Beste reisvolgers,

Allereerst ‘maramin selamat' voor alle leuke reacties!

Twaalf uur per dag en 6 dagen per week dagdienst, de rapporten, de tekeningen, de bureaustoel, de spijkerbroek, het overhemd en de kantoortrappen zijn verleden tijd.
Twaalf uur per dag en 7 dagen in de week nachtdienst, de steenslag, de werkschoenen, de overall, de walkie-talkie, de lichttoorts en de helm zijn tegenwoordige tijd. Dit schetst even kort de wijzigingen van de overgang die twee weken geleden hebben plaatsgevonden hier op het project. In de week na mijn laatste (duik)verhaal begonnen de finale voorbereidingen. Laatste tekeningen gemaakt, plannen opgesteld en kleine wijzigingen werden op het kantoor en op de bouwplaats doorgevoerd. De spanning was merkbaar en vergrootte bij iedereen. Een week later. Het eerste zeeschip had zich gemeld met informatie: aankomstdatum 22 maart 2009 aan onze kade. Al gauw werd bekend dat het zelfs 21 maart 2009 in de avond zal arriveren. Olga Topic, een vrachtschip uit Noorwegen geladen met tweeënveertigduizend ton steen kwam eraan...
20 maart 2009. De dag voordat het eerste schip zou komen. De repetitie en instructiedag die ik samen met wat anderen had voorbereid voor het 75-koppig Filippijnse team bestaande uit voormannen, truckrijders en shovel-machinisten. De kade en bouwplaats was in ieder geval geheel gereed voor de schepen, maar nu al het personeel nog. Daar gingen we dan. In de ochtend naar de bouwplaats met ons Van Oord team, iedereen erg uitkijkend naar deze dag. Wat zou het gaan brengen? Tekeningen op de grond en aan de muur in de keetjes, alle Filippijnen er omheen, rondlopen in de zinderende hitte over de bouwplaats met alle Filippijnen en ons 6 koppige Van Oord team, uitleg geven over de te gebruiken verkeersroutes, instructies geven over het laden en lossen op de kade, instructies geven over veiligheid, opnieuw uitleggen wat je nu bedoeld, voor de 2^e keer uitleggen, laten vertalen door onze goed onderlegde Engels sprekende Filippijnse collega's, uitleg geven over hoe de opslagterreinen op te bouwen en toen een langverwachte oefening, de droogtraining. De zon ging onder achter de heuvels van enkele eilanden die zichtbaar zijn vanaf de kade van de bouwplaats. De lucht en het daardoor reflecterende zeewater voor ons kleurde paars en daar liepen we nog steeds op die geprepareerde kade, de avond viel. Lampen gingen aan, verkeersborden zetten we goed. Trucks en shovels gingen voor het eerst rijden. Stop. Terug. Opnieuw! We zeiden net toch dat je andersom moet parkeren? Oke, dan maar weer eventjes de speelgoedautootjes op de tekening. Tekening op het asfalt. Opnieuw de Filippijnen eromheen. ‘'You understand? Not this way, this way! Ah yes I understand. Do it again! You see? Okay! Lets go for it!'' En daar gingen we dan. In het begin ging het fout, daarna leken ze het allemaal beter te begrijpen. Geweldig, weken van voorbereiding in de vorm van de geprepareerde bouwplaats, de gereedheid van tekeningen en alle rapporten waren nu eindelijk voor het eerst in praktijk recht voor onze neuzen te zien, een heerlijk voldaan gevoel gaf me dat toch wel, hoe moe en goor ik me ook voelde door de intensieve dag die bijna voorbij leek te zijn. Eenmaal in het hotel savonds tijdens het eten flink nagepraat met het Van Oord team over deze zeer bruikbare, intensieve dag. Problemen werden zichtbaar, knelpunten helder. Maar morgen zou het in het echie moeten!Schip 1 zal hoe dan ook arriveren. Ons Van Oord team samen met het bouwpersoneel van de onderaannemer waar we al maanden mee samenwerken, genaamd Top Steel Builders en samen met onze Shell collega's (opdrachtgever), zouden vanaf de aankomst van het eerste schip nu 24 uur gaan opereren verdeeld over 2 diensten, de nachtdienst en de dagdienst.

