Beste lezers,

Allereerst hartelijk bedankt voor alle leuke reacties. Het is erg leuk van iedereen wat te kunnen lezen.

Daar ben ik dan, op de Filipijnen in Azie.. Vandaag is het dinsdagavond tegen elven. Tijd om zometeen naar bed te gaan want ik ben nog behoorlijk moe. Niet zozeer van mijn eerste volle dag werken van vandaag, maar nog zeker wel van een jetlag en een flinke omschakeling in dit land van aankomst. (gistermorgen)

De vlucht van KLM was 1 van de fijnste die ik ooit gedaan heb. Erg fijn en leuk personeel, goed eten en prima service. Echter bleek het feit van iets meer dan een halve dag vliegentoch een flinke, menselijke opgave. Van de middag naar de snelle nacht, van de nacht naar het holst van de nacht en van het holst van de nacht naar de ochtendzon; een bizarre gewaarwording.
Ik vertrok om +-14:27 uur zondagmiddag van Schiphol en kwam aan 02:42 uur in Manila, beide nederlandse tijd.

Bij aankomst was ik daarom ook goed gebroken, ook om het feit dat slapen er niet echt in zat. Een opvallend ding was dat 95% van de passagiers Filipino's waren.

Na aankomst gelijk naar de douane en gelukkig stond ik na 20 minuten vanaf uitstap vliegtuig al bij de bagageband. Vlak daarvoor eerst naar het toilet voor een flinke opfrisbeurt.
Nee, ja dat is hem..! hmmnee toch niet... Maar uiteindelijk kwamenmn twee bagagestukken de band op, temidden van eengrote groepwachtende en naar hun bagage uitkijkendeFilipino's, het vliegtuig zat er enkele minuten geleden totaal vol mee...
Eenmaal buiten kwam de klap der klappen: eenluchtvochtigheid die je in je verste dromen niet wenst na een halve dag in de lucht gehangen te hebben. Omschakelen.. Het voelde zoals noord-Australie regio Darwin, waar ik ook twee weken in dit soort luchtvochtigheid rondliep bedacht ik me.. Maar hier zit ik iets langer?!

Na ongeveer 15-20 minuten rondgekeken te hebben naar enig leven van een man of vrouw met een naambordje waar mijn naam op stond besloot ik mijn bagage te openen om de telefoonlijst erbij te pakken.Hoewelmijn telefoon uitgeschakeld was door een te lage batterij, vond ik dat ik hem erbij moest pakken. Een Filipino (bewaker) bood aan om voor mij te gaan bellen. Ineens een wilde Filipijn voor me in een tropisch overhemd en een jong gezicht: Rob Lanting? Yes! Hij had mij kennelijk gemist in de kleine vliegtuigterminal... We liepen naar een parkeerterrein en daar stond ie: een grote terreinwagenmet schuifdeur. Bagage werd ingeladen en de schuifdeur open: daar zat Bart, een projectcoordinator QHSE (Quality, Health, Safety, Envioronment) van Van Oord en mede op weg naar project Malampaya waar ik ook naartoe zou gaan. Na een kort gesprek bogen we beide onze hoofd achterover in de grote confortabele stoel en als belangrijkste: een koude aircowind blies ons kracht en energie toe.

