Beste mensen,

Hier een nieuwe update vanuit de Filippijnen. Alles gaat goed hier. Het project loopt prima en de technische tekeningen zijn sinds deze week definitief gemaakt. Daarnaast moesten wij als team allerlei wijzigingen en aanvullingen doorvoeren deze week, aangegeven door de managers die vorige week kwamen. Dat is nu gebeurd dus is er vandaag (vrijdag) een wat rustigere dag. Ik typ dit vanaf het werk, dus dan valt al af te lezen dat het inderdaad rustig is. De bouwplaats ligt er ook goed bij, handgeschilderde markeringen, afzettingen zijn overal klaar gemaakt en momenteel bekijken we welke signs (verkeersborden) etc. we nodig zijn voor de begeleiding van het komende, vele verkeer. Daarnaast moeten we steeds allerlei materieel wat binnenkort op de bouwplaats verschijnt van A-Z inspecteren als uitvoerende partij zijnde, gezien het feit dat bijvoorbeeld een moderne kraan hier in de Filippijnen met een moderne kraan in Nederland net zo te vergelijken valt als het verschil van dag en nacht.
Binnenkort ga ik naar Manila (2 uur van hier) om met Bart (hoofd QHSE, Quality, Health, Safety, Environment) opnieuw enkele trucks te inspecteren. Ik hoorde dat de omgeving waar dat gebouw is rond Manila en waar die trucks staan omgeven is met vuilnisbelten waarop mensen wonen. Ja ook hier in de Filippijnen bestaat armoede, wanhoop en dat soort dingen die in mijn ogen in 2009 niet nog steeds op zulke schaal mogen voorkomen.

Afgelopen week was interessant. Er was een instructiedag voor Filippino shovelrijders en truckrijders. Doormiddel van een 1,5 uur durende presentatie gegeven door iemand van WSO (World Safety Organization) werden ongeveer 20 drivers ingelicht over veiligheid rondom een shovel. Je moet het zo zien dat deze drivers opgetrommeld zijn door de onderaannemer en een rijtest hebben moeten doen en hebben moeten oefenen in opdracht van Shell. Sommigen hebben nog nooit gereden laat staan materiaal verplaatsen en omgaan met veiligheid en coördinatie met ander verkeer. Soms moeten we er zo erg bovenop zitten, vergelijkend met een vader die zijn kind met zijwieltjes een stukje probeert te laten fietsen en steeds moet ingrijpen wanneer hij/zij uit een rechte lijn dreigt te raken. De mannen die bij me aan tafel zaten zijn de mannen waarmee ik in de komende weken nauw mee kom te werken bedacht ik me, terwijl de presentator de presentatie deels in Tagalog (Filippijnse taal) en Engels voortzette. Aan de overkant vanwaar de presentatie gehouden werd werden de truckdrivers op dezelfde manier geïnstrueerd over veiligheid en alles rondom het berijden van een truck. Daar zat mijn collega stagiair als afgevaardigde van Van Oord bij. Na de presentaties en een goed geregelde lunch in het PPA gebouw (waar wij dus als team kleine kantoortjes huren en vanuit hier opereren) gingen we de bouwplaats op met alle mensen.
Je raadt het al: er stond een truck geparkeerd en een shovel geparkeerd. Nu komt het. De test. Hoe doe je een pre-check voordat je begint te rijden? Samen met de presentator en met onze eigen grappige en leuke safety officer Michael selecteerden we groepjes onder de geïnstrueerde Filippino mensen. De eerste groep mocht komen. Start de inspectie maar zoals die is uitgelegd! Juist, de eerste Filippijn begaf zich naar de shovel, sprong via een staalplateautje midden op de linker achterband van de shovel en keek ons vragend aan wachtend op de volgende instructie. Hmmm, dat bedoelen we dus. Er is een laddertje waar je normaal de shovel mee bestijgt en je moet, zoals uitgelegd, altijd omhooggaan en jezelf vastpakken d.m.v. drie vaste punten dus bijvoorbeeld 2 voeten op iets en 1 hand. Maar nee, gewoon via de band. Toevallig stond ook 1 van de toezichthouders van Shell op dat moment te kijken en die keek mij na deze eerste actie met een glimlachend gezicht aan en ik snapte precies wat hij zei terwijl hij niets zei. De shovel werkte wel, 3 lampen deden het niet (misschien omdat de chauffeur de knop niet kon vinden maar dit terzijde) en de accu was ook niet al te goed meer en 1 band van de shovel leek doormidden te splijten, voor de rest leek hij goed.