21 maart 2009. Het was smiddags en ik werkte tot 12:00 h. op kantoor. ‘Ga maar naar het resort terug en slaap een paar uur Rob, vanavond gaat 't loos!' zei Bertjan tegen me.
Vanavond het eerste schip van de in totaal vijf schepen uit Noorwegen die verspreid over de rest van de aankomende weken zullen gaan arriveren. Enkele dagen voor bovenstaande datum had ik al vernomen dat ik was ingepland voor de nachtdienst en had ik de leuke en vooral spannende eer om samen met een zojuist ingevlogen nieuwe collega van Van Oord te mogen starten tijdens het eerste schip en onderdeel te mogen zijn in het coördinatieteam op het bouwterrein. Licht gespannen was ik wel naarmate deze dag dichterbij kwam. Sommige dingen waren nieuw, een grotere bouwplaats dan gewend, veel meer mensen, veel machines en bewegingen. Hoewel ik door het tekenen, berekenen en rapporteren in de 5 weken dat ik op het kantoor werkte het project nu naar mijn mening aardig goed begreep, was het toch altijd nog spannend welke verassingen in petto zijn en komen gaan tijdens zo'n eerste shift en eerste schip. Het zou een interessante, spannende eerste nacht worden. Zullen ze alles nog onthouden hebben van gisteren tijdens de instructiedag? Zal het veilig gaan? Zal alles goed verlicht zijn? Zal het schip problemen hebben? Zullen ze allemaal luisteren en snappen en de instructies opvolgen?

Ik werd wakker na een middag lekker te hebben gezwommen hier in het hotel en aan het barretje te hebben gehangen bij Michelle, Herry, Jessa en Lester; het resort personeel die hun dagelijkse dingen aan het doen waren en waar je altijd zo leuk mee kan praten omdat je ze allemaal beter leert kennen. Slapen ging niet echt, ik keek teveel uit naar vanavond.
We reden door de dagelijks beveiligde toegangspoorten de bouwplaats op, portieren gingen open en tassen eruit. En daar lag die dan, geen uitzicht meer vanaf de kade op de heuvels van de verderop gelegen eilanden van de Filippijnen maar nu zicht op een Bulk Carrier met de afmetingen 30 bij 186 meter en met een diepgang van 11,4 meter en geladen met 42000 ton steenslag. De grote brug achterop het schip, afstekend tegen de lucht die opnieuw paars/roze gekleurd was door de ondergaande zon in de vooravond. Vier enorme kranen en 5 enorme luiken die zojuist werden geopend waaronder de ruimen gevestigd zijn met de enorme hoeveelheid steen.
36 Filippijnse mannen in de nachtdienst en John (uitvoerder Van Oord), Ronald (Filippijnse safety officer) en ik stonden allemaal te staren naar het schip. Enkele gespannen gezichten, mensen met hun hand tegen hun voorhoofd kijkend in de richting van het enorme schip. Wauw dacht ik, het gaat nu echt beginnen. In onze keet de laatste instructies doorgesproken en toen de dagelijkse toolbox-meeting bijgewoond (veiligheids gerelateerd praatje) met het 36 koppige team. Eerst nog even voorstellen en toen de aandachtspunten. Gelukkig, ik zag overeenkomsten met de tekeningen die ik de afgelopen weken had gemaakt van de schepen en de kranen. Gelukkig leek er veel hetzelfde, maar zullen de kranen ook de daadwerkelijke ‘reach' of ook wel reikwijdte hebben om de steen ver genoeg op de kade te kunnen neerleggen? Dit was namelijk niet geheel duidelijk. We zouden het gauw gaan zien.
John zou op de kade alles in de gaten houden en ik zou op stockpile nummer 1 (opslagterrein 1) samen met de Filippijnse flagmans (mannen op kleine platformpjes die de trucks aanwijzingen geven) alles in de gaten houden. Kleren gingen aan, walkie-talkies op channel 15 onder enkelen van ons en lichtgevende aanwijsbuizen in de aanslag. Kranen draaiden, de eerste ladingen werden gelost. Shovels wilden gelijk rijden en trucks stonden ongeduldig te wachten. Het leek goed te gaan, enkele uren waren we onderweg en alles leek langzaam op te starten. Bert-Jan en andere dagshift collega's stonden vol verwachting te kijken hoe alles ging lopen. Het schip deed het rustig aan, viel vaak stil en chauffeurs reden soms wat onwennig rond op de zanderige stortplaatsen en op de geasfalteerde kade. Na wat nerveuze uren, enorm veel geloop door het mulle zand, veel geroep, gepraat en met name onwijs veel gewijs werd de operatie ineens uit het niets stilgelegd door de opdrachtgever Shell. Van hogere hand werd namelijk ineens beslist dat we nog niet van start hadden mogen gaan. Een stille nacht volgde, de adrenaline bij iedereen nam af en de meeste baalden omdat we juist zo lekker aan het opstarten waren en dat iedereen het eindelijk samen als 1 team wilde gaan doen! Helaas werd de leuke spanning abrupt verbroken. Half 7 in de ochtend na uren van niks doen, de dagploeg arriveerde. Frisse 36 Filippijnse koppen, frisse Van Oord collega's arriveerden en werden al gauw door ons ingelicht over de abrupte stop van uren geleden. John en ik gingen ietwat teleurgesteld terug naar het hotel, de kop was er weliswaar af en ook vrij succesvol, maar onverwachts te kort.

