak zulke mensen tegen gekomen met zoveel ervaring en verhalen.. Doe rustig aan in Hengelo he, geniet van het weer.
Harmjan: ja man, top he! Inderdaad die leuke avond in Murphys.. Had wel gehoopt maar niet gedacht om al gelijk aan duiken te kunnen denken, maar wel gaaf nu de PADI te hebben! Hey man al aan het voorbereiden voor je grote reis? Tot gauw.
Gerard en Martha: haihai mijn trouwe reisvolgers, Ja haha was een beetje laat met schrijven. De shift change komt spoedig, dan ga ik misschien de dag in, lekker in de zinderende hitte, dus misschien blijf ik toch maar in de nacht, weet nog niet echt..Bedankt voor jullie reacties steeds weer, groeten in zonnig Borne?
Bert en Marian: heey buurtjes! Ja inderdaad eens wat anders dan vanaf tekening pfff... Maar grappig wel, vaak zie je de overeenkomsten en snel zie je de wijzigingen in het werk wat wel voordelig is om zo op die manier snel te zien wat er speelt. Het hout nooit op Bert! Groeten aan Bianca en Sabine en iedereen...
Albert: bedankt voor je reacties albert! Haha, de spuitgaten uitlopen, ja dat zou kunnen gebeuren inderdaad. Maar gelukkig ben ik zeker niet de enigste die wat doet, we zijn met een geweldig team van mensen, rond de 150 in totaal op dit moment. Super dat het voorjaar eraan komt, nog bedankt voor je gestuurde krantenartikel.
Liesje: haha ja sjaakies, gelukkig kan ik nu wat namen onthouden, maar is soms lastig wie nu ook al weer wie was... Lijkt je het leuk ja? Ik heb nog wel werk wat moet gebeuren hier, dagrapporten maken? Ja m'n bed is 2-persoons en is net opgemaakt door het hotelpersoneel.. Wanneer vlieg je?
Ans Slettenaar: Dank je wel Ans! Ja ik weet nog niet helemaal hoelang ik blijf, maar denk zelf wel dat het zeker half juni gaat worden.. Kan nog vakantiewerk blijven doen tot einde van het project (is ook in juni als het goed is) en kan dan nog mooi wat sparen ook! En moet natuurlijk nog zeker even een tijdje niet werken voordat ik terugkom naar NL. Jullie nog kampeerplannen in de zomer? Groetjes aan iedereen!
Frank en Sandra: Heey oom en tante, marieke, stephanie! Hoeist a.d. Twickelerblokweg? Al lekker in de tuin kunnen zitten? Bedankt voor al jullie reacties he! Ja mn verhalen zijn soms wat lang, als ik 1maal op dreef ben wil het nog wel eens uitbreiden haha. De nachtdiensten zijn inderdaad soms zwaar, soms zweet ik zo erg door de luchtvochtigheid dat het net lijkt alsof ik net terugben van een hardloopwedstrijd. Groetjes daar he!

.......................................................................................................................................................