Het is soms een vreemd contrast, Filippijnen die je alles moet uitleggen over veiligheid en sommige operationele aspecten en met krakkemikkig materieel en daarentegen een extreem goed beveiligde bouwplaats met borden, linten, markeringen, die zelfs in Nederland als ‘zeer goed beveiligd' kan worden bestempeld, laat staan hoe Filippijnen deze bouwplaats zullen beoordelen in hun ogen. Naast het feit dat er 2 shovelrijders waren die bijna de zijkanten van de trucks eruit sloegen met de bak en naast het feit dat er een enkele was die zijn complete lading verloor omdat hij de bak niet goed recht hield en naast het feit dat er een chauffeur was die zo erg ver tegen de truck stond geparkeerd dat hij de lading deels achter de truck gooide in plaats van in de truck, was de training verder wel een geslaagde dag. Terwijl ik dit alles zag en ook foto's maakte samen met Michael onze Filippijnse safety officer, dacht ik aan het feit dat er binnenkort een 201 meter lang schip arriveert, 4 megakranen gaan lossen, 15 trucks met chauffeurs dag en nacht gaan rijden over het door ons klaargemaakte en te coördineren terrein en 6 of meer shovels spoedig actief zullen zijn met dit te trainen personeel. Ik voelde een lichtelijk opkomende uitdaging, dit ook lichtelijk uitgedrukt...

Verder heb ik dus deze week mijn tekeningen definitief gemaakt die nu verstuurd zijn en die we straks gaan gebruiken. Over 1,5 week namelijk dan roepen we al het personeel op wat actief zal zijn in de komende weken. Dat zijn er heel wat, moeilijk te begrijpen nog dat er zoveel activiteit gaat plaatsvinden binnenkort. Ik ga samen met een aantal anderen van ons team met de extra vergrote tekeningen de Filippijnen simpel en helder proberen uit te leggen welk eerste scenario gaat ontstaan waar hun in komen te werken en wat daarbij belangrijk is en hoe ze moeten rijden en omgaan met situaties. Dat wordt volgens mij een kijkcijferkanon, omdat we veel zendtijd nodig zullen hebben om de Filippinos uit te leggen wat ze moeten begrijpen. Niet teveel informatie tegelijk geven is een belangrijk punt. Wat mij part komt het eerste schip morgen al, want de extreem veilige bouwplaats hier is nagenoeg klaar, de tekeningen zijn klaar, de plannen bijna, dus het circus mag binnenkort wel beginnen!

Het mooie van het kantoor waar we zitten, is dat het een gebouw is in het beheer van de Filippijnse autoriteiten. Daarom is het is een modern gebouw en elke maandagmorgen wordt de vlag gehesen aan de straatzijde en staat personeel trots te salueren. Dit gebouw is daardoor ook een erg groot contrast met de verdere omgeving en ook bijvoorbeeld met de arme omgeving waar onze in accommodatie verstopt ligt. Verstopt is een goed woord voor als je wilt uitleggen waar iets gelegen is, want het zijn hier allemaal kleine weggetjes, hutjes, huisjes, inritjes etc. Ik voel me soms wel wat opgelaten als elke ochtend, middag en avond de twee grote X-trail auto's met chauffeurs ons weer van punt naar punt rijden en dat deze soms zo moet manuvreren in de straten tussen alle motorfietsjes met soms complete families daarop en in de algehele setting. Maargoed, het is kennelijk part of the job en veilig van A naar B staat voorop hoewel je overdag op zich prima buiten kunt zijn wordt het wel aangeraden zo min mogelijk mee te nemen. Het kantoorgebouw waar ik zit is dus bedoeld voor de grote overslagterminal die hier naast ligt, die echter al jaren stilligt en terwijl er mega kranen staan en extreem brede wegen zijn aangelegd en met controlepoorten voor vrachtwagens. Onze bouwplaats ligt dus op dit terrein.
Ook het kantoor hier staat grotendeels leeg. Soms krijg ik het idee (met name door verhalen die je hoort) dat deze moderne containerterminal alleen maar gebouwd is om locale aannemers en mensen aan het werk te houden en werk te geven en terwijl het grote terrein hier verder levenloos is behalve onze bouwplaats die er gelegen is. Het moeten selecteren en moeten werken met locale aannemers hier en officieel te mogen werken op hun ‘trotse Filippijnse Autorities gebied' is een gecompliceerd proces wat natuurlijk ver voor dit project al moet worden uitgezocht. Voor deze zaken heeft mijn collega hier ook maanden gezeten om bepaalde dingen voor elkaar te krijgen, voordat we dus bijvoorbeeld überhaupt een voet mogen zetten op de niet gebruikte, grote overslagterminal en bijvoorbeeld om te kunnen werken met verschillende partijen. Vertrouwen en afspraken zijn daarbij erg belangrijke factoren maar juist hier ook soms een erg moeilijk aspect in deze cultuur hier en dit locale gebied Batangas. Ja moet ja blijven na het tekenen van een contract met een locale instantie bijvoorbeeld en niet nee worden en dubbel zoveel kosten ineens juist op het moment dat een projectteam het sein heeft gekregen om aan het werk te mogen gaan. In Nederland zijn er veel regels en wetgevingen, maar hier ook en wel op andere manieren. Taalbarrières soms, toespelingen door locale partijen onderling en zelfs een burgermeester van de regio die betrokken wordt en selecties maakt voordat iets überhaupt mag starten.