14:30 uur die middag. Een gaap, zere voeten en een brak gevoel tijdens het opstaan vanuit mijn bed. Pff wennen was het wel. Over 3,5 uur gaan we alweer terug naar de bouwplaats voor nachtdienst nr. 2. Douchen, omkleden en eten. Zal het schip en mijn Van Oord collega's vanmorgen of vanmiddag weer ineens het groene sein van de opdrachtgever hebben gekregen of toch nog niet? Een vraag die gauw beantwoord werd bij aankomst op de bouwplaats. Alles liep weer als een tr... schip...
Tijdens de dagelijkse overdracht tussen beide shifts die altijd tussen 18:30 h. tot 19:00 h. (avond) en 06:30 h. tot 07:00 h. (ochtend) plaatsvindt wordt altijd iedereen bijeen gebracht. Bart, Jess en Michael houden altijd een afsluitend praatje voor de dagshift, altijd eindigend met een applaus. Twaalf uur van werken heeft dit team er weer opzitten, een knappe prestatie helemaal als het zonder ongelukken gebeurd en ook nog eens efficiënt en productief verlopen is.

5 April 2009.
Nu zet ik even een paar stappen voorwaarts qua ontwikkelingen.. De afgelopen dagen zijn voorbij gegaan en vrijwel op dezelfde manier zoals boven omschreven. Het eerste schip de Olga Topic is na 9 dagen vertrokken en diezelfde ochtend vroeg kwam de volgende 43.000 ton alweer aanzetten: Genco Wisdom lag al voor anker op zee, en voer terwijl de zon opkwam en terwijl ik brak, moe en uitgeteld daar naar zat te kijken in de richting van onze kade. Een fijne gedachte was dat het bijna shift-wisseling was, dus was de dagploeg verzekerd van een productieve dag en kon ik zo meteen al strompelend naar de frisse chauffeur toelopen die ons weer naar het hotel terug zou brengen. Een prachtig gezicht was het wel, een nieuw, 189 bij 32 meter groot zwart schip met een rode rand net boven het water en met een hagelwitte brug achterop, waar alle hutten etc. zijn gevestigd. Hij meerde langzaam en behendig aan de kade alsof je een fiets op de standaard zet, zo makkelijk leek het te gaan. Op dit moment zijn we nog met dit schip aan het lossen en we verwachten het in 2 dagen volledig gelost te hebben. Veel minder problemen hebben we gehad met deze dan met de eerste gelukkig.
Gisteren tijdens de dagelijkse draft-survey ben ik even aan boord geweest (voor het eerst aan boord van een echt zeeschip) en samen met Eddie onze Shell representative (opzichter namens Shell) aanwezig geweest bij deze dagelijkse berekening. Bij aankomst van dit schip aan onze kade lag de voorzijde 11.4 meter onder water en tijdens de calculatie waar ik bij was lag diezelfde voorzijde nu op 9.6 meter. Op deze manier, die 2x per dag wordt uitgevoerd, wordt berekend hoeveel er gelost is op onze kade.