Rijdenop een weg in een ander land is altijd een belevenis, zo nu ook. Links en rechts inhalen is net zo normaal als een deur opendoen en de snelweg c.q. grote doorgaande autobaangebruiken om een bouwkraan op te tuigen en als voetpad enoversteekplaats te gebruiken hoort ook in de Filipijnen onder de normaalste zaak van de wereld. Een ervaring was het hoewel mijn ogen zo nu en dan wegzakten. 2,5 uur later: een bord Batangas. De provincie met hoofdstadBatangas City waarhet projectteam was gevestigd en ons hotel was! Naveel getoeter, gestuur en tolwegen (hoewel de weg nog voor 80 procent in aanbouw was omdat er om de 100 meter wegwerkzaamhedenwaren)stuurde dechauffeur ons van de snelweg af en kwamen wedoor verschillende dorpjes met veel activiteit. Hutjes en zelf getimmerde krakkemikkige huisjesher en der en half op straat waar mensen hun kleine producten verkopen. Mensenmet fruit, mensen met karren en autos die stoppen en draaien was een veelvoorkomend zichtpatroon. Ineens reden we in een half regenwoud, een lange weg die half omhoog uit het dorp langs vele kleine huisjes liep.Aan het einde van de weg sloegen we nog een paar keer af.Opvallende bussen versierd met veel aluminium, vlaggetjes en vrolijke kleuren reden steeds langs ons heen. Het blijken de Filipijnse bussen te zijn, die zelfs mensen oppikken en afzetten om de 50 meter, als je maar betaald.

Een groot groen hek, een portier doet open, een prachtige in eenmooi bos gelegen resort: we waren er! Batangas Country Club. Wat een contrast qua schoonheid van die plek en de plekken waar we zojuist langs waren gereden bedacht ik me. Na opnieuw een vervelende ervaring met de harde werkelijkheid der temperaturen gingen Bart en ik gauw inchecken terwijlonze bagage uitgeladen werd. Bart en ik werden begeleid naar onze kamers door een Filipino en ineens zagen we een grote overkapping overhangend door palmbomen en prachtige varens waarin tafels met stoelen stonden en pal daarachter een tropisch uitziend barretje waarjong personeel druk met activiteitenbezig waren. Onder de overkapping zag ik een groepje nederlanders zitten, Bart vertelde dat dat het team Van Oord was die van hunmiddaglunch zaten te genieten.DeFilipino opende mijn deur met de electronische kaart, een golf van verlichting en blijheid daarna, na het zien van de inhoud. Een groot bed, een TV, douche, WC en bad,wasbak, tafel met stoelen, een kast en eenkoelkast waaruit de Filipino een koud waterflesje voor meop tafel zette alvorens de deur achter zich dicht te doen.

Een golf van verlichting ging door me heen: een prachtige, ruime,bijna koloniaalingericht met veel natuurkleuren. Houten meubelen stevig gelakt en mooie plavuizen op de grond. Na een korteinspectie was het al tijd om gelijk maar te douchen en om te kleden, ook echt iets waar je naar uitkijkt na 12,5 uur vliegen en 2,5 uur autorijden. Bart en ik hadden afgesproken het team nog even gauw te vergezellen tijdens hun lunch, dus dat deden we. Na een heerlijke wisseling van kleren en douche ging ik naar ze toe en stelde me voor. Het leken geweldig leuke gezelligenederlandsekerels en dat bleken ze ook. Na een tijdje bijgekomen te zijn doormiddel van koud drinken en een soepje ging ik met het team mee naar de werklocatie voor een korte rondleiding. Ze werden gebracht door twee mooieterreinwagens met chauffeur. Later bleek dat deze jongens er net zolang zijn als dat het project gaande is: ze brengen ons en halen ons waar we ook maar naartoe moeten.Eenmaal uit het hek (met bewaker) zit je in eenconfortabele auto met airco en afgesloten deuren, vooral een veilig gevoel als je savonds eerst door de kleine straatjes moet rijden waar verlichting niet gekendwordt. Het projectgebied lag 10minuten verderop en een groot gebouw van de containerterminal was de uitvalsbasis van 3 kamers die ingericht waren als kantoor voor de jongens van Van Oord. Na een leuke uitleg enveel gepraat in een heerlijk van airco voorzien kantoor op de tweede verdieping stelde mijn collega enworksmanager Sander voor om de bouwplaats zelf even te aanschouwen en mij daar rond te leiden.

Het gebouw waar we zittensteekt majesteus uit in een relatief vlak en kaal gebied, uitkijkend met zijn 6 verdiepingen over de voor ons gelegen containerterminal met enkele gigantische kranen endaarachter de zee. Opnieuw via de chauffeur en de autos waren we na een autorit van 4 minuutjes op de bouwlocatie (kade) vanwaar allesbinnenkort gaat plaatsvinden. Een gigantisch gebied met her en der bouwkeetjes,afzettingen en bewakers rondom lag voor ons.De schoenen, een hesje enhelm die ik gekregen had en mijn eigen zonnebril gingen op en aan want dat was verplicht op het terrein. Achter me stak het grote gebouwgroot tegen de lucht af, het was het gebouw waar we zojuist waren en waar de kantoorkamers zich bevinden. Op de bouw kreeg ik een rondleiding en ontmoette iktalloze Filipino's die aan het werk waren. Geenallerdaagse activiteit omboven heet asfalt te staan in deze mega luchtvochtigheid maar toch zag je het vol ongeloof. De gigantische kade vormt de voorbereiding op de te ontvangen mega-schepen die binnenkort komen. Het terrein moet volledig overslag-klaargemaakt worden en dat met bijbehorende beschermingen van de kade en tijdelijk gemaakte wegen naar de grote vlakgemaakte terreinen waar de tonnen steen tijdelijk zullen worden opgeslagen straks. Het was erg interessant en nog moeilijk voor te stellen wat er strakskomen gaat. Na een tijdje gingen we terug naar het kantoor en ja, opnieuw in de autos enna het doorkomen van twee checkpoints van bewakers die in een zo leek het zelf getimmerd huisje dag in dag uit en ook in de nacht slechts autos afwachtenvoor een stopteken wel of niet ter controle. Veiligheid op de bouwplaats staat voorop namens de opdrachtgever, maar deze bouwplaats is wel extreem goed veiligbedacht ik me..

Bij terugkomst nog veel gepraaten enkelenieuwe nederlandse en filipijnse collega's ontmoet.Eind van de middag bracht de chauffeur en 1 vd autos mij en Bart terug naar het hotel,het was tijd om even te gaan liggen op bed wantom 7 uur gaan we gezamenlijk eten, zoalselke dag gedaan werd. Heerlijk, even de ogen dicht op het prachtig grote bed in mijn kamer...
Zo had je allang afscheid genomen van ouders en zus en stond je al bij het vliegtuig, maar toch stond je vanachter een raamnaar je ouders te zwaaien die je door deramen boven je op het panoramaterras wild naar je ziet staan te zwaaien (ik kwam er nl. achter dat ik ze moest kunnen zien dus belden we met elkaar en warempel het lukte!!) en zoligjeop je bed in een wind van airco totaal verlamd door alle indrukken binnen een paar uur tijd... Dat contrastbedacht ik me terwijl ik gespreid op bed lag en terwijl mn ogen langzaam afdwaalden.Na die paar kleine slaapminuten gingen we uit eten met het team (met de autos opnieuw) bij een restaurantje geheel van hout ergens dieper in het regenwoud en tussen talloze kleine straatjes en krotjes. We werden afgezet door de chauffeurs, een gezellig, goed en goedkoop (alles wordt betaald) etentje volgde en enkele uren later werden we weer opgehaald en waren we weer 10 minuten later in het resort. 20.30 uur was het, de eerste dag in de Filipijnen. Het was leuk en goed geweest, maar nu echt dan tijd voor de echte hoognodige slaap. Mijn kleren gingen uit, de airco ging aan en daar lag ik. Niet vergeten om de wekker te zetten: 06:30 h. ontbijt en 06:45 h. verzamelen voor mijn eerste werkdag... Die werkdag vertel ik jullie later, maar alles ging goed en al veel gezien en geleerd.

Tot gauw mensen, ik ga slapen nu want inderdaad ja, morgen mijn tweede werkdag en inderdaad morgen staat het ontbijt buiten weer te wachten om 06:30 h.!

De laptop hier op mijn kamertje gaat nu uit en mede de televisie.

Tot gauw,

xx Rob
Batangas Country Club resort, Batangas, Filipijnen