Het is interessant wat je allemaal van collega's hoort hoe voorbereidingen in andere landen gaan en wat er bij komt kijken voordat je er heen kunt en het project kunt starten, er kunt wonen en werken en dan ook nog het liefst zo veilig mogelijk. Roylan mijn buur hier in het kantoor is van SOS, een instantie die tijdens het project ons helpt met materialistische zaken, verlengingen van visa's (ook erg gecompliceerd, mijne is nl. gisteren via erg dure papieren via een soort jurist bij de Immigration Filippines verlengd) en Roylan coördineert ook de chauffeurs die voor ons rijden. Hij is een goed geschoolde Filippijn met veel kennis en (belangrijk) die weet hoe de regio in elkaar steekt hier, waar de contacten zijn en hoe je moet spreken. Een prachtige kerel waar ik elke dag veel lol mee beleef zoals dat hij gisteren mij een aantal zinnen Tegalog (Filippijns) heeft geleerd. Hello sur, como staka? Mabuti? Ang pangalan co hay Rob at ano ang pangalan mo. Ang ganda ng araw mo ngayon! Het zijn een paar zinnen die ik nu geleerd heb van hem. Elke dag 1 zin leren is mijn doelstelling haha.

Tot slot de prettige vermelding dat ik op 3 fouten teveel mijn duiktheorie niet heb gehaald van de week. Gelukkig mag ik een soort herkansing doen.. Ach ja, op school ben ik ook soms Hans Herkans dus waarom dan ook de duiktheorie nog niet een keer... De instructeur zei zelfs dat dat wel goed was, dan weet je nog meer en onthoudt je nog meer details! Het probleem was een beetje dat we het dikke boek kregen en eigenlijk in luttele dagen in de avond (soms nacht) uurtjes het moesten lezen en aangezien ik 1x eerder heb gedoken maar verder niet veel over de (verassend veel) duiktheorie weet, was het een flinke opgave. Gelukkig gaat het niet al te officieel dat examen dus doe ik morgen het nog eens. Morgen wordt het spannend want.... We gaan dan ook oefenen en daadwerkelijk duiken!!! Zondag wordt denk ik een onvergetelijke dag, we gaan dan de zee op voor de echte duiken! En hopelijk slaag ik daarna om wellicht later in de stagetijd ‘alleen' (zonder instructies en d.m.v. huren materiaal) te mogen duiken maar dan wel met een boot en met meerdere mensen die uitvaren. We gaan duiken in Anilao, echt zo'n naam die wellicht op google goed te vinden is. Het zijn kleine eilandjes waar we rondom heen gaan duiken tot max. 18 meter diep. Het is ook de eerste keer dat ik er echt even uitkom, wat ik graag al eerder had gewild maar wat de veiligheid soms niet toeliet i.v.m. tijd van de dag en omgeving. Eindelijk er even op uit en ook nog eens voor zoiets, helemaal top. Ik kijk er enorm naar uit. Het duiken op het Great Barrier Reef in Australie is al echt 1 van mijn allergrootste hoogtepunten ooit meegemaakt maar dit wordt denk ik wel er 1tje die er aan toegevoegd gaat worden, ik hoorde dat het duiken hier in de regio van de Filippijnen enorm populair is en onvoorstelbaar mooi.

Mensen ik ga zo weg, er is zo een feestje,de manager van hier het kantoorgebouw PPA (Philippines Port Authorities) is jarig en vond het een goed idee om alle partijen die zijn kantoortjes in zijn gebouw afhuren allemaal uit te nodigen! Een verjaardag wordt kennelijk groots gevierd, ik hoorde net in de loods naast ons kantoor een bandje inzingen en zag eten en drinken aangerukt worden! Gisteravond zijn we ook uit eten geweest met 7 man (eindelijk een keer niet in het hotel eten). Tien schalen op tafel waarvan iedereen de extreem verse vis van proefde met rijst en andere dingen. Ik was wat ‘kat uit de boom kijkende' want vis is niet mijn meest aantrekkelijkste eten maar het was fenomenaal. Voor 6 euro ofzoiets drinken en fenomenaal (veel) eten. Iedereen was verrast, juist soms in de meest afgelegen tentjes of krakkemikkige tentjes kun je het best eten. Hoewel we onder saaie TL-lampen zaten met geluidmakende airco-apparaten en vage locale mensen om ons heen was het een succesvol avondeten. Zojuist tijdens lunchpauze ben ik teruggekomen van het maken van pasfoto's, (voor duikcertificaat) met de auto naar het centrum dus nu eindelijk voor het eerst echt onder de mensen buiten op straat. Zoals Jeffrey eerder al vertelde, leken we ook nu weer een ware attractie. Vier blanke Nederlanders en drie van ons boven de 1:80 meter lang, het leek net of sommige Filippijnen vol ongeloof naar voorbij passerende vliegtuigen zaten te gapen.

Mensen, tot gauw maar weer eens enne als ik lang niet meer schrijf dan kan het zijn dat ik tussen het eiland Luzon en Mindoro van de Filippijnen ergens op 18 meter diepte in de oceaan op de bodem mij niet helemaal lekker voel. (hahaha, nee gaat goed komen hoor ma, niet in de stress schieten nu... haha)

Dag mensen!

Groeten Rob

Vanaf kantoortje Van Oord - PPA building - Port Batangas