Het waren interessante dagen sinds het begin van mijn nachtdiensten. Het verschil is vooral dat het Filippijnse bouwteam nu allemaal veel beter hun best doen, het ook allemaal veel beter begrijpen, veel meer communiceren, lachen en gemotiveerder zijn. Maar ook voor ons als team is het een test, moeten dingen worden veranderd en is het in het begin aftasten tussen alle partijen. Na 3 dagen en na wat gepraat tussen partijen, feedback en advies door managers werd het verschil duidelijk merkbaar. Alles liep beter bij iedereen en met name een positieve verandering onder het Filippijnse bouwpersoneel. Alles gaat geweldig nu, mede door het feit dat alle jongens het spel nu kennen, de gevaren, de verkeersroutes, de manier van storten en het laden. Het is voor sommigen ook niet niks, te weten dat sommigen nog niet zo lang in een truck of shovel gereden hebben, laat staan moeten opereren bij het lossen en laden van 42.000 ton steen, doormiddel van gigantische kranen van een zeeschip en ook nog de vele (veiligheids)instructies moeten opvolgen van westerse partijen zoals Van Oord en Shell en met regels waar hun totaal niet mee zijn opgevoed en opgegroeid. En daarnaast slapen wij in een hotel met goede voorzieningen, maar sommigen onder hun leven in totaal andere omstandigheden hier in de Filippijnen, een contrast wat mij soms wel eens weer tot een besef doet komen, zoals ik ook soms in Afrika had.
We hebben samen als nachtshift team al wel verschillende leuke dingen meegemaakt na al die nachtelijke uren, iets voor een verjaardagsavond leuk om te vertellen denk ik. Doordat we als gezamenlijk bouwteam elkaar allemaal beter beginnen te kennen en als 1 familie gaan voelen, begint iedereen elkaar ook bij naam te noemen en is de sfeer 10x zo ontspannen als in het begin. Het valt niet mee om 36 man bij naam te kennen, tien truck nummerplaten soms te moeten onthouden en 7 shovelnummers moeten onthouden voor bijvoorbeeld als ik met John het dagelijkse bijtanken in de nacht moet coördineren. Welke is nu ook alweer geweest? Was dat die groene shovel of nu net die rode vrachtwagen? Dat was toch die kerel die altijd zo lacht? Of was dat nu die iets oudere man?

Met John mijn Van Oord collega in de nachtdienst is het geweldig samenwerken. John heeft een ervaring die enorm groot is. Hij voer op ontelbare schepen en werkt nu 44 jaar bij Van Oord en heeft dit bedrijfje als kleine jongen tot grote wereldjongen zien opgroeien. Hijzelf begon als mattenmaker, iets waar Van Oord mee begonnen is jaren terug. Elke avond voordat we gaan werken, tijdens het eten of in de pauzes verteld hij wel minimaal 5 verhalen die hij vroeger en recent heeft meegemaakt over schepen, mensen, projecten, landen en culturen die hij heeft moeten bezoeken namens zijn werk. John en ik lijken een goed team. John is de uitvoerder namens Van Oord en is het aanspreekpunt op de bouwplaats tijdens de nachtshift en ik ben min of meer zijn assistent, ik loop daarom ook van iedereen denk ik wel de meeste meters op de bouw met blaren op de voeten als gevolg haha. Hoewel ik juist vaak kan genieten van dit fysieke aspect, het rondkijken, coördineren, communiceren en bijstaan hebben we wel sinds kort her en der wat stoeltjes geplaatst in het zand zodat we soms even de benen kunnen laten rusten. Twaalf nachtelijke uren lopen en staan in het zand en op het asfalt (en voor de dagploeg in de zinderende, Filippijnse hitte) is niet altijd even easy. De eerste dagen van de operatie moesten bepaalde mannen opnieuw de herhaalde instructies krijgen over hun verantwoordelijkheden en taken, de ene leek bijvoorbeeld het verkeer allemaal in 1 keer op te willen laten rijden bij de opslagterreinen, een andere chauffeur leek te rijden alsof hij op een zondag lekker aan het touren was en niet over werk en veiligheid dacht, de andere liep te lantefanten, een andere zat koffie te drinken terwijl hij op zijn plek had moeten staan waar nu een rij vrachtauto's niet wisten wat te moeten doen, een vrachtauto die ineens stilstaat ergens en waar blijkt dat de chauffeur even de slaap aan het inhalen is en ga zo maar door. Deze in het begin, in vrij hoge mate voorkomende problemen in combinatie met een grote bouwplaats en nachtelijke uren waarbij je afhankelijk bent van licht en ook niemand nog zo goed kent maakte het erg interessante dagen voor mij als simpele student. Gelukkig is nu alles beter, zijn de taken voor iedereen duidelijker en luistert iedereen goed en houdt zich aan de regels zodat we allemaal minder hoeven rond te lopen, te moeten roepen door de walkie-talkie waar Theo Tankwagen en Sjaakie Shovel nu weer uithangen omdat er alweer 15 hopen met steen liggen die snel tegen de rest van de steen moeten worden aangedrukt om de productie niet te laten vertragen..

Momenteel mag ik soms de toolbox meetings houden voor de nachtploeg door voor de groep de laatste ontwikkelingen te vertellen, de manier van werken voor de aankomende shift uit te leggen en te wijzen op nieuwe gevaren. In het begin vond ik dat wel moeilijk, je weet niet of ze je wel serieus nemen en hoe ze dat oppakken. Gelukkig gaat dat goed helemaal naarmate je ook iedereen begint te kennen nu. Daarnaast doen we dit praatje ook altijd om half 7 in de ochtend, aan het eind van de lange shift. Ik of John, en vertaald door Ronald zeggen dan altijd dat het weer een goede dag was, geen ongelukken zijn gebeurd en dat we er morgen weer tegenaan gaan en iedereen bedankt wordt. Daarnaast prikkelen we dan altijd nog even de nieuwe, frisse dagploeg die op dat moment klaarstaat en altijd even meeluistert met ons, door te zeggen dat we de afgelopen nacht natuurlijk een hogere productie hebben gedraaid in vergelijking tot de dagploeg en dat we de beste zijn en een leuker team zijn... En moet je dan horen wat dat tot gevolg heeft met 72 man voor je hahaha geweldig!! De Filippijnen lijken allemaal veel meer te genieten nu van het werk, de ploeg en de mensen. Een geweldige spirit onder de werknemers nu en hopelijk dat dat de hele tijd nog blijft. Gisteren hebben ze allemaal een polo shirt, een kado bon en een groepsfoto gekregen namens Van Oord en Shell waardoor gisternacht de spirit nog beter was dan de dagen ervoor. Tayona of ook wel lets go! is altijd onze afsluitende schreeuw vlak voor dat we beginnen met de shift.
Met betrekking tot het werk vindt ik het geweldig leuk en interessant, helemaal omdat ik eerder nog nooit echt onderdeel ben geweest van een coördinatieteam die een groep mensen als dit aanstuurt maar ook omdat het geweldig is om in een operatie als deze te werken en lekker te moeten struinen van links naar rechts en creatief te moeten denken en handelen om dingen op te lossen en voor elkaar te krijgen. In de nacht help ik mee samen met de flagmans voor de begeleiding van het verkeer en bewegingen op de stortplaatsen en daarnaast fungeer ik als een soort trouble-shooter tijdens problemen her en der en help ik John als zijnde assistent. Het spannende vaak is dat het schip gewoon doorgaat met lossen van steen en dus moet je soms iets handigs bedenken en gauw communiceren met mensen al dan niet door de walkie-talkies. John houdt met name toezicht op de kade waar het schip lost en waar de shovels de ladingen in de trucks gooien. Zo houden wij tweeën het beste overzicht namens Van Oord. Daarnaast hebben we gelukkig nog een voorman namens Top Steel Builders, de onderaannemer die dus alle shovels en trucks en al het personeel namens ons laat werken op dit project. De Filippijnse voorman had in het begin echt instructie nodig wat een voorman is en waar die verantwoordelijk voor is, maar hij doet het nu geweldig goed en het lijkt wel of hij een doorgewinterde uitvoerder is net als John.

Tot slot een leuke mededeling dat ik waarschijnlijk nog een paar tripjes mee mag op het geavanceerde steenstortschip van Van Oord! Dit schip, de Tertnes, komt over enkele dagen hier aan en komt dus die steen allemaal weer aan boord nemen en die gaat het dus daadwerkelijk aanbrengen op de 400 meter diepliggende zeebodem. Over het schip heb ik al erg veel gehoord tijdens de ontelbare tafelverhalen, collega's van mij hebben er bij verschillende projecten maanden op moeten werken.
Mensen ik ga er weer vandoor, ik ga zo samen met John weer eten zoals elke dag, rijden dan naar de bouwplaats om de dagshift af te lossen en er weer tegenaan te gaan met de nachtshift, voor een nieuwe, altijd vol verassingen komende nacht!
Wat zal het dit keer brengen?

Kita tayo mamaya,

Ingat,

Rob

P.s.: diverse foto's volgen spoedig...