Dorstig, zweterig en moe hang ik tegen het gele platform, het platform waarop de flagmans staan die, gewapend met een lichttoorts, alle inkomende en uitgaande bouwverkeer op opslagterrein nr. 2 begeleiden, twaalf uur lang. Voor me, boven de drie meter hoge berg stenen, zie ik de vier kranen van Lipica rustig heen en weer bewegen en terug zwenken. Het was een moeilijke avond, iedereen leek een fysieke slag met zichzelf te leveren en het lossen van de derde Bulk Carrier genaamd Lipica ging de laatste twee dagen al tergend langzaam, wat ook niet bepaald motiveerde. Daar zat ik dan, met wat collega's van de Filippijnse onderaannemer TopSteelBuilders Jay, Rene en Wilfredo, te wachten op een dump truck die we aanwijzingen konden geven waar te moeten dumpen in het terrein. Zo ging het de afgelopen weken elke nacht, soms veel verkeer, soms minutenlang niets. Als het wat rustiger is qua coördinatie en John kan het alleen af dan help ik de flagmans op de stockpiles (opslagterreinen) met de verkeersbegeleiding. In de eerste dagen na het aanmeren van een nieuw schip gaat het natuurlijk altijd snel, kranen mikken raak en pakken flinke happen steen tegelijk, waardoor soms wel 6 of 7 dump trucks op een opslagterrein aanrijden en afrijden. Vanavond was het dus lastig, we praten maar wat met elkaar, horen de gesprekken over de walkie talkies gaan, kijken rond naar de enorme hoeveelheden steen om ons heen, alsof een arrestatieteam langzaam een huis vanaf elke kant omsingeld en langzaam het doel insluit, zo stonden we op stockpile nr. 2 in een cirkelvormige omgeving van steen. De verwachting is dat het schip spoedig klaar is, maar zelfs met wheel loaders (shovels) binnenin de ruimen van het schip moet er nog veel worden schoon geveegd en moet het tot de laatste steen zowat worden geleegd.

Ik ging maar weer eens richting stockpile nr. 1 of ook wel opslagterrein nr. 1, die nu ‘tot de nok' toe vol zit, vandaar dat we alleen maar storten in nr. 2. Ik liep er weken geleden overheen om dit opslagterrein op te meten en nu ligt het 180 bij 210 meter grote terrein helemaal vol met steen en dan bedoel ik ook tot 3 meter in hoogte. Via dit terrein liep ik weer naar de kade, om even naar John te gaan voor zijn laatste updates, ideeën en opmerkingen en om weer even te kijken naar de tergend langzame bewegingen van het schip en het rijdende, of eigenlijk onze stilstaande jongens in de trucks en shovels, te wachten op die volgende kraan met een lading steen. Via de containers waar John en ik ons ‘kantoortje' hebben waarin de pauzes worden gehouden en waarin tafels, stoeltjes, opladers, helmen, overalls, koelkast en koffieapparaat te vinden zijn en natuurlijk helemaaaaaal niet te vergeten mijn prachtige autocad tekeningen aan de wanden hangen, liep ik na een koud flesje water gescoord te hebben maar weer terug naar stockpile nr. 2, waar ik vol ongeloof ineens 5 trucks zag aan komen rijden. Kennelijk is ruim nr. 2 van Lipica nu schoongeveegd waardoor de grote kranen ineens grote happen kunnen nemen met als gevolg dat de trucks eindelijk weer kunnen rijden met de zojuist wakker gemaakte chauffeurs achter het stuur. De chaos is voorbij, de eerste fase van steen opslag voor dit grote project is bijna klaar bedacht ik me, terwijl ik m'n veiligheidsbril opzette en m'n lichttoors weer aandeed omdat ik zojuist het PPE vrije gebied verliet, waar de persoonlijke beschermingsmiddelen weer gedragen dienen te worden; de welbekende uitspraak namens opdrachtgever Shell tijdens elk dagelijks praatje: Safety First....

Bovenstaande momentopname is nu een kleine week oud, we zijn inmiddels in een nieuwe fase op het project belandt. In de afgelopen 3,5 week hebben dus drie schepen hun ladingen gelost en zijn deze ladingen op ons terrein opgeslagen: ongeveer 125400 ton steenslag of zoals je wilt 125,4 miljoen kilo. De schepen zijn weg en enkele dagen geleden is een Nederlands schip gearriveerd, 1 van de 50 schepen uit de vloot van waterbouwer Van Oord.(Momenteel is een nieuw schip gebouwd voor Van Oord, genaamd ‘Maxima Freedom' ofzoiets en die wordt binnenkort in Nederland met de Van Oord collega's daar officieel te water gelaten op 23 april en met hulp door onze prinses!)

De Tertnes, het valpijp schip van Van Oord, ligt momenteel aan onze kade en twee 40 meter lange en 8 meter hoge transportbanden staan op de kade opgesteld, dump trucks zijn weg of staan permanent geparkeerd en 9 shovels zijn druk aan het rijden: dit is de huidige situatie zoals ik dat zonnet nog zag buiten, voordat ik deze laptop aanzette om dit verhaal te typen. Opslagterrein 1, grenzend aan onze kade, wordt op dit moment langzaam opgeslokt door de 9 shovels die af en aan rijden van daar naar de kade toe, waarbij ze gebruik maken van de door ons aangelegde asfaltwegen op de kade met bijbehorende verkeersborden en routes. Ze rijden steeds in een rondje, tegen de klok in. Ze nemen een hap, rijden naar de kade naar conveyar belt 1 of conveyar belt 2, dumpen hun steen in een soort mega bak (feeder) en vervolgen hun zelfde aftocht zoals de vele voorgaande aftochten. De ladingen worden in de ruimen aangebracht van de Tertnes. Veel problemen hebben we wel gehad rondom de installatie van de twee enorme transportbanden. De ene is van Filippijnse makelaardij, de andere van Nederlandse afkomst. Bij het installeren van de Nederlandse transportband heb ik de ingevlogen installateur geholpen bij het aandraaien van moeren op draadeinden met behulp van sleutel 75! En wat dacht je, ik moest moeren halen uit de zeecontainer die op de kade stond hier en wat trof ik aan? Juist pap, jou Fabory Center doosjes met bouten en moeren erin! Heeft Fabory Center ook een filliaal in China? Er stond nl. made in China op.

Eerst dacht ik, ach, twee transportbanden, wel eens gezien.. Maar wat er allemaal bij komt kijken voor de installatie op de kade, de enorme gewichten en hoeveelheden, de plaatsing en de berekening van waar komt ie en hoe hoog, (bij hoog water moet de band natuurlijk niet vast komen te zitten op het schip!) dat is nogal wat. Gelukkig typ ik dit nu vanuit de container waar John en ik als nachtploeg van Van Oord ons kantoortje hebben en met de wetenschap dat we zojuist vijf uren succesvol hebben kunnen laden. Een enkele keer stopten de banden om verschillende redenen, waardoor John en ik de operatie hebben stilgelegd totdat we verder konden laden. Het verkeer gaat prima en er lijkt nu, na een hectische paar dagen, een soort automatisme te ontstaan. Het was dezelfde soort hectiek tijdens de eerste paar dagen toen het allereerste schip de steen kwam brengen 3,5 week geleden, alles nieuw, moeilijk voor alle personeel, lastig, maar naarmate de tijd vordert vormt zich een soort automatisme en gewenning. Dat lijk ik nu langzaam te zien buiten. Aangezien alles nu grotendeels op de kade plaatsvindt en maar een klein gedeelte op stockpile 1, is alles goed te overzien en kunnen John en ik alles goed coördineren, zien en bespreken. Dat is heerlijk, helemaal na 3,5 weken van schepen moeten lossen en elke nacht kilometers moeten maken van opslagterrein naar kade en van kade naar opslagterrein over zand en op steen, door de nacht en de benauwde, nachtelijke lucht. Nu dus een overzichtelijke kade, een asfalt ondergrond en niet onbelangrijk, veel licht. Ik heb net nog instructie gegeven aan de light-tenders (groep jongens die lichtsetjes afregelen) om 2 mobiele lichtsetjes te verplaatsen en op te tuigen op de kade op een specifieke plaats, met het gelukkige gevolg dat de ene transportband, conveyar belt number 1, nu veel beter in het zicht ligt voor de aanrijdende shovelmachinisten. ‘Licht is leven', zoals John mij laatst filosofisch toesprak. ‘Zonder licht kun je niks; ofniet Rob..'. ‘'Inderdaad John''. Ik herhaalde de filosofische zin in het engels aan de Filippijnse jongens, die glimlachend knikten, maar die het volgens mij niet helemaal meekregen.Vanmorgen vroeg liep ik ook eventjes rond op stockpile nr. 2, waar op dit moment dus niets meer te doen is, omdat de steen daar ligt te wachten die straks allemaal geladen gaan worden. Wat ik wil zeggen is dat dit een geweldige magische aanblik had, de zon die opkwam om 05:40 uur, de lichtsetjes die het terrein nog steeds beschenen en het maanachtige landschap waarin ik mij bevond, tussen de miljoenen stenen als een muur om mij heen en boven mij een ontstane blauw/paars/roze lucht die de ochtend inleidde. De foto hiervan is toegevoegd.
Een paar dagen geleden mocht ik met manager Steve (Shell) en manager Robert (Van Oord) voor de groep alle rewards uitgeven. Kadobonnen en een polo met het projectlogo erop. Dit idee kwam van Shell en Van Oord, (ongeveer 80 man) omdat het project tot nu toe goed is verlopen en met name door het belangrijkste feit: zonder een ongeluk of incident. Geweldig leuk waren die 20 minuten, veel applaus, gelach en handen schudden en ik schreeuwde natuurlijk nog even nadat Steve zijn speech klaar had ‘ang pang gabi hay pina ka magalin', of ook wel, de nachtshift is de allerbeste, waarop een oorverdovend kabaal als antwoord terugkwam van de dagploeg die ook voor ons stond en met veel gelach en geklap tot gevolg. Steve riep met een grijnzend gezicht naar mij, ‘was that you again with that bullshit Robbert'? Ik grijnsde terug, want ook Steve namens Shell houdt toezicht tijdens de, juist, dagshift....! De dagshift ging naar huis, de nachtshift begon, de jongens waren verrast en enorm blij met deze kleinigheden, trots trokken sommigen al hun veel te grote polo aan (omdat ze natuurlijk weer niet hadden gedacht aan het Filippijnse postuur) en bestegen hun trucks en shovels, vol met nieuwe motivatie en goede moed. ‘Tayona! Let's go Rob!' hoorde ik achter me toen ik wegliep, de avond viel, de walkie talkie ging aan en de machines startten hun motoren.

We zitten nu met z'n allen bijna vier weken in de nacht en eigenlijk pas sinds een week of 2,5 ben ik gaan wennen aan de nacht shift en het werken elke dag. Het is een fysieke slijtage, een nacht boordevol interessante bewegingen en gebeurtenissen, soms zoveel dat je ze de dag alweer kwijt bent. Dat is soms lastig, want elke nacht omstreeks 01:30 uur trek ik mijn overall uit, trek ik een schoon T-shirt aan en rijdt de chauffeur mij naar het PPA gebouw toe, waar wij onze kantoren hebben. Ik heb dan als het goed is alle dagelijkse info verzameld van de dag en nachtshift en zet deze informatie van de afgelopen 24 uren in een dagrapport, de DPR, Daily Progres Report. Hierin staan alle bewegingen met tijden genoteerd, uren van werknemers van alle betrokken partijen, belangrijke notes, equipment wat nieuw is of uitgevallen is, aantal personen aanwezig, nieuwe inducties, etcetera van de afgelopen 24 uur. Na dit rapport op de gezamenlijke computerschijf te hebben gezet, ga ik terug naar de bouwplaats. Het rapport wordt elke morgen aan SPEX (Shell Phillipine Exploration) overhandigd zodat Robert mijn collega van Van Oord en Steve namens Shell deze kan ondertekenen. Aan de hand van het dagrapport wordt ‘de afgelopen 24 uur' betaald door de opdrachtgever. Vandaag is het vrijdag 17 april 2009, 23:00 uur in de avond. Ik zit in mijn hotelkamer, wat klopt er niet? Juist, geen werk! Ik heb enkele dagen vrij nu, totdat de boot terug is. De Tertnes heeft namelijk zijn eerste lading nu aan boord en is vanmiddag voor het eerst vertrokken met onze stenen in de richting van Mindoro, het tweede grootste eiland van de Filippijnen, om daar zijn 9000 ton steen nauwkeurig met behulp van een flexibele 400 meter lange pijp en een gemonteerde supersonische robot met camera's daaronder, te dumpen op de pijp die zich daar op de zeebodem bevindt.
Sinds een paar dagen is de lichting qua collega's waarmee ik begon te werken in de Filippijnen nu volledig afgelost. Bart zat op dezelfde vlucht als mij en is enkele dagen geledenvertrokken naar NL voor verlof. Vandaar dat het nu ook een geschikt moment was, enerzijds dat de Tertnes vertrokken is en dus weinig activiteit is op de bouw en anderzijds dat het dus een soort ‘verlof periode' is voor de mensen die nu 2 maanden actief zijn geweest op het project. Mocht het passen dan ga ik nog op onderzoek uit in de regio hier maar ik ben bang dat ik dat niet te uitgebreid kan doen. Tijdens de vrije dagen zou ik nog weer eens willen duiken, zou ik graag nog naar het eiland Mindoro willen (kennelijk geweldige stranden en waarvan de veerboot praktisch naast onze bouwplaats vertrekt) en er is nog een 2300 meter hoge berg in de omgeving van Manila genaamd Holy mountain. Duizenden mensen beklommen deze berg tijdens de afgelopen paasdagen hier. Er ontstonden hier vele religieuze bijeenkomsten waarvan ik niet al te veel heb meegekregen en er waren kennelijk nog vrij extreme processies her en der te vinden in de omgeving, van horen zeggen gehoord.

Een leuk voorval was twee weken geleden gebeurd. 1 van de nu opgestelde transportbanden was aan boord van de Tertnes en die natuurlijk van boord moest worden afgehaald en moest worden neergelegd op de kade. Maar hoe zorg je voor twee kranen, de ene 250 ton zwaar en de andere 150 ton zwaar die deze machine kan opbeuren vanaf een schip te beseffen dat je in de Filippijnen bent en dus materieel moeilijk te vinden is en wanneer dit te vinden is vaak certificaten ontbreken? Voor deze snelle, gecompliceerde actie werd daarom wat dagen van te voren speciaal een Nederlandse lift ingenieur ingevlogen om uitzoekwerk te verrichten. Gerrit sprak op een avond enkele uren met me over zijn jarenlange ervaringen met kranen, hijs acties, certificaten, wetten en standaarden en over zijn ervaringen in vele, verschillende landen. Gerrit werkte eerst jarenlang op torenkranen en was ook werkzaam bij Mammoet B.V. en Smit, de grote Nederlandse bedrijven die grote hijswerkzaamheden verrichten en die destijds ook assistentie verleenden bij de lichting van de gezonken Russische kernonderzeeër Koersk. Gerrit werkt nu voor zichzelf en bedrijven huren hem in om hijsacties zoals dit te coördineren. Hij heeft na aankomst hier een week lang zoekwerk verricht bij diverse aannemerijen hier in de omgeving en heeft allerlei certificaten uitgezocht en gekeken of deze voldeden aan de strenge eisen die opdrachtgever Shell stelt voor deze hijsactie. Een bouwkraan hier is geen bouwkraan in Nederland, zo heb ik dat laatst kunnen zien bij de visuele inspectie toen ik met Bart, onze safety man, naar Manila reed om deze kranen te inspecteren... Op een bepaalde avond was ik aan het werk op de bouwplaats en moest ik op kantoor komen van Bert Jan, de manager namens Van Oord, de vertegenwoordiger namens Van Oord en dus ook mijn baas, contactpersoon en mede zanger tijdens de Karaoke van dat feestje van laatst hahaha. Manager Arjan was ook nog laat op het kantoor en er zat een nieuw iemand die ik niet kende. Ik stelde me aan Gerrit voor en het plan was dat ik de hele nacht op kantoor bleef om tekeningen op te stellen voor deze hijsactie, met de assistentie en info van Gerrit. De jongens gingen naar het hotel om te slapen en ik ging met hijsspecialist Gerrit enkele uren aan tafel zitten met zijn informatie.
Twee dagen later hadden Gerrit en ik (het was een spoedactie) alle informatie op papier zowel in tekstvorm als in tekeningvorm. Het moest de ultieme basis vormen om de managers van opdrachtgever Shell te overtuigen van onze geplande, veilige hijsactie op de kade met de gecertificeerde, door Gerrit goedgekeurde Filippijnse kranen. Ook de manier van hijsen was voor Shell moeilijk te begrijpen en konden zich daar eerst niet goed in vinden, de transportband zou namelijk gehesen worden doormiddel van twee kranen tegelijk, een wel vertaalde tandem-lift. Daarom werd mij gevraagd de actie met de kranen uit te tekenen in diverse aanzichten zodat ook alle hijskabels en bevestigingspunten zichtbaar werden en waardoor de startpositie van het hijsen, de vlucht tijdens het hijsen en de landingspositie na het hijsen allen zichtbaar werden op papier. Kan bijvoorbeeld de transportband landen op de kade, is de ruimte tussen kraan en kade rand wel groot genoeg?

Na die twee dagen maakten collega's Bert Jan, Arjan en Aaldrik een bundel van informatie en organiseerden een presentatie tussen Van Oord en Shell. En dag later was veel stress weg bij partijen en managers, de hele actie werd namelijk zonder moeilijkheden goedgekeurd. Een golf van verlichting en fijn gevoel ging over mij heen nadat Bert Jan mij informeerde dat gisteren de hele hijsactie, die flink wat roet in het eten zou gooien als dit niet door zou kunnen gaan, was goedgekeurd die afgelopen middag. Het was spannend, interessant en een grootse uitdaging tegelijk, wetende dat bepaalde maten in de tekening zouden worden gebruikt, informatie moest kloppen en overzichten en fasering van deze liftactie duidelijk moesten zijn af te lezen.

Een paar dagen later stond ik op de bouwplaats en zag ik ineens van de papier af bekende vormen op de kade staan: een 42 meter hoge 250-tons kraan en een 39 meter hoge 150-tons kraan naast elkaar opgelijnd staan: ik herkende ineens de vormen, die ik wat dagen geleden digitaal had getekend. Helaas zou de hijsactie smiddags plaatsvinden, helaas was dat slaaptijd voor mij. Van Gerrit hoorde ik later gelukkig dat alles perfect was verlopen, iedereen was weer rustig en kalm, want het gebruiken van dit grote materieel heeft hier niet de kwaliteit zoals Europa dat is gewend en daarnaast was ‘safety' voor deze hijsoperatie namens Shell de grootste zorg. Action accomplished, de transportband staat op de kade en is klaar voor gebruik. (hij is momenteel dus in gebruik)

Hoewel mijn energiegehalte nog te hoog is door het nachtritme, ga ik toch proberen te slapen nu. Morgen is een vrije dag maar een orde dag, en wie weet nog even hier het hectische stadje in, al dan niet onder begeleiding, want hoe moet ik uitleggen aan de kapper in zijn openlucht zaak dat ik mijn haar kort wil hebben maar niet kaal? Het hotel personeel hier heeft me uitgenodigd voor een potje basketball morgenvroeg, dat kan ik natuurlijk niet afslaan...

Tot snel mensen, geniet van het opkomende zonnige weer!

Kita tayo mamaya,

Rob

p.s. 21 nieuwe foto's in de fotomap op deze website...!