19) De afsluiting met foto's....

Iets voor zevenen in de avond, 28 juni 2009.

Mist zag ik onder me en ineens een vlak landschap, rechte wegen, het Amsterdamse bos en water. Na een vermoeide maar toch bijzonder goede vlucht en na het breken van een record doordat ik heb weten te slapen in een vliegtuigstoel kwam ik na iets minder dan veertien vlieguren aan in Amsterdam. De wielen raakten het asfalt, de contouren van Schiphol naast mij zichtbaar. Het toestel raasde voort met ongeveer 240 km/h, ik besefte me dat we zojuist waren geland op de oostzijde van Schiphol, baankop 27, de Buitenveldertbaan. Op het scherm voor me zag ik dat het gate E5 zou gaan worden. De boeing 777-200 remde af tot stapvoetssnelheid en ik voelde ineens een enorm verlichtend gevoel over mij heen gaan: na veertien uren in de lucht te hebben gezweefd was ik zojuist geland op Schiphol! Het is altijd weer zo'n moment dat je een korte adrenalinestoot te voorduren krijgt, althans ik wel. Alsof het helemaal niets is wordt je in veertien uren over een afstand van iets meer dan 10.000 kilometer veilig in een ander land afgezet. Een rode lijn op de kaart voor me in het beeldscherm gaf aan dat we de halve wereld waren overgevlogen.

De eerste uren van de vlucht waren niet gemakkelijk, veel dingen schoten door mijn hoofd en in combinatie met de muziek die vanuit het beeldscherm voor je in de stoel beluisterd kan worden maakt dat dan nog lastiger, hoewel het ook even heel prettig was om alles gewoon even te laten lopen en je helemaal te laten gaan in een persoonlijk moment.
Ik dacht onder meer aan het onvermijdelijke afscheid van Jenny, waar ik slechts enkele uren geleden afscheid van had genomen op de luchthaven Manila, ik dacht aan de jongens die met hun helmen en zonnebrillen op vanaf het asfalt van de bouwplaats mij uitzwaaiden toen de auto mij voor de laatste keer wegreed van de bouwplaats en terwijl ik hevig zwaaiend door het raam naar hun terugzwaaide, ik dacht aan de verschillende momenten toen ik volledig afgebrand mijzelf op het hotelbed stortte toen ik een zware werkdag achter de rug had, ik dacht aan de prachtige momenten die ik op de afsluitende tropische vakantie beleefde, ik dacht aan het feest waar destijds iedereen bijeen was, ik dacht aan de afgelopen vier maanden en wat die mij allemaal gegeven hebben. Een flits van veel momenten in een korte tijd.

Uren voor dit moment liep ik verdoofd door de luchthaven Manila. Drukte en veel controles, een spanning die je liever snel wenst af te ketsen. Na een snelle incheck omdat ik dit digitaal de dag ervoor al had gedaan vervolgde ik mijn weg naar de immigratie. Na een betaling en lang wachten moesten dan nog even de schoenen uit en de riem af, al je spullen uit de zakken alvorens eindelijk bij de gate aan te komen. Elke meter dichterbij de gate viel er een meter spanning bij mij weg, een spanning van alle formaliteiten die je moet doorlopen voordat je eindelijk relaxt en zonder al het omringende rustig in je vliegtuigstoel kan wegdoezelen en met de gedachte dat er vanaf dat moment niets meer in de weg kan staan tussen jou en een veilige terugkomst in je geboorteland. Maar daarnaast ook vooral de drang van het willen gaan plaatsen van iets wat je achter je laat. Als je eenmaal aan een terugvlucht begint wil je graag snel af zijn van formaliteiten zodat niemand je meer lastigvalt en dat je eindelijk een moment voor jezelf krijgt. Normaal gesproken zit ik rechtop in mijn stoel en let ik nauwlettend op tijdens het daadwerkelijke vertrek en het gas geven van een vliegtuig, dit alles puur door een vroegere hobby en grote persoonlijke interesse in vliegtuigen en vliegvelden. Echter dit keer leek alles aan mij voorbij te gaan en zat ik verdoofd in mijn vliegtuigstoel, te luisteren naar de ‘announcement' van de piloot die vertelde dat we terugkeren naar de gate omdat een passagier een medisch probleem had gekregen en dat we die eerst moesten afdroppen alvorens aan de vlucht naar Nederland te beginnen. Na twintig minuten vertraging kwam dan toch die onvermijdelijke take-off. Het leek wel of het mij opnieuw allemaal niet meer interesseerde, ik lag in mijn stoel met de ogen dicht. Ik verbaasde mijzelf over deze houding, kennelijk was het een oorzaak van vermoeidheid door weinig slaap en door het meer dan veertig kilo bagage moeten organiseren en inpakken in de dagen voor dit vertrek. Echter opende ik toch nog even mijn ogen, het vliegtuig gaf gas tot meer dan 300 km/h, altijd een bijzonder moment. Hij trok ineens steil omhoog na enkele seconden, ineens voelde ik die heerlijke verdrukking in de stoel waar ik altijd erg van geniet. Een kleine glimlach voelde ik hierdoor opkomen; de interesse en fascinatie won het dus eventjes van de huidige fysieke gesteldheid.
Vlak nadat ik voelde dat het toestel gas terug gaf en stabiliseerde, gaf mijn lichaam ook gas terug. Ik deed mijn ogen dicht en viel half in slaap in de muziek die ik luisterde.

Zojuist na een middagslaapje werd ik duf wakker in mijn eigen kamer in Enschede, omringd door mijn koffers, enkele tassen, veel kleding en papieren rondom mijn bed. Omringd door herinneringen die je liever niet gelijk wenst op te ruimen, iets waar ik vaker moeite mee heb. Toch is het beter van wel, gelijk de boel opruimen, wat ik zo meteen probeer te gaan doen. De vorige keer duurde het maarliefst bijna 2 weken voordat ik echt alles uit mijn reiskoffer had opgeruimd. Ook zoals vorige week in de Filippijnen had ik moeite met het loslaten van zaken. ‘Rob ga je nu weer naar de bouwplaats? Was je daar vorige week al niet voor het laatst geweest?' ‘Ja jongens ik weet het'.. Ik lachtte naar mijn collega's en vervolgde mijn weg naar de lift van het kantoor om buiten door 1 van onze chauffeurs voor de laatste keer naar de bouwplaats gereden te worden. Nog 1 keer kijken hoe de voortgang gaat, nog even de handen schudden van de jongens daar en voor de laatste keer een blik werpen op de plek waar je overdag en snacht's zo ongeveer elke centimeter hebt belopen, hebt gelachen, boos bent geweest, moe bent geworden, in het zweet werkte, aanwijzingen kreeg, aanwijzingen gaf en waar je dagenlang de bewegingen zag en nauwlettend probeerde te coördineren.

Momenteel, 1 juli 2009,voel ik me duf en moe maar voel mij eigenlijk toch bijzonder goed. Zelfs boven verwachting goed. Het lijkt alsof de laatste anderhalve week vakantie in de Filippijnen voor mij al een soort van terugkijkmoment was, een moment van rust en een moment van ‘het moeten neerleggen' van een ervaring en het voorbereiden op een terugkeer naar je huidige leven. Twee maanden geleden begon ik eigenlijk in mijn hoofd al sommige dingen naast me neer te leggen, zoals door niet alles meer steeds te willen weten, niet alles meer te willen vragen. Daar heb ik destijds bewust voor gekozen met het idee dat het afscheid wellicht makkelijker zou gaan en om sneller afstand te kunnen doen van het project waar je dag en nacht te vinden was en waar je mee op stond en mee naar bed ging. Met de mensen waarmee je bloed, zweet en tranen liet en natuurlijk met mijn vriendinnetje Jenny waar ook een afscheid mee gemoeid ging en die niet gemakkelijk te noemen was. Echter heb ik vooral door eerdere afsluitende gesprekken met mensen, door een goed feest, veel gemaakte foto's, een fijne vakantie en een goede terugvlucht al sneller weten te wennen aan het Nederlandse leven dan ik vooraf had durven te denken. Dat wat ik vier maanden geleden neerlegde, pak ik nu vrij snel weer op alsof ik alleen maar een weekend ben weggeweest. Een tussenperiode waarin er eigenlijk niets lijkt te zijn gebeurd. Ook het feit dat het hoog zomer is in Nederland en dat er een goede temperatuur heerst, draagt bij aan de snelle acclimatisatie en terugkomst in m'n Nederlandse leven. Ik ben enorm blij dat het zo gaat. Ik kijk terug op een fantastische tijd waarin ik veel leerde, ontmoette maar vooral weer ontdekte. Werken in een ander land, werken op een groot project samen met Filippijnse, Engelse en Nederlandse mensen. Zoals ik al eerder vertelde zou ik graag weer eens terugwillen. Vooral om die plekken weer te bezoeken waar ik wat achterliet en vooral ook om de rest van dit prachtige land weer eens te kunnen bereizen. Deze reis heeft naar mijn gevoel wel het meeste naar boven gebracht in de zin van ontwikkeling, zo voelt het.
Je bent maanden lang intensief en op zo ongeveer 1 plek bezig, je bent bezig om tot een resultaat te komen samen met honderden mensen, samen in verschillende nationaliteiten. Deze reis was daarom ook enorm anders dan een rondreis van vier maanden door een land of in vergelijking tot een korte, zeer inspannende vakantie zoals destijds in Afrika.

Met het verdiende geld van de afgelopen maanden hoop ik weer een deel te kunnen gaan gebruiken voor de basis van een nieuwe reis. Ik durf in ieder geval alvast te verklappen dat ik verschillende ideeën heb waaraan ik denk dit te willen besteden of waaraan ik extra voor wil gaan sparen. Een idee van die reeks ideeën in mijn hoofd schijnt en lijkt de meeste potentie te hebben en slechts 2 mensen in de wereld weten van dit concrete idee af. Echter is het nog te vroeg om het nu volledig uit de doeken te doen, het heeft een lange voorbereidingstijd nodig en het zal niet op korte termijn plaatsvinden. Andere prioriteiten hebben nu voorrang. Echter wordt het wel gevaarlijker als ik na een tijdje lijk in te zien dat het mogelijk zou kunnen, want dan is het vaak voor mijzelf al beslist in mijn hoofd, hier moet ik wel even voor uitkijken, vandaar dat ik het voor nu even op de lange baan wil gaan schuiven.

Over de laatste 1,5 week in de Filippijnen heb ik weinig verteld. Hier valt ook niet heel veel over te vertellen aangezien de foto's zullen het aangeven en het verhaal maken. Deze komen enkele minuten na het plaatsen van dit verhaal op de website (meer dan 60 foto's). Het was alleen maar uitrusten en genieten van de omgeving. Het was een oord waarvan je droomt, het was een fenomenale afsluiting. Samen met Jenny die eindelijk kon vergezellen heb ik mogen genieten van White Beach, gelegen in Puerto Galera, 1 van de grote Filippijnse trekpleistergebieden voor toeristen maar door het regenseizoen was het geweldig rustig. Ook door de 2 daagse tropische tyfoon heb ik onverwachts nog langer van dit gebied mogen genieten. Een gebied zoals je dat van TV ziet en ooit zelf hoopt te zijn en waaraan je in eerste instantie denkt als je aan de Filippijnen denkt. Voor het eerst was ik uit Batangas, voor het eerst was ik in een ander hotel en voor het eerst helemaal jij en jezelf en in een ander gebied. Het was een onbeschrijfelijk gevoel toen ik dan echt met mijn kleine rugzak op mijn rug van die houten boot afstapte, de pier opliep en waar Jenny in de verte op mij stond te wachten. Het was een onbeschrijfelijk gevoel eenmaal aan te komen in White Beach, een palmbomenstrand waar enorme rust heerst, waar mensen voor hun kleine barretjes de krant lezen, waar muziek her en der te horen is en waar het geluid van het blauwe water tegen het witte strand op slechts 25 meter van de hoteldeur te zien en te horen was. Een setting die op slechts 1 uur varen jou in een totaal andere wereld deed zetten. Bizar was dat. Een geheel andere Filippijnen ervoer ik. Eindelijk alleen, maar dan samen met Jenny en bijkomen van datgene wat achter je ligt. Voor het eerst de korte broek aan, de rugtas op, een hemd aan en een handdoek en reisgids in de aanslag.
Lichtblauw water, palmbomen en een wit strand wachtten ons op. Weinig tot geen toeristen, 1 in die setting. Beter kon het niet. Reizen wilde ik eigenlijk niet meer, dat had ik voor mijzelf al bepaald. ‘Het is goed zo, laat het maar gaan'. De plek was geweldig genoeg en meer dan dit hoefde ik niet voor dit moment. Samen met Jenny hebben we niet meer gedaan dan gezwommen in het heldere water, liggen op het strand, een enkele keer gesnorkeld in de omgeving en mooie watervallen bezocht.
Het was geweldig dat ze erbij was, ze had vrij kunnen regelen in het (mijn) hotel in Batangas en ze komt oorspronkelijk ook nog eens van Mindoro en kent Puerto Galera dus erg goed. Naast haar geweldige gezelschap was het dus ook nog eens erg handig, want afdingen en communicatie met locale mensen liet ik vaak aan haar over en ze wist veel van het gebied. Voor haar is een palmboom normaal, voor mij een prachtig iets, dit had vaak hilarische situaties tot gevolg. Deze anderhalve week was een geweldige afsluiting van deze algehele ervaring.
Het was erg hard werken maar wat er daardoor allemaal ontstond en wat er naast dit harde werken allemaal was geregeld en verzorgd was fenomenaal. Van stagair in de stageperiode naar vakantiewerker in de vorm van Assistent Superintendent op de bouw was een topervaring die ik nooit meer vergeet. Daarom alle dank in de richting van mijn collega's die zo ontzettend veel voor mij regelden en altijd een helpende hand boden, die mij projecttechnisch maar ook met vele andere dingen altijd enorm betrokken bij alles, die mij hun vertrouwen gaven en aan mij verantwoordelijkheden durfden over te dragen ten tijde van het project en waardoor deze vier maanden in mijn leven onvergetelijk werden. Mijn sollicitatiebrief aan Van Oord is de beste stap geweest in jaren tijd. Veel dank aan mijn ouders, zus en zwager voor hun geweldige support en voor hun email-updates met nieuws uit Nederland die ik dan na een zware dag werken heerlijk kon lezen vanuit mijn hotelkamer en zodoende op de hoogte bleef over van alles wat er 10.000 km van mij afspeelde, veel dank aan de rest van mijn familie en vrienden en alle andere trouwe reisvolgers die altijd steeds leuke emails, smsjes en leuke reacties op mijn website gaven en die mij in andere reizen ook volgden. De website was weer een geweldig succes. Het was een dagboek zoals vroeger met pen en papier werd gedaan, een manier van het vastleggen van een persoonlijke ervaring.

Tot slot van dit verhaal en tot slot van deze website wil ik reageren op voorgaande reacties van mijn vorige verhaal door te bevestigen dat inderdaad ‘dit boek' wordt gesloten en niet ‘het boek'. Voor nu zal dit boek :
‘'Malampaya Gas Export Pipeline Maintenance Project - Filippijnen 2009''worden gesloten.

Als het aan mij ligt wordt een nieuw boek in de aankomende maanden door ondergetekende voorbereidt en in 2010 worden beschreven. Het was top en er wachten nog vele andere toppen.

Groeten en voor de lezer: maraming selamat po,

Rob

18) Van uiterste tot uiterste - The End

Beste mensen,

Hier een erg kort bericht vanuit het grote Manila.
Afgelopen week heb ik mogen genieten van 6 dagen White Beach. Geweldige stranden.
Samen met Jen die mij vergezelde eigenlijk niet veel meer gedaan dan luieren, rondkijken, eten, 1x snorkelen en wat watervallen bezocht. Het was in 1 woord geweldig. 1 uur varen vanaf het industriele Batangas waar ik werkzaam was en ineens in een totaal andere wereld. Het echte tropische waarvan je de Filippijnen mee associeert...

Na deze zwaar relaxte dagen, wilde ik graag woensdag weer terug, voor het feestje van Van Oord. Helaas heb ik deze moeten missen, in verband met alle gecancelde boot trips tussen Batangas en Mindoro, simpelweg door de verwoestende typhoon die hier heeft huisgehouden. Wij hadden 2 dagen geen White Beach maar Brown Beach, een hele ervaring ook weer om te aanschouwen. Gelukkig was het hotel een groot betonnen gebouw en alles was veilig. Na 2 dagen was de storm over en kon ik oversteken terug naar Batangas. Daar was het gauw de tassen ophalen van het hotel, handen schudden met mijn collegas op de bouwplaats nog even en nog even gauw op het kantoor. Daarna gauw de auto in, op weg naar het grote Manila.

In Manila zit ik momenteel in het Best Western 5 sterren hotel op de 18de verdieping en met een fenomenaal uitzicht op Manila. Ik verblijf hier 2 nachten alvorens de vlucht te pakken. Jen is hier om mij uit te zwaaien en Michelle, een vriendin van me is vandaag vanuit Batangas gekomen om gezellig nog een laatste dag samen rond te lopen in Manila.
Het uur is geslagen, ik ga nu zo teruglopen naar het hotel en slapen. Over een paar uur moet ik uit bed omdat ik wordt opgehaald voor de autorit naar het vliegveld en een autorit hier is heel bijzonder. Alles rijdt waar het rijden kan, een miljoenenstad met miljoenen bewegingen. Een sterk contrast met de dagen van afgelopen week: een populair strand echter in het regenseizoen, kalmte, mensen voor hun barretjes, muziek staat aan, geen auto's, geen lawaai en alleen de golven die je vanuit je hotelkamer op het strand hoort aanslaan. Grappig om nu dan zo ineens in het midden van Manila te zitten. Giga stad. Veel niet gedaan gister en vandaag, beetje wat dingen kopen en rondlopen. Ik ga slapen, het boek is uit.

Tot morgen,

Rob
Internetcafe in Makati City, Manila, Filippijnen

17) Destination: White Beach....

De titel geeft het aan: mijn werk zit erop. Alle activiteiten neergelegd.
Ge-evalueerd, gedronken, gelachen, teruggekeken, gedanst, gespeeched, gekust engeklapt.
Gisteren was dan dat einde-projectfeest voor iedereen, Van Oord, Shell, TopSteelBuilders, ATI, GJ Palmea, iedereen was erbij. Hetwas eendefinitief einde in de vorm van een samenkomen van heel veel mensen, eten en drinken en natuurlijk een microfoon. Filippijnen samen met een microfoon en karaoke is dezelfde vergelijkbare combinatie als een kip en een ei. Elk huis hier heeft wel een karaoke set met microfoon, een manier voor hun van het uiten van gevoelens en een manier om de tijd door te brengen met familie, wat op nummer 1 staat voor Filippijnen.
Hoewel dit het einde-projectfeest was, is de daadwerkelijke laadoperatie en stort operatie halverwege aankomende week ten einde. Daarna is er nog 1 week demobilization, ofwel het opbreken van asfalt en het ''terug in staat brengen'' van de kade.

Daar ging die dan, 4 dagen geoefend en nu dan toch die microfoon. Ietwat nerveus begon ik maar ineens ging het uitsprekenvrij goed, zo goed zelfs dat na 3 zinnen van de eerste alinea sommigen tijdens het oplezen al spontaan begonnen te klappen en te roepen. Een golf van kippevelschoot over me heen en na deze alineawas een diepe zucht een een kijk in de zaal wel even nodig, alvorens alinea 2 te starten. Ik moest dit doen, een soort van laatste groet aan die geweldige kerels van de nacht en de dagploeg, waarmee ik sinds februari had gewerkt. Maarvooral ookaanmijn geweldige projectteam van Van Oord, bestaande uit geweldig leuke en behulpzame mensen met dijken aan ervaringen en die vol verassing mij aan zaten te kijken, (de speechwas niet bij iedereen bekend haha)die mij altijd overal bij betrokken, kansen en verantwoordelijkhedengaventijdens de afgelopen maanden.Na de formaliteiten kwamen er her en der mensen op de dansvloer, managers, projectleidersof truck chauffeurs, het maakte niet uit,iedereen stond er. Muziek en Filippijnen is ook iets samen, dus het gingenorm los. Geweldig, daar staat Cowboy de shoveldriver helemaal los te gaan, daar staan de traffic flagmans los te gaan, daar de project manager, etc.Veel geknuffel en gekus ook, het Filippijnse sentimentele was overal goed te merken. Na deze geweldige avond moesten we nog natuurlijk even door naar een andere kroeg.

De enigste kroeg zo ongeveer waarwe met ons teameen aantal keren zijn heen geweest sinds februari. Wat dat betreft zitten we in een behoorlijk 'gat', een stad met industrie, met een nader uit te leggen locale cultuur en een niet uitnodigend stratenbeeld waar je bijvoorbeeld niet savondseven gezellig een zogenaamd 'blokje om' zou kunnen doen, zoals mijn vader dat in die woordenwaarschijnlijk zou vertalen.
Ikheb/had moeite met vertrekken van debouw en van kantoor, zo stond ik net weer op de bouwplaats, 'wat doe jij dan hier' hoorde ik om mij heen. Ja nog even dit, nog even dat. De Tertnes zag ik liggen, de nachtploeg aan het werk, de meestenmet een brak hoofd onder die helm, even uitgesloten van hoe ikzelf eruit zagnatuurlijk... (feestje gehad?)De Tertnes ligt vanavond voor de laatste keer aanonze kade, de laatste stenen worden opgeraapt. Een foto moment is het wel waard als de laatste shovel-bak de laatste stenen wegschraapt en deze transporteert. Dan is er meer dan 200.000 ton verplaatst!
Waarom was ik in de buurt van de bouwplaats vandaag, ik had toch nu eindelijk de dag der dagen: de vrije dag en de start vanmijn vakantie? Ja dat klopt, maar nou ik was toevallig rondom Port Batangas omdat ik eveniemand moest uitzwaaienbij de boten-terminal die vlak aan ons bouwterrein grenst. Het is een boot terminal van waar ferry boten naar het andere grote eiland van de Filippijnen varen: Mindoro.Degene die ik uitzwaaide was Jen, een goeie vriendin van me geworden sinds wat weken en werkende in Batangas Country Club, het resort waar we verblijven.Ze had een dag vrij en ging haar familie bezoeken. Het eiland Mindoro heeft een toeristische trekpleister, de plaats Puerto Galera. Deze plaats, aan de overkant gelegen vanaf hier gezien, heeft talloze kleinere eilandjes met geweldig witte stranden, veel resorts, stoffige boulevards, houten hutjes en palmbomen, kleine barretjes langs de weg, vissers die hun dagelijkse vangst aan land brengenen niet te vergeten een scala aan geweldige duikplekken. 1 van de plaatsen rondom Puerto Galera (trouwens 1 uur varen van Batangas) is White Beach. Nadere info volgt, want deze plaatszal mijn bestemming zijn morgen.
Ik verlaat Batangas, ik verlaat mijn collega''s die ik maandenlang bijna elke dag en nacht zag, ik verlaat mijn werkkleren enmijn dagelijkse formaliteiten wat betreft werk. Ook verlaat ik de wekker die dagelijks om 5.30 uur ging. Ik heb een nieuwe baan... Toerist.

Een flinke omslag, de tas staat naast me, korte broeken erin, meer zonnebrandcreme, de lonely planet, een zojuist gekregen groet van mijn collega's en niet te vergeten een geweldig overheersendgevoelvan acuut onstane vrijheid, vooral sinds vandaag. Jenny zal mij vergezellen op Mindoro, het gebied waar ze ook vandaan komt.Geweldig dat ze meegaat, vooral ook fijn om een 'gids' bij jete hebben want als buitenlander hier val je erg op. Het zal gek zijn om het industriele Batangas te verlaten, mijn hotelkamerin Batangas een tijdje niet meer terug te zien en om ineens straks wel toeristen rondom je heen te zien. Desalniettemin even uitkijken morgen want hoe zien de boten eruit? Als je in google ''Batangas, boat'' intypt hoef ik jullie niets meer te vertellen.. Een enormetragedie van wat weken geleden.Een geruststelling voor mijzelf is dat ik niet die type boten zal bevaren morgen en datikmijzelf als goede en ervaren zwemmer kan bestempelen..Zwemmen is hier niet iets wat mensen wordt aangeleerd in de jonge jaren, zoals dat bij ons in NL wel standaard rondom een bepaalde leeftijd nauwkeurig wordt getest.

Mijn plan is om in Mindoro en met name rondom Puerto Galera3 dagen te verblijven,uitrusten op de stranden, de resorts, de kleine eilandjes die daar weer voor liggen, wellichtwat duiken of snorkelen, een waterval bezoeken en voor de rest niks. Niks en niks.Relaxen en bijkomen.
Hoewel... Woensdag is ons eigen Van Oord feestje in ons eigen hotel in Batangas, daar moet ik natuurlijk wel even bij zijn. Helaas moet Jenny werken, maargoed, ze iser dus wel bij omdat ze werkt, snap je het nog?Donderdag probeer ik het in de Filippijnen bekende en toeristische Lake Taal te bezoeken, een gigantisch vulkanen-kraterpark waar je met een boot naar een in het water liggende vulkaankan en daarna deze kan beklimmen. Slechts op 1,5 uur rijden ligt dit geweldige gebied van Batangas, heerlijk om toch nog wat dingen op relatief korte afstand te hebben en te kunnen bezoeken. Het land is zo erg groot en er zijn zoveel mooie plekken, maarvanuit logistiek oogpuntis het soms een groot avontuur om van A naar B te komen hier, mocht je alweer niet een ferry boot nodig hebben enook de infrastructuur op het land hier is soms in prehistorische kwaliteit.

Na donderdag, pak ik mijn koffers uit het Batangasresort en vertrek ik voor 2 laatste nachtennaar het grote en lonkende Manila, waar voor me een hotel wordt geregeld in Makati, hetgrote(en zeer veilige) zakencentrum van Manila en op korte afstand van geweldig leuke plekken, zoalsvoor vrouwen de populaire Mall of Asia een trekpleister is, de grootste Shopping MallvanAzie, het Ocean Park,het oude Spaanse deel van Manila en diverse oorlogs gerelateerde gebouwen te vinden zijn. (zoals inlichtingenkantoor van McArthur tijdens WOII)
Na 2 nachten indit ongeorganiseerde, giga drukke maargeweldige metropool Manila, zal ik zondag 28 juni om 10:45 uur mijzelf en 40 kilo bagage meldenvoor vlucht KLM803 metdestination Amsterdam.Dertien uur en 45 minutenzullen dan nonstop voor me liggen alvorens op zondag 28 juni om 18:35 uur met een brakke kop maar met een rijk gevoel aante komen op Schiphol Airport.
Omdat ik vanaf morgen weg ben, weet ik nietwanneer ik nog een verhaal zal plaatsen. Daarom wil ik hierbijalvast jullieallemaal bedanken voor jullie geweldige reacties, jullie enthousiaste manier van volgen en lezen en vooral niet te vergetenvoor de emails met updates van Evelien enpa en ma. Bedankt voor alles en tot slotgarandeer ik jullie dat er wel weer iets nieuws op de rol klaar ligt, voor wanneer? Geen idee....

Ingat sa inyong lahat, kita tayo mamaya,
halik!

Tot gauw,

Rob

16) Werken, afbouwen en toerist worden...

‘Rob weet je wanneer je ongeveer weg wilt, dan zal ik vast een vlucht boeken voor je straks'. Een gesprek tussen Robert (Works manager) en mij, enkele uren geleden op het kantoor.
En daar is die dan. De datum van terugkeer, zondag 28 juni 2009 verwacht ik in de vroege avond (+-19:00 hrs) op Schiphol Airport in Amsterdam te landen.

Hallo mensen in Nederland,

Allereerst een notitie dat ik gister een nieuwe serie foto's heb toegevoegd, hoewel er nog een paar bijkomen. Door de trage verbinding duurt het flink lang om foto's te uploaden, ik zal proberen om er morgen wat meer te plaatsen.
Sinds mijn laatste verhaal is er weer van alles gebeurd. Momenteel worden er veel schattingen gemaakt en laatste planningen voorbereidt en wordt met data gegooid om je heen van wanneer iets klaar is, verwacht gereed te zijn of wie wanneer vertrekt.
Het project is in een enorme terugschakeling gekomen, eigenlijk sinds een week of 1,5. Iedereen voelt dat en het lijkt zelfs alsof je lichaam en geest ook in een rustigere vaarwater is gekomen, om maar in waterbouwkundige termen te blijven.

Mede doordat 1 compleet opslagterrein klaar en afgerond is, wordt het bouwterrein om ons heen gigantisch kleiner, zijn er minder machines en mensen nodig en worden activiteiten minder. Zelfs zo minder, dat we soms op standby staan, simpelweg omdat alles gereed is en zelfs schoonmaak- en onderhouds klusjes gedaan zijn.
Het is steeds klaarstaan voor de Tertnes, klaarstaan wanneer de boot weer voor de kant ligt om de laatste stenen te laden. In de tijd dat de Tertnes op zee is, zorgen wij dat alles weer schoon wordt, dat de stenen dichtbij de kade worden gereden zodat we straks niet ver hoeven te rijden en we zorgen dat alles weer gesmeerd is en klaar staat.

Aankomende vrijdag is het projectfeest namens Shell gepland, waarbij echt iedereen is uitgenodigd. Dit wordt een bijzonder feest. Alle jongens van de nacht en de dagploeg, ons Van Oord team, onze collega's van Shell en van de andere onderaannemers, iedereen is erbij, in het 5 sterren hotel Ponte Fino hier in Batangas City, waar onze Shell collega's ook verblijven ten tijde van dit project. Zelfs sommigen van de bemanning van de Tertnes worden op dit feest verwacht. Erg bijzonder dat echt iedereen er straks bij is, want velen zie je niet elke dag, werken op andere momenten van de dag of in de achtergronden van het project.

Veel mensen hebben geholpen in de achtergrond, waardoor alles op de kade en met de boot zo goed is verlopen. Moeilijk voor te stellen hoeveel mensen er daadwerkelijk zijn betrokken bij een project als dit waar zoveel locale en regionale belangen een rol spelen, waar politiek van zich laat spreken en waarbij zoveel kleinere partijen zijn betrokken. Ik realiseer het mijzelf eigenlijk steeds beter, vooral nu aan alles een einde begint te komen, hoeveel er op voorhand geregeld moet worden en hoeveel mensen daarmee bezig zijn, voordat er überhaupt 1 steen wordt gedropt, voordat er een boot mag worden aangemeerd hier en voordat er überhaupt 1 steen op de zeebodem verdwijnt of wordt aangereden op de kade.
Voor vele Filippijnse collega's wordt het projectfeest van aanstaande vrijdag een aparte avond, een avond vol met luxe en met veel eten en drinken, iets wat voor hun een ongewone, luxe situatie is en wat voor sommigen waarschijnlijk een ongemakkelijk gevoel zal geven. Desondanks wil Shell met dit feest hun grote dank aangeven en iedereen bedanken voor zijn of haar inzet, voor dit zeer succesvolle project van de afgelopen maanden, waarin er heel hard is gewerkt en dit zonder grote problemen en/of ongelukken. Het zal een avond worden met veel foto's, speeches en bedankjes. Wat voor velen nog een verassing is vertel ik vast hier op mijn website. Ik heb door mijn collega Rhia een Engelse speech laten omzetten naar Tagalog. Deze Filippijnse speech wil ik op het feest voordragen aan iedereen, met name gericht aan alle Filippijnse jongens waarmee ik heb gewerkt. Door de maanden heen heb ik best nog wat Tagalog geleerd en probeerde ik naast het engels ook vaak te communiceren in Tagalog, wat ik erg leuk vond en wat ook erg gewaardeerd werd hier op de bouw, in het hotel en elders. Het had vaak hilarische momenten tot gevolg omdat men niet verwacht dat je deze taal spreekt als witneus zijnde. De dag na het projectfeest, aankomende zaterdag, wordt als het goed is een nieuw feest gepland, dit keer georganiseerd door ons eigen team van Van Oord. Ook hier wordt iedereen verwacht.
Naar alle waarschijnlijkheid wordt dit feest gehouden in ons eigen hotel, waar ze een grote conferentiezaal hebben. Geweldig leuk ook, want dan kunnen we ook nog weer even lachen met alle hotelpersoneel, waarmee ik vier maanden lang elke dag wel even mee sprak of wat dronk en die het hele Van Oord team nu onderhands allemaal behoorlijk goed kent, bij naam, gewoontes, favoriete drankje en favoriete eten. Leuk om dit feest in het hotel te houden.

Na dit leuke, aankomende feest weekend is mijn werktijd ook over. Ik zal na het feest van aankomende vrijdag al mijn werkzaamheden op kantoor en hier op de bouwplaats neerleggen. Dat zal vreemd zijn, ineens wakker worden aan de late kant, geen dagrapport moeten maken, niet horen wanneer de Tertnes gepland staat aan te komen, niet horen hoeveel mensen en materieel er is op de bouwplaats, niet horen welke problemen er zijn ontstaan vandaag, niet meer zien wat de veranderingen op de bouw zijn, niet meer horen welke activiteiten zich binnenkort aandoen, niks meer horen over hoe het laden is gegaan van de Tertnes, niet meer horen welke activiteiten ik moet gaan doen of wat opgestart moet worden en niet meer meekrijgen wat ze gaan doen met de laatste paar stenen die hier nog liggen opgeslagen. Worden ze nog geladen om gedumpt te worden of blijven die laatste hier toch liggen?

Om maar genoeg van de vrije tijd te kunnen genieten ben ik van plan direct na de feestjes en na het afscheid weg te gaan uit Batangas, het stadje en de regio waar ik sinds 23 februari woon, werk en verblijf. Ik heb niet veel kunnen zien van de verdere omgeving en zal nu een aantal dagen verlof hebben om rond te kunnen kijken.

Wat ik heb uitgesloten voor mijzelf is dat ik dingen ga ondernemen waarbij je fysiek veel in actie bent, bergen (ze hebben er hier een paar) wordt het dus niet. Daarnaast is de tijd te kort en kost het teveel energie om te ver te gaan reizen in de Filippijnen, hoewel ik dat graag zou willen. Het land is groot (78 miljoen inwoners en 7100 eilanden) en het heeft veel hoofdeilanden waar vele prachtige plaatsen zijn. Het reizen hier en het eten en drinken is onwijs goedkoop en prachtige landen in de omgeving zijn ook erg goedkoop te bereiken. (Vietnam, Maleisie, Japan, China, Indonesie, Korea) De volgende keer dat ik hier terug zal komen zal ik daarom zeker nog wat meer rond willen kijken op de Filippijnen, op de prachtige locaties op andere eilanden maar ook vooral om vanuit de Filippijnen andere landen aan te doen. De Filippijnen liggen centraal in groot omliggend gebied van verschillende landen en culturen en die allemaal ook op relatief korte afstand vanaf hier. (v.b.: Hong kong = 1,5 uur vliegen)

Ik ben enorm blij dat ik na dit geweldige project nog überhaupt tijd krijg om hier verlof te houden, in plaats van in Nederland zoals dat bij de meesten gaat. De regeling in ons Van Oord team is normaal gesproken 8 weken werken en 4 weken verlof in Nederland. Bertjan, mijn eerdere begeleider en tevens work manager van het project (die momenteel dus is afgelost door Robert), komt niet meer terug naar de Filippijnen. Hij wordt namelijk binnenkort weer verwacht op een nieuw project, wellicht in Rusland, in de Emiraten of in Israel, waar Van Oord momenteel plannen heeft voor een project of waar een project al loopt.
De Tertnes gaat, voordat hij een grote soort van grote 'APK'' beurt heeft gekregen hier, terug naar Nederland. In NL zal hij containers en 1 van onze transportbanden weer op Nederlandse bodem zetten alvorens weer koers te zetten naar Noorwegen. Noorwegen is voor veel projecten van Van Oord de thuisbasis. De meeste schepen van Van Oord zijn hier gebouwd en de stenen die gebruikt worden in projecten van Van Oord worden hier veelal vandaan gehaald.

Van vandaag tot vrijdag zal ik alles afbouwen, zal ik bijvoorbeeld het dagrapport overgeven aan Yang mijn collega, die dit verder zal onderhouden. Daarnaast wil ik mijn kamer in het hotel organiseren, alvast dingen pakken en klaarzetten zodat als ik terugkom van de dagtripjes en uitjes in de omgeving alleen maar de tas hoef te grijpen. Daarnaast moet ik nog het e.e.a. uitzoeken wat ik precies wil doen en waar, en hoelang ik daar wil blijven. Voor deze laatste dagen moet ik wel een kleine planning maken. Het zal gek zijn om ineens te liggen op een strand of te zwemmen in de zee en niet meer aan zoveel dingen te hoeven denken. Het is zeker goed om even bij te komen en wat dingen te plaatsen, alvorens de 14 uren durende vlucht naar Amsterdam te nemen en waarna je leven weer een enorme andere draai gaat krijgen.
Dat zal zeker wel even wennen worden, zoals velen mij hier al op voorhand waarschuwen. Net zoals in Australië was ik na aankomst echt een paar weken de weg kwijt en er geheel niet bij, hopelijk gaat dat nu meevallen omdat ik terugkom in de zomer, wanneer dus het schoolritme en andere dingen toch net even wat anders zijn dan tijdens normale drukke werkweken, dus hopelijk wordt dat daarom makkelijker om weer rustig het een en ander op te bouwen na aankomst.

Beste mensen we praten gauw verder onder een genot van een drankje !
Tot gauw en waarschijnlijk tot een volgend verhaal die wat ‘toeristischer' aandoet!!!

Rob

15) Van geweldige tijd naar hard besef...

Het einde nadert. De maand juni begint morgen. Hoe vreemd.
Zo is het februari, zo is het juni, de maand van het afbouwen. Het mentaal afbouwen, het instellen op het feit dat je Filippijnse leven binnenkort voorbij is. Dat je moet gaan denken aan je leven in Nederland. Waar je een uitwonende student bent die nog een studie heeft af te ronden, waar je fietst van plaats naar plaats, waar alles zo geregeld is, waar alles zo erg vast ligt, waar mensen kritiek hebben en waar gescholden wordt, waar mensen naar elkaar toeteren als het maar ook iets te lang duurt. Maar ook het land waar alles zo erg fijn is, waar je een geweldige familie hebt, waar je toffe vrienden te vinden zijn, waar je een woning hebt zodat je daar kunt wonen en leven en waar je niet diep hoeft na te denken of je überhaupt iets kunt kopen, eten of iets wilt ondernemen, omdat de omstandigheden zo zijn dat die jou alle vrijheid bieden om te doen wat je wilt doen.

Beste lezers,

Terwijl een regenbui keihard buiten tegen mijn ramen aanslaan en ik hier in mijn hotelkamer dit verhaal op de laptop zit te typen, besef ik dat het over 2,5 uur 1 juni 2009 is. Door de enorme intensiteit van ervaringen, werkuren en omgevingen zijn de laatste 2 maand zo snel gegaan dat dit als de snelste maanden in mijn hele leven aanvoelen.
Alles gaat oke hier, het project is sinds 23 mei in een fijne terugschakeling gekomen, simpelweg omdat wij niet meer worden lastiggevallen door duizenden tonnen stenen die worden aangevoerd door schepen vanuit Noorwegen. Het aanvoeren van steenslag is verleden tijd, waardoor er ook een enorme rust onder de mensen en op de kade is ontstaan. Momenteel heb ik ook weer een dag vrij, is de werkdruk stukken minder en wordt het eindstuk al voorbereidt. De Tertnes, het schip van Van Oord wat hier elke 2 dagen aan de kade ligt om stenen op te halen, heeft een laadtijd van ongeveer 15 uur en waarna er weer 2 dagen volgen van relatieve rust en overzichtelijkheid. Daardoor ben ik ook meer op het kantoor gaan werken, kom ik weer in gewicht wat aan en heb ik alles weer meer op een rij. De laatste 2 maanden waren onvergetelijk, zoveel bewegingen en uren dat je ze niet eens meer in volgorde zou weten.

Momenteel werk ik nog steeds als zijnde assistent van de superintendent hier op de bouwplaats, assistent van Tjang, mijn Koreaanse collega superintendent die werkt voor Van Oord. Nadat ik van nachtshift naar dagshift ben over gegaan ben ik ongeveer een week ziek geweest, simpelweg door de fysieke slag en de enorme omslag naar daglicht, levendigheid, zonneschijn en etenstijden. Alles was een beetje in de war maar na wat dagen en middagen rust is dat weer goedgekomen en kan ik momenteel de zinderende Filippijnse zon goed weerstaan. Heerlijk ook trouwens om weer zonneschijn te mogen genieten, 7 weken in de nacht bleef iets aparts en het leek nooit echt 100 procent te wennen fysiek gezien.

Wat betreft mijn afgelopen stagetijd, de beoordeling over mijn stage is enkele dagen afgenomen door works manager Bertjan en nachtshift collega John en deze was erg positief. Beide partijen waren gigantisch tevreden en het voelde als een definitieve en finale verkwikking en golf van blijheid dat alles sinds het begin van de stage zo enorm goed is gegaan en vooral dat de vele wensen en gedachtes die ik voor vertrek had, definitief ook tot zijn uitwerking zijn gekomen. De aspecten waarvan ik hoopte in te belanden zijn gevonden en diep door me gevoeld, een bijzonder iets om te koesteren in de herinnering helemaal te weten dat je niet meer zo snel in een dergelijke situatie zult verkeren.

Als persoon voel ik mij toch wel veranderd, ook bevestigd door mijn naaste collega's, door de ervaringen van de laatste maanden waarin ik mij bevond. Ik voel mij in die zin volwassener sinds het begin, ook harder maar vooral weer een ‘improvement' en verbreding van ‘die oneindige blik', in de zin van het genieten, bedenken en overwegingen van nieuwe mogelijkheden, nieuwe uitdagingen en plannen die in de naderende toekomst kunnen liggen.
Het was in het begin niet makkelijk, je valt in een projectteam voor wie niets meer nieuws en niets spannend meer is, een team wat al jaren van project naar project in de wereld reist en waarmee je als simpele student ineens nauw mee moet samenwerken. Het was een kwestie van elkaar leren kennen dat de uitkomst bleek van een fijne samenwerking. Hand in hand en er vol tegenaan. Als projectteam moeten we het voor elkaar zien te boksen, 170 man werkende houden op een groot bouwterrrein en een nauw toeziende opdrachtgever (Shell) die al onze keuzes, beslissingen en bewegingen snel bekritiseren, aanmoedigen of aanscherpen. Op een gegeven ogenblik kom je in een flow terecht, een flow waarvan ik niet had gedacht daar zo snel in te belanden. Iedereen weet op een gegeven moment zijn plaats in het team, zijn verantwoordelijkheden en zijn inbreng, dat alleen maar beter wordt naarmate de tijd verstrijkt. Ook vertrouwen is een gigantisch belangrijke factor.

Ik waardeer het enorm dat mij vertouwen is gegeven in activiteiten die mij zijn aangeboden, in verantwoordelijkheden die ik mocht dragen en dat ik met name juist vooral de kans heb gekregen om te laten zien wat je kunt. Dat kan ook heel anders gaan. Als die kans je niet geboden wordt en de omgeving je dit afhouden, kun je nooit het maximale ervaren.
Ik kan hierbij zeggen dat ik, zoals het voelt, opnieuw het maximale van mijzelf heb weten te vinden simpelweg door het vertrouwen en de kansen die mij geboden werden om dat tot zijn uitwerking te kunnen laten komen. Als je in die positie verkeert, begin je jezelf ook weer enorm te leren kennen. Zo liet ik mijzelf weer tot de verbazing staan in diverse situaties, waar ben ik niet zo goed in, oei dat vindt ik wel lastig, waar ben ik wel aardig bekwaam in, goh dat gaat toch wel heel lekker!. Nogmaals alleen mogelijk als daar de middelen en de situatie voor gegeven wordt. Een enorme dank in de richting van mijn managers en collega's van ons hechte, fijne 8 koppige projectteam van Van Oord maar vooral ook alle mensen in Nederland die mijn keuzes altijd hebben gewaardeerd, mij hebben aangemoedigd, gestimuleerd en mij deze basis hebben gegeven om te doen wat je wens zegt en je daarin ook vertrouwen te geven. Naast deze twee dingen moet ook het project jou genoegdoening bieden in de zin van de aspecten die je daarin kunt ervaren en ook in dit geval had het project voor mij meer dan genoeg en geweldig interessante dingen waardoor je tot ontwikkeling kunt komen. Voor een genoegdoening van dit hele plaatje moet de hele puzzel kloppen en in dit geval voelde die hele puzzel compleet. De juiste omstandigheden, de juiste mensen, de juiste kansen en die mega maximale uitwerking tot gevolg. Dit zal ik nooit meer vergeten.

Ik ga zeker moeite krijgen te vertrekken van deze plaats. Het missen van vele mensen en vrienden is een feit maar ook het verlaten van een plaats waar je bloed, zweet en tranen hebt gelaten en waar je maanden geleefd hebt en bent ‘opgegroeid'. Ik moet daarom ook zeker hier terugkomen, om enerzijds deze plaats opnieuw te bezoeken voor vrienden en de plaatsen ‘van toen' maar ook om dit geweldig mooie land met geweldig lieve, behulpzame en mooie mensen opnieuw te mogen ontmoeten. Eind juni krijg ik een aantal dagen aaneensluitend vrij, waarin ik al vele plannen heb hoe deze in te vullen, daar hoef je niet meer achteraan haha. (hey kerels die lonely planet is super handig, thanks!)
Fysieke uitdagingen zoals het beklimmen van de hoogste berg van de Filippijnen heb ik sinds enkele dagen uit mijn hoofd gezet, hier heb ik niet meer de energie voor en zullen later wel weer eens komen. Het is nu zaak om straks bij te komen, alles te gaan plaatsen en mentaal te evalueren en met name te genieten van de geweldige stranden, van de enorme settings die hier te vinden zijn en de enkele toeristische en populaire plaatsen hier in de nabije omgeving.

Het zal waarschijnlijk het toetje worden van een geweldig diner wat je zojuist achter de rug hebt en waarin ik met een brede lach dit alles zal gaan benaderen en aanschouwen, alvorens je koffer en tas te pakken om terug te keren naar Nederland. De collega's en ‘de jongens', waarmee ik de geweldige Filippijnse mannen bedoel waarmee je twaalf uren per dag mee samenwerkt ga ik ook zeker missen. Samen hebben we 191000 ton steen veilig weten op te slaan en te vervoeren, zonder een ongeluk, met veel druipend zweet en handen die in elkaar geslagen werden om tot een mooi eindresultaat te komen samen. Een Koreaan, Engelsman, een Nederlander en een Filippijn, 1 team, 1 doel, 1 ervaring en een eindresultaat van wereldformaat. Gisteren tijdens het dagelijkse praatje op de bouwplaats nam Johan, een Nederlandse collega van me, afscheid van de jongens die op dat moment voor hem stonden en waar hij 2 maanden nauw mee had samengewerkt. De sentimentele Filippijnen luisterden aandachtig, klapten en schreeuwden daarna hard, gingen met elkaar op de foto en er werd veel gelachen, terwijl kippenvel over mijn armen en rug vloeide en met de gedachte van het komende vertrek van mijzelf over vier en een halve week.
De nachtploeg arriveerde en enkele uitstappende jongens schreeuwden ‘hey Rob! Como sta? you come back to night shift? When are you leaving?'

Een antwoord op dit laatste zal zijn dat ik tussen 28 juni en 5 juli terug zal vliegen naar Nederland, de exacte datum zal over enkele weken bekend worden, afhankelijk van de activiteiten op het werk en de hoeveelheid aantal vrije dagen die ik straks krijg.
Beste mensen ik ga nu slapen, morgen wordt de Tertnes weer aan onze kade verwacht tegen een uurtje of 1, genoeg werk en coördinatie dus weer! Morgen zal ik een nieuwe fotoserie toevoegen.
Heel veel groeten vanuit Batangas en ik zie jullie over ongeveer 4,5 week.
Dan gaan we eens flink bijpraten en er 1 of meer drinken, voorkeur voor het laatste.

Doe rustig aan,

Kita tayo mamaya, ingat,

Rob

14) Van begin tot eind en het begin van het einde...

Even de benen strekken dacht ik. Even rondkijken zoals ik al vaker had gedaan die middag. Ik liep van achteren naar de voorkant van de brug, het domein van de kapitein, het hart van het schip. Het was er stil, lekker warm en half donker, niemand was er. Ik ging half zitten op een bureaurand, links pruttelde het koffiezetapparaat zacht en daar was ook de trap naar beneden, naar de andere dekken onder me. Rechts een bureau met zeekaarten en linialen daarop.
Verdoofd keek ik voor me, naar de ontelbare verlichte displays, computerschermen, weerkaarten, radar, hendels en knoppen, dat uitstrekte van de linkzijde van de brug tot de rechterzijde van de brug. Door de ramen voor me reikte het verlichte scheepsdek ver voor me uit, de zee om ons heen. Een prachtig gezicht, vooral ook zo hoog boven het dek. Op het dek voor me zag ik stenen vanaf een transportband met een behoorlijke snelheid in de opening van een pijp rollen. Lichten in de verte verraadden waar de Filippijnse kust en de beschaving lag. Achter me hoorde ik Jeffrey met de twee robot piloten een rustig gesprek voeren in het engels.

Ik stond op de brug van de Tertnes, het 139 bij 22 meter geavanceerde steenstortschip van Van Oord; 1 van de 4 valpijpschepen uit de grote vloot schepen van Van Oord. Verdoofd stond ik daar door de invallende nacht.
Het was weer even zo'n vreemd besef moment, te beseffen dat ik mij temidden op de Zuid-Chinese zee bevond ergens tussen de twee grote eilanden Mindoro en Luzon van de Filippijnen endichtbij een kleiner eilandje genaamd ‘Verde Island', zoals ik uit een topografisch scherm rechts van me kon opmaken. Een gekke gewaarwording, zo in de nacht alleen op die brug en te beseffen dat ik op de plaats stond van de kapitein met een bekertje koffie in mijn linkerhand en voor me dat meterslange ‘bureau' met die talloze lichtgevende displays, knoppen en computerschermen. Het was zo'n indrukwekkend gezicht dat je bijna niet ontkwam aan het feit dat er een soort van stiekeme verantwoordelijkheid in je schoenen werd geschoven, terwijl ik daar zo voor al die controle units stond. Ik bleef een tijdje staan op de brug, keek wat door de ramen links en rechts, stapte naar buiten op 1 van de balkons, snoof wat frisse lucht op. De koffie dronk ik op en ik begaf me weer naar Jeffrey en de drie piloten, die in de achterzijde van de brug de veertig computerschermen voor het stenen storten nauwkeurig in de gaten hielden. Drie nederlanders, 2 Filippijnen en 1 brit, Nederlandse muziek kwam uit de luidsprekers, grappen werden af en toe onderling gemaakt, sommigen dronken hun drankje op, terwijl ze nauwkeurig de bewegingen op de beeldschermen voor zich en de beelden van de camera's geïnstalleerd aan dek in de gaten hielden.
En in deze setting en tijdens dat moment vielen er duizenden stenen onder ons uit een pijp, slingerde een miljoenen robot driehonderd meter onder ons de zeebodem af te tasten, sliep vijfentwintig man onder ons op de dekken en werd een 139 bij 22 meter groot schip met een paar drukken op de knop door de jongen naast me soms even compleet in de achteruit gezet om een volgende ‘baan' stenen neer te leggen; alsof het allemaal niets is. Het vertrouwen op de techniek is er inderdaad, maar het bleef een gekke gewaarwording, een schip alle kanten opsturen door slechts drieknoppen in te drukken...

Hallo mensen in Nederland,

Hier een nieuwe update vanaf de regenachtige Filippijnse eilanden. Het regenseizoen is te vroeg begonnen en ook de derde typhoon van het jaar, zo las ik net in het dagelijkse weerrapport hier, ligt vlak voor de kust aan te zwellen alvorens aan land te komen. Gelukkig wijkt deze tyfoon af naar het oosten en zal ons gebied niet raken. Echter maken we wel vast voorbereidingen op de bouwsite daarvoor en voorziet de Tertnes, het schip van Van Oord wat hier om de 2 dagen langs de kade ligt, ons van de laatste weersinformatie over deze tyfoon.
Zo las ik gisteren in de Filippines Post, de krant die ik sochtends na het werk altijd op mijn deurmatje vindt, dat er ergens noordelijk van hoofdstad Manila al 23 mensen zijn weggespoeld door modderstromen veroorzaakt door een tyfoon van enkele dagen terug. Ik typ dit nu vanuit mijn hotelkamer, regendruppels slaan tegen de ruiten aan. We krijgen toch wat flarden mee van de in aantocht zijnde, nieuwe tyfoon.

Van begin tot eind en het begin van het einde. Deze woordspeling omvat eigenlijk alle laatste nieuwtjes van de afgelopen weken. Allereerst noem ik van begin tot eind, waarmee ik het feit bedoel dat ik dus nu het gehele traject heb mogen bewonderen van hoe de steenslag die hier ligt opgeslagen zijn totale begin tot einde reis maakt voor het project waar ik werk. Zoals te lezen was in het eerste stuk heb ik vorige week 2,5 dag (trip nr. 6) aan boord gezeten van de Tertnes. (voor hele fanatiekelingen zie tertnes.nl) Ik was zo eens aan het denken hoeveel die steenslag die wij hier voor het project ontvangen eigenlijk wel niet reist voordat het eigenlijk daadwerkelijk op de plaats van bestemming komt.
Een steentje voor ons project begint zijn reis in de groeve in Noorwegen, hier wordt hij gewonnen. Hij wordt daar per bulldozer weggehaald en gereden naar de kade. Daar zet de steen zijn reis voort per Bulk Carrier schip naar de Filippijnen (via Kaapstad i.v.m. piraterij rondom noord-oost Afrika), naar de kade hier in Batangas. Daar wordt het vanuit de Bulk Carrier op onze kade gedeponeerd, waarna wij het vervoeren naar de opslagterreinen. Vanuit de opslagterreinen reist de steen op een gegeven moment terug naar onze kade, waar hij op de Tertnes wordt gedropt. De steen vervolgt zijn tocht op de Tertnes in de richting van het dumpgebied. Eenmaal aangekomen in het dumpgebied zorgt de Tertnes ervoor dat de steen per transportband naar de ingang van een 300 meter lange pijp wordt gebracht waarop de stenen in iets meer dan 80 seconden door deze lange pijp naar de zeebodem zakken. En daar liggen de stenen dan ineens op de zeebodem; met als taak om een gaspijpleiding van Shell te stabiliseren, wat een reis!

Het was een geweldige ervaring om op een echt schip mee te mogen varen voor 2,5 dag en het daadwerkelijke doel van het hele project recht voor mij op 40 beeldschermen en aan het dek te kunnen bewonderen, temidden van 7 nederlanders, 3 britten en 37 Filippijnen aan boord. Tot op centimeters en zelfs onder invloed van wind, stroming, diepte en temperatuur kan de Tertnes stenen storten op de zeebodem, waar dan ook. Een idee had ik wel een beetje, door de DVDs die mij zijn laten zien en door de uitleg van iedereen, maar na deze 2,5 dag aan boord op zee werd mij toch wel een heleboel meer duidelijk. In de dagen aan boord heb ik vooral meegekeken bij alle acties zowel op dek als op de brug bij de robotpiloten en bij de joystick bedieners, dus heb ik niet echt gewerkt. Het was geweldig gaaf, wakker worden in een hut, douchen terwijl je je even moet vasthouden door de deining, ontzettend ruw verstoord worden uit je slaap door een indringend, gigantisch, mega hard kabaal veroorzaakt door een brandalarm dat afgaat, urenlang op de brug staan alle schermen in de gaten houden, naar de eindeloze zee turen en met overall aan en helm op helpen bij het binnenhalen van de 300 meter lange pijp en de miljoenen robot; ook wel in scheepstaal, ‘de recovery' genoemd.

1 van de spannendste dingen gebeurden eigenlijk wel tijdens het storten zelf. Voor de 40 beeldschermen zaten enkele piloten die de 2,5 miljoen kostende robot besturen die onder het schip hangt. Daarnaast bedient iemand het DP systeem (Dynamic Positioning) waarmee het schip op elk gewenste moment en in elke situatie een koers kan varen bijvoorbeeld met een constante snelheid. Het is een soort automatische piloot. In dit geval voeren we een keer zijwaarts vooruit, met een bepaalde snelheid en moesten we af en toe 5 meter naar links of 10 meter naar rechts toe om stenen te kunnen storten met de robot, 300 meter onder ons. Dit systeem meet elke miliseconde de bewegingen van het schip ten opzichte van de GPS positie en geeft de motoren automatisch de benodigde commando's om bijvoorbeeld zijwaarts te blijven varen en met een bepaalde benodigde snelheid. Dit doet hij door dus elke miliseconde de invloeden te berekenen zoals stroming, temperatuur en windkracht. Door elke keer te meten hoe deze variabele factoren zijn, stemt hijzelf de motorkracht daarop af, waardoor je dus ontzettend nauwkeurig kunt blijven varen qua positie voor het steenstorten. Om deze redenen is de Tertnes een gewillig steenstortschip en wordt daarom vaak door opdrachtgevers in de wereld gevraagd voor nauwkeurige stortacties op verschillende zeedieptes. De steenstortactie zelf is niet moeilijk, het is de omgeving waarin het gebeurd en de factoren waaraan het wordt blootgesteld en die gecontroleerd moeten worden.
Jeffrey, mijn eerdere collega op de bouwplaats in de eerste vier weken van mijn stage, was nu net terug van zijn 5 weken verlof in NL en was nu 1 van de steenstort piloten op de Tertnes.
Hij hielp/helpt bij het stenen storten en tuurde/tuurt op de talloze beeldschermen. De robot, ROV genaamd, is ook een ‘iets' op zich. Het is het duurste object aan boord, uitgerust met twee scanners a 200.000 euro, drie camera's, enkele zenders en ontvangers, grote zoeklichten en zware kabels en behuizingen vol met olie, om de extreme waterdruk te kunnen weerstaan. Deze ROV is een drie meter hoge robot, ongeveer twee meter in diameter en hangt onder de kunststof flexibele pijp die vanaf de boot 300 meter de diepte in wordt gelanceerd. Deze robot zorgt ervoor dat storten mogelijk is door positie, zicht, beelden, licht, diepte, temperatuur, stroming en nog meer informatie naar ‘boven' te zenden, naar de brug van de Tertnes.

Bizar was het wel, ik stond op de kapiteins positie en zie de stenen voor op het dek in de pijp vallen. Ik zet tien stappen achterwaarts en zie op de beeldschermen voor me een digitaal door de scanners gemaakte doorsnede van de zeebodem van de achterzijde van de robot en de voorzijde van de robot, driehonderd meter onder me. De scanners scannen de zeebodem en transformeren de scans (12 meter breed) elke miliseconde naar een zijaanzicht (12 meter breed) van de zeebodem op een beeldscherm dat wij zien. Daarnaast hangt een beeldscherm van de camera van de robot waarop stofwolken, af en toe een garnaal en stenen zichtbaar zijn die ik net, 85 seconden geleden, boven op de boot in de pijp zag vallen. Het lijkt allemaal zo simpel dacht ik toen, maar dit is wel heel indrukwekkend allemaal. Wat mij vanaf het eerste moment opviel toen we begonnen met stenen storten, was de sfeer. Ik dacht aan een drukte van belang, mensen druk rond lopend met papieren, op het dek mensen druk in de weer, maar alles van dit was niet waar. Naast me zat Jeffrey, die af en toe commando's gaf aan de Filippijn achter de DP-kast en degene die de feeder bediend, oftewel een grote bak tussen twee grote transportbanden waarvan je een trilfrequentie kan instellen en waardoor de hoeveelheid steen mee wordt bediend die de pijp ingaat. Jeffrey bekeek de profielen van de zeebodem en zodoende overlegde hij met de Filippijnse piloten naast hem die de ROV bedienden van waar nog steen gestort moet worden. Ietsje naar links, 2 meter naar rechts, iets omhoog want er lijkt een soort ‘berg' op de zeebodem op te doemen en je wilt niet je robot van 2,5 miljoen euro daar tegenaan laten botsen en ga zo maar door. Op het dek was het rustig, niemand liep heen en weer te rennen, af en toe werden er controles op de transportbanden uitgevoerd, zo zag ik vanaf de brug.

Momenteel is bovenstaande alweer een week oud en ben ik weer volop aan het werk buiten op de bouwplaats. Na de trip op de Tertnes en eenmaal weer aangekomen aan onze kade, stapte ik met mijn rugzak van boord, groette iedereen op de kade weer, gooide ik mn rugzak in onze keet/container, dronk wat en deed mn overall weer aan. Het was namelijk twaalf uur en John en ik hebben dan altijd nog een halve nachtdienst te gaan. Van het 1 naar het andere, prachtig dat dat allemaal kan. Het gaat gewoon weer door...

Het andere wat ik noemde is het begin van het einde.
Sinds zes mei j.l. is namelijk officieel mijn stageperiode afgelopen. Door de twaalf uren per dag en zeven dagen per week heb ik de 800 uren t.a.v. de stage-eis sneller doorlopen. Na wat communicatie wisselingen en een ondertekening, kan en magik wat wekenlanger doorwerken op het project en wel als vakantiekracht! Nu ik zo diep in het project zit en alles zo goed gaat was ik erg blij dat ik nog langer mag blijven op het project en ligt het eigenlijk nog open wanneer ik stop en vertrek, wat een fijne flexibele bijkomstigheid is. Momenteel zijn we met acht Van Oord projectleden hier in het hotel en straks gaan er al enkelen naar huis gezien het feit dat het e.e.a. ten einde zal lopen over wat weken.
Mijn taak zal hetzelfde blijven, ik werk de weken nog door als assistent van de superintendent (uitvoerder) op de kade, maar in dit geval 1 verschil, overmorgen nl. ga ik in de dagshift! Eindelijk weer wat zonnestralen meepakken nu het weer wat beter lijkt te worden. Alleen 1 groot verschil: veertig andere kerels, hoewel ik met velen van hun al heb kennisgemaakt wanneer de shift overdracht steeds is in de ochtend en de avond. Toch wel een nieuwe uitdaging, ik ben nu niet meer de assistent van John maar van Jang, een voor Van Oord werkende Koreaan. Ik heb er veel zin aan. Vanavond tijdens de dagelijkse toolbox meeting heb ik verteld dat ik naar de dagshift ga. Het was wel even jammer, veertig geweldige kerels die voor je staan en waar je weken lang nauw mee hebt gewerkt in de nacht. Naarmate de tijd vorderde begon iedereen elkaar wat persoonlijker te leren kennen en ging iedereen steeds leuker met elkaar om. De sfeer in ons team is geweldig, echt altijd hard werken maar ook lachen met elkaar. Natuurlijk zie ik ze allemaal nog wel straks tijdens het wisselen van de shift steeds en het kan zo maar zijn dat ik later weer terug ga naar de nachtshift, maar het zal wel weer even wennen zijn om met veertig nieuwe Filippijnen te werken. Hoe heette die ook alweer? Wat was nu een chauffeur en wat was een verkeersregelaar? Een nieuwe uitdaging overmorgen...

Daarnaast begint over wat weken al de demobilisatie van het project, ofwel kort door de bocht ‘het afbreken en opruimen'. Hier moeten nog plannen voor worden gemaakt, kortom: werk genoeg nog de laatste paar weken hier op het project! Ik geniet zeker met volle teugen van alles wat ik zie, doe en meemaak, het is soms eigenlijk niet te bevatten. Het gekke is dat ik me eigenlijk ook geen stagiair meer voel, we hebben zo'n leuk hecht team en alles is zo leuk en interessant en voel me daardoor eigenlijk gewoon een fulltime medewerker in ons Van Oord team. Dingen worden naarmate de tijd vordert vanzelfsprekend. Je begint andermans en je eigen plaats te kennen en je gaat anders op dingen kijken en het beter onder ogen zien. Er gebeurd zoveel in een project, vooral op ons project, te bedenken dat er dagelijks en vierentwintig uur lang plus minus 180 mensen actief zijn; op de kade, op de Tertnes en op het kantoor hier. Elke dag en nacht gebeurd er vanalles. Soms hard lachen, afzien en soms ergens van balen. Soms iets serieus begrijpbaar proberen uit te leggen, soms als vrienden over grappige dingen minuten lang slap ouwehoeren in de Filippijnse taal, soms duidelijk doordringend en strak moeten zijn, soms iemand proberen te motiveren. Soms naar dingen vragen, soms dingen uitgelegd krijgen. Soms ergens een punt achterzetten en het goed vinden, soms even net iets verder doorknallen en genieten van de oplossing of het resultaat.

Over enkele dagen arriveert het laatste steenschip, die zijn laatste 23.000 ton steen bij ons op de kade zal brengen. Vanaf daarna zal alleen de Tertnes en dus alleen de laadoperatie nog van kracht zijn, ofwel om de 2 dagen de Tertnes volladen met steen. In de tussenliggende dagen is er dan ruimte voor vrije uren/dagen voor mensen, is er tijd voor reparaties en alvast kleine demobilisaties. Met andere woorden, het begin van het einde.

Trouwens voor degene die mij om welke reden dan ook willen berichten of bellen, ik ben altijd mobiel bereikbaar op +63 915 200 7267. Na wat afwegingen heb ik besloten om tussen 25 juni en 12 juli terug te komen naar NL.

Foto's komen straks. Bedankt voor het lezen & tot gauw!

Halik;

Rob

13) Foto's en een nieuwe fase..!

Verhaal geschreven en21 nieuwe foto's toegevoegd op deze website.
Foto's staan in het fotoalbum op deze site en bestaan uit projectfoto's, feestfoto's en 2 duikfoto's. Allereerst een reactie op de reacties:

Aniek: het was inderdaad weer gauw tijd een verhaal te plaatsen bedankt voor je reactie en mail!
Wouter: ja geweldig man al die processen en wat betreft de definitie van ‘werken', die is heb ik nu gevonden denk ik haha..
Gezienus en Margriet: Ja de nacht maakt het soms wel moeilijk, vooral alle bewegingen van machines zijn gevaarlijk in de nacht. Het geavanceerde stortschip neemt me binnenkort mee! Spannend...
Eefie: Bedankt voor je updates! Ik lees ze allemaal maar kan niet altijd alle mails beantwoorden. Zozo aan het internetten tijdens het werk? Haha. Spreek je snel eefie, doe ze de groeten daar allemaal bij Normteq he! Enne, wanneer kan ik de trouwjurk nou zien??
Henk en Anne: Die ene foto waar we het over hadden gaat er zeker komen! Alleen moet ik eerst een strand op, en die zijn hier niet, alleen maar beton en water haha.. Groeten in Oldenzaal!
Pa en ma: Haha. Ik meld me gewoon met ‘Rob', maar laatst riepen we door de walkie talkie steeds ‘roger', als iets begrepen wordt, maar ik riep, ‘Saan si Roger?' of ook wel vertaald, waar is Roger? met veel gelach tot gevolg door de radio. Ja mentor is geweldig, hij laat me veel dingen doen en geeft me veel verantwoordelijkheid. En die verhalen allemaal van hem.. tjonge, ben niet vaak zulke mensen tegen gekomen met zoveel ervaring en verhalen.. Doe rustig aan in Hengelo he, geniet van het weer.
Harmjan: ja man, top he! Inderdaad die leuke avond in Murphys.. Had wel gehoopt maar niet gedacht om al gelijk aan duiken te kunnen denken, maar wel gaaf nu de PADI te hebben! Hey man al aan het voorbereiden voor je grote reis? Tot gauw.
Gerard en Martha: haihai mijn trouwe reisvolgers, Ja haha was een beetje laat met schrijven. De shift change komt spoedig, dan ga ik misschien de dag in, lekker in de zinderende hitte, dus misschien blijf ik toch maar in de nacht, weet nog niet echt..Bedankt voor jullie reacties steeds weer, groeten in zonnig Borne?
Bert en Marian: heey buurtjes! Ja inderdaad eens wat anders dan vanaf tekening pfff... Maar grappig wel, vaak zie je de overeenkomsten en snel zie je de wijzigingen in het werk wat wel voordelig is om zo op die manier snel te zien wat er speelt. Het hout nooit op Bert! Groeten aan Bianca en Sabine en iedereen...
Albert: bedankt voor je reacties albert! Haha, de spuitgaten uitlopen, ja dat zou kunnen gebeuren inderdaad. Maar gelukkig ben ik zeker niet de enigste die wat doet, we zijn met een geweldig team van mensen, rond de 150 in totaal op dit moment. Super dat het voorjaar eraan komt, nog bedankt voor je gestuurde krantenartikel.
Liesje: haha ja sjaakies, gelukkig kan ik nu wat namen onthouden, maar is soms lastig wie nu ook al weer wie was... Lijkt je het leuk ja? Ik heb nog wel werk wat moet gebeuren hier, dagrapporten maken? Ja m'n bed is 2-persoons en is net opgemaakt door het hotelpersoneel.. Wanneer vlieg je?
Ans Slettenaar: Dank je wel Ans! Ja ik weet nog niet helemaal hoelang ik blijf, maar denk zelf wel dat het zeker half juni gaat worden.. Kan nog vakantiewerk blijven doen tot einde van het project (is ook in juni als het goed is) en kan dan nog mooi wat sparen ook! En moet natuurlijk nog zeker even een tijdje niet werken voordat ik terugkom naar NL. Jullie nog kampeerplannen in de zomer? Groetjes aan iedereen!
Frank en Sandra: Heey oom en tante, marieke, stephanie! Hoeist a.d. Twickelerblokweg? Al lekker in de tuin kunnen zitten? Bedankt voor al jullie reacties he! Ja mn verhalen zijn soms wat lang, als ik 1maal op dreef ben wil het nog wel eens uitbreiden haha. De nachtdiensten zijn inderdaad soms zwaar, soms zweet ik zo erg door de luchtvochtigheid dat het net lijkt alsof ik net terugben van een hardloopwedstrijd. Groetjes daar he!

.......................................................................................................................................................

Dorstig, zweterig en moe hang ik tegen het gele platform, het platform waarop de flagmans staan die, gewapend met een lichttoorts, alle inkomende en uitgaande bouwverkeer op opslagterrein nr. 2 begeleiden, twaalf uur lang. Voor me, boven de drie meter hoge berg stenen, zie ik de vier kranen van Lipica rustig heen en weer bewegen en terug zwenken. Het was een moeilijke avond, iedereen leek een fysieke slag met zichzelf te leveren en het lossen van de derde Bulk Carrier genaamd Lipica ging de laatste twee dagen al tergend langzaam, wat ook niet bepaald motiveerde. Daar zat ik dan, met wat collega's van de Filippijnse onderaannemer TopSteelBuilders Jay, Rene en Wilfredo, te wachten op een dump truck die we aanwijzingen konden geven waar te moeten dumpen in het terrein. Zo ging het de afgelopen weken elke nacht, soms veel verkeer, soms minutenlang niets. Als het wat rustiger is qua coördinatie en John kan het alleen af dan help ik de flagmans op de stockpiles (opslagterreinen) met de verkeersbegeleiding. In de eerste dagen na het aanmeren van een nieuw schip gaat het natuurlijk altijd snel, kranen mikken raak en pakken flinke happen steen tegelijk, waardoor soms wel 6 of 7 dump trucks op een opslagterrein aanrijden en afrijden. Vanavond was het dus lastig, we praten maar wat met elkaar, horen de gesprekken over de walkie talkies gaan, kijken rond naar de enorme hoeveelheden steen om ons heen, alsof een arrestatieteam langzaam een huis vanaf elke kant omsingeld en langzaam het doel insluit, zo stonden we op stockpile nr. 2 in een cirkelvormige omgeving van steen. De verwachting is dat het schip spoedig klaar is, maar zelfs met wheel loaders (shovels) binnenin de ruimen van het schip moet er nog veel worden schoon geveegd en moet het tot de laatste steen zowat worden geleegd.

Ik ging maar weer eens richting stockpile nr. 1 of ook wel opslagterrein nr. 1, die nu ‘tot de nok' toe vol zit, vandaar dat we alleen maar storten in nr. 2. Ik liep er weken geleden overheen om dit opslagterrein op te meten en nu ligt het 180 bij 210 meter grote terrein helemaal vol met steen en dan bedoel ik ook tot 3 meter in hoogte. Via dit terrein liep ik weer naar de kade, om even naar John te gaan voor zijn laatste updates, ideeën en opmerkingen en om weer even te kijken naar de tergend langzame bewegingen van het schip en het rijdende, of eigenlijk onze stilstaande jongens in de trucks en shovels, te wachten op die volgende kraan met een lading steen. Via de containers waar John en ik ons ‘kantoortje' hebben waarin de pauzes worden gehouden en waarin tafels, stoeltjes, opladers, helmen, overalls, koelkast en koffieapparaat te vinden zijn en natuurlijk helemaaaaaal niet te vergeten mijn prachtige autocad tekeningen aan de wanden hangen, liep ik na een koud flesje water gescoord te hebben maar weer terug naar stockpile nr. 2, waar ik vol ongeloof ineens 5 trucks zag aan komen rijden. Kennelijk is ruim nr. 2 van Lipica nu schoongeveegd waardoor de grote kranen ineens grote happen kunnen nemen met als gevolg dat de trucks eindelijk weer kunnen rijden met de zojuist wakker gemaakte chauffeurs achter het stuur. De chaos is voorbij, de eerste fase van steen opslag voor dit grote project is bijna klaar bedacht ik me, terwijl ik m'n veiligheidsbril opzette en m'n lichttoors weer aandeed omdat ik zojuist het PPE vrije gebied verliet, waar de persoonlijke beschermingsmiddelen weer gedragen dienen te worden; de welbekende uitspraak namens opdrachtgever Shell tijdens elk dagelijks praatje: Safety First....

Bovenstaande momentopname is nu een kleine week oud, we zijn inmiddels in een nieuwe fase op het project belandt. In de afgelopen 3,5 week hebben dus drie schepen hun ladingen gelost en zijn deze ladingen op ons terrein opgeslagen: ongeveer 125400 ton steenslag of zoals je wilt 125,4 miljoen kilo. De schepen zijn weg en enkele dagen geleden is een Nederlands schip gearriveerd, 1 van de 50 schepen uit de vloot van waterbouwer Van Oord.(Momenteel is een nieuw schip gebouwd voor Van Oord, genaamd ‘Maxima Freedom' ofzoiets en die wordt binnenkort in Nederland met de Van Oord collega's daar officieel te water gelaten op 23 april en met hulp door onze prinses!)

De Tertnes, het valpijp schip van Van Oord, ligt momenteel aan onze kade en twee 40 meter lange en 8 meter hoge transportbanden staan op de kade opgesteld, dump trucks zijn weg of staan permanent geparkeerd en 9 shovels zijn druk aan het rijden: dit is de huidige situatie zoals ik dat zonnet nog zag buiten, voordat ik deze laptop aanzette om dit verhaal te typen. Opslagterrein 1, grenzend aan onze kade, wordt op dit moment langzaam opgeslokt door de 9 shovels die af en aan rijden van daar naar de kade toe, waarbij ze gebruik maken van de door ons aangelegde asfaltwegen op de kade met bijbehorende verkeersborden en routes. Ze rijden steeds in een rondje, tegen de klok in. Ze nemen een hap, rijden naar de kade naar conveyar belt 1 of conveyar belt 2, dumpen hun steen in een soort mega bak (feeder) en vervolgen hun zelfde aftocht zoals de vele voorgaande aftochten. De ladingen worden in de ruimen aangebracht van de Tertnes. Veel problemen hebben we wel gehad rondom de installatie van de twee enorme transportbanden. De ene is van Filippijnse makelaardij, de andere van Nederlandse afkomst. Bij het installeren van de Nederlandse transportband heb ik de ingevlogen installateur geholpen bij het aandraaien van moeren op draadeinden met behulp van sleutel 75! En wat dacht je, ik moest moeren halen uit de zeecontainer die op de kade stond hier en wat trof ik aan? Juist pap, jou Fabory Center doosjes met bouten en moeren erin! Heeft Fabory Center ook een filliaal in China? Er stond nl. made in China op.

Eerst dacht ik, ach, twee transportbanden, wel eens gezien.. Maar wat er allemaal bij komt kijken voor de installatie op de kade, de enorme gewichten en hoeveelheden, de plaatsing en de berekening van waar komt ie en hoe hoog, (bij hoog water moet de band natuurlijk niet vast komen te zitten op het schip!) dat is nogal wat. Gelukkig typ ik dit nu vanuit de container waar John en ik als nachtploeg van Van Oord ons kantoortje hebben en met de wetenschap dat we zojuist vijf uren succesvol hebben kunnen laden. Een enkele keer stopten de banden om verschillende redenen, waardoor John en ik de operatie hebben stilgelegd totdat we verder konden laden. Het verkeer gaat prima en er lijkt nu, na een hectische paar dagen, een soort automatisme te ontstaan. Het was dezelfde soort hectiek tijdens de eerste paar dagen toen het allereerste schip de steen kwam brengen 3,5 week geleden, alles nieuw, moeilijk voor alle personeel, lastig, maar naarmate de tijd vordert vormt zich een soort automatisme en gewenning. Dat lijk ik nu langzaam te zien buiten. Aangezien alles nu grotendeels op de kade plaatsvindt en maar een klein gedeelte op stockpile 1, is alles goed te overzien en kunnen John en ik alles goed coördineren, zien en bespreken. Dat is heerlijk, helemaal na 3,5 weken van schepen moeten lossen en elke nacht kilometers moeten maken van opslagterrein naar kade en van kade naar opslagterrein over zand en op steen, door de nacht en de benauwde, nachtelijke lucht. Nu dus een overzichtelijke kade, een asfalt ondergrond en niet onbelangrijk, veel licht. Ik heb net nog instructie gegeven aan de light-tenders (groep jongens die lichtsetjes afregelen) om 2 mobiele lichtsetjes te verplaatsen en op te tuigen op de kade op een specifieke plaats, met het gelukkige gevolg dat de ene transportband, conveyar belt number 1, nu veel beter in het zicht ligt voor de aanrijdende shovelmachinisten. ‘Licht is leven', zoals John mij laatst filosofisch toesprak. ‘Zonder licht kun je niks; ofniet Rob..'. ‘'Inderdaad John''. Ik herhaalde de filosofische zin in het engels aan de Filippijnse jongens, die glimlachend knikten, maar die het volgens mij niet helemaal meekregen.Vanmorgen vroeg liep ik ook eventjes rond op stockpile nr. 2, waar op dit moment dus niets meer te doen is, omdat de steen daar ligt te wachten die straks allemaal geladen gaan worden. Wat ik wil zeggen is dat dit een geweldige magische aanblik had, de zon die opkwam om 05:40 uur, de lichtsetjes die het terrein nog steeds beschenen en het maanachtige landschap waarin ik mij bevond, tussen de miljoenen stenen als een muur om mij heen en boven mij een ontstane blauw/paars/roze lucht die de ochtend inleidde. De foto hiervan is toegevoegd.
Een paar dagen geleden mocht ik met manager Steve (Shell) en manager Robert (Van Oord) voor de groep alle rewards uitgeven. Kadobonnen en een polo met het projectlogo erop. Dit idee kwam van Shell en Van Oord, (ongeveer 80 man) omdat het project tot nu toe goed is verlopen en met name door het belangrijkste feit: zonder een ongeluk of incident. Geweldig leuk waren die 20 minuten, veel applaus, gelach en handen schudden en ik schreeuwde natuurlijk nog even nadat Steve zijn speech klaar had ‘ang pang gabi hay pina ka magalin', of ook wel, de nachtshift is de allerbeste, waarop een oorverdovend kabaal als antwoord terugkwam van de dagploeg die ook voor ons stond en met veel gelach en geklap tot gevolg. Steve riep met een grijnzend gezicht naar mij, ‘was that you again with that bullshit Robbert'? Ik grijnsde terug, want ook Steve namens Shell houdt toezicht tijdens de, juist, dagshift....! De dagshift ging naar huis, de nachtshift begon, de jongens waren verrast en enorm blij met deze kleinigheden, trots trokken sommigen al hun veel te grote polo aan (omdat ze natuurlijk weer niet hadden gedacht aan het Filippijnse postuur) en bestegen hun trucks en shovels, vol met nieuwe motivatie en goede moed. ‘Tayona! Let's go Rob!' hoorde ik achter me toen ik wegliep, de avond viel, de walkie talkie ging aan en de machines startten hun motoren.

We zitten nu met z'n allen bijna vier weken in de nacht en eigenlijk pas sinds een week of 2,5 ben ik gaan wennen aan de nacht shift en het werken elke dag. Het is een fysieke slijtage, een nacht boordevol interessante bewegingen en gebeurtenissen, soms zoveel dat je ze de dag alweer kwijt bent. Dat is soms lastig, want elke nacht omstreeks 01:30 uur trek ik mijn overall uit, trek ik een schoon T-shirt aan en rijdt de chauffeur mij naar het PPA gebouw toe, waar wij onze kantoren hebben. Ik heb dan als het goed is alle dagelijkse info verzameld van de dag en nachtshift en zet deze informatie van de afgelopen 24 uren in een dagrapport, de DPR, Daily Progres Report. Hierin staan alle bewegingen met tijden genoteerd, uren van werknemers van alle betrokken partijen, belangrijke notes, equipment wat nieuw is of uitgevallen is, aantal personen aanwezig, nieuwe inducties, etcetera van de afgelopen 24 uur. Na dit rapport op de gezamenlijke computerschijf te hebben gezet, ga ik terug naar de bouwplaats. Het rapport wordt elke morgen aan SPEX (Shell Phillipine Exploration) overhandigd zodat Robert mijn collega van Van Oord en Steve namens Shell deze kan ondertekenen. Aan de hand van het dagrapport wordt ‘de afgelopen 24 uur' betaald door de opdrachtgever. Vandaag is het vrijdag 17 april 2009, 23:00 uur in de avond. Ik zit in mijn hotelkamer, wat klopt er niet? Juist, geen werk! Ik heb enkele dagen vrij nu, totdat de boot terug is. De Tertnes heeft namelijk zijn eerste lading nu aan boord en is vanmiddag voor het eerst vertrokken met onze stenen in de richting van Mindoro, het tweede grootste eiland van de Filippijnen, om daar zijn 9000 ton steen nauwkeurig met behulp van een flexibele 400 meter lange pijp en een gemonteerde supersonische robot met camera's daaronder, te dumpen op de pijp die zich daar op de zeebodem bevindt.
Sinds een paar dagen is de lichting qua collega's waarmee ik begon te werken in de Filippijnen nu volledig afgelost. Bart zat op dezelfde vlucht als mij en is enkele dagen geledenvertrokken naar NL voor verlof. Vandaar dat het nu ook een geschikt moment was, enerzijds dat de Tertnes vertrokken is en dus weinig activiteit is op de bouw en anderzijds dat het dus een soort ‘verlof periode' is voor de mensen die nu 2 maanden actief zijn geweest op het project. Mocht het passen dan ga ik nog op onderzoek uit in de regio hier maar ik ben bang dat ik dat niet te uitgebreid kan doen. Tijdens de vrije dagen zou ik nog weer eens willen duiken, zou ik graag nog naar het eiland Mindoro willen (kennelijk geweldige stranden en waarvan de veerboot praktisch naast onze bouwplaats vertrekt) en er is nog een 2300 meter hoge berg in de omgeving van Manila genaamd Holy mountain. Duizenden mensen beklommen deze berg tijdens de afgelopen paasdagen hier. Er ontstonden hier vele religieuze bijeenkomsten waarvan ik niet al te veel heb meegekregen en er waren kennelijk nog vrij extreme processies her en der te vinden in de omgeving, van horen zeggen gehoord.

Een leuk voorval was twee weken geleden gebeurd. 1 van de nu opgestelde transportbanden was aan boord van de Tertnes en die natuurlijk van boord moest worden afgehaald en moest worden neergelegd op de kade. Maar hoe zorg je voor twee kranen, de ene 250 ton zwaar en de andere 150 ton zwaar die deze machine kan opbeuren vanaf een schip te beseffen dat je in de Filippijnen bent en dus materieel moeilijk te vinden is en wanneer dit te vinden is vaak certificaten ontbreken? Voor deze snelle, gecompliceerde actie werd daarom wat dagen van te voren speciaal een Nederlandse lift ingenieur ingevlogen om uitzoekwerk te verrichten. Gerrit sprak op een avond enkele uren met me over zijn jarenlange ervaringen met kranen, hijs acties, certificaten, wetten en standaarden en over zijn ervaringen in vele, verschillende landen. Gerrit werkte eerst jarenlang op torenkranen en was ook werkzaam bij Mammoet B.V. en Smit, de grote Nederlandse bedrijven die grote hijswerkzaamheden verrichten en die destijds ook assistentie verleenden bij de lichting van de gezonken Russische kernonderzeeër Koersk. Gerrit werkt nu voor zichzelf en bedrijven huren hem in om hijsacties zoals dit te coördineren. Hij heeft na aankomst hier een week lang zoekwerk verricht bij diverse aannemerijen hier in de omgeving en heeft allerlei certificaten uitgezocht en gekeken of deze voldeden aan de strenge eisen die opdrachtgever Shell stelt voor deze hijsactie. Een bouwkraan hier is geen bouwkraan in Nederland, zo heb ik dat laatst kunnen zien bij de visuele inspectie toen ik met Bart, onze safety man, naar Manila reed om deze kranen te inspecteren... Op een bepaalde avond was ik aan het werk op de bouwplaats en moest ik op kantoor komen van Bert Jan, de manager namens Van Oord, de vertegenwoordiger namens Van Oord en dus ook mijn baas, contactpersoon en mede zanger tijdens de Karaoke van dat feestje van laatst hahaha. Manager Arjan was ook nog laat op het kantoor en er zat een nieuw iemand die ik niet kende. Ik stelde me aan Gerrit voor en het plan was dat ik de hele nacht op kantoor bleef om tekeningen op te stellen voor deze hijsactie, met de assistentie en info van Gerrit. De jongens gingen naar het hotel om te slapen en ik ging met hijsspecialist Gerrit enkele uren aan tafel zitten met zijn informatie.
Twee dagen later hadden Gerrit en ik (het was een spoedactie) alle informatie op papier zowel in tekstvorm als in tekeningvorm. Het moest de ultieme basis vormen om de managers van opdrachtgever Shell te overtuigen van onze geplande, veilige hijsactie op de kade met de gecertificeerde, door Gerrit goedgekeurde Filippijnse kranen. Ook de manier van hijsen was voor Shell moeilijk te begrijpen en konden zich daar eerst niet goed in vinden, de transportband zou namelijk gehesen worden doormiddel van twee kranen tegelijk, een wel vertaalde tandem-lift. Daarom werd mij gevraagd de actie met de kranen uit te tekenen in diverse aanzichten zodat ook alle hijskabels en bevestigingspunten zichtbaar werden en waardoor de startpositie van het hijsen, de vlucht tijdens het hijsen en de landingspositie na het hijsen allen zichtbaar werden op papier. Kan bijvoorbeeld de transportband landen op de kade, is de ruimte tussen kraan en kade rand wel groot genoeg?

Na die twee dagen maakten collega's Bert Jan, Arjan en Aaldrik een bundel van informatie en organiseerden een presentatie tussen Van Oord en Shell. En dag later was veel stress weg bij partijen en managers, de hele actie werd namelijk zonder moeilijkheden goedgekeurd. Een golf van verlichting en fijn gevoel ging over mij heen nadat Bert Jan mij informeerde dat gisteren de hele hijsactie, die flink wat roet in het eten zou gooien als dit niet door zou kunnen gaan, was goedgekeurd die afgelopen middag. Het was spannend, interessant en een grootse uitdaging tegelijk, wetende dat bepaalde maten in de tekening zouden worden gebruikt, informatie moest kloppen en overzichten en fasering van deze liftactie duidelijk moesten zijn af te lezen.

Een paar dagen later stond ik op de bouwplaats en zag ik ineens van de papier af bekende vormen op de kade staan: een 42 meter hoge 250-tons kraan en een 39 meter hoge 150-tons kraan naast elkaar opgelijnd staan: ik herkende ineens de vormen, die ik wat dagen geleden digitaal had getekend. Helaas zou de hijsactie smiddags plaatsvinden, helaas was dat slaaptijd voor mij. Van Gerrit hoorde ik later gelukkig dat alles perfect was verlopen, iedereen was weer rustig en kalm, want het gebruiken van dit grote materieel heeft hier niet de kwaliteit zoals Europa dat is gewend en daarnaast was ‘safety' voor deze hijsoperatie namens Shell de grootste zorg. Action accomplished, de transportband staat op de kade en is klaar voor gebruik. (hij is momenteel dus in gebruik)

Hoewel mijn energiegehalte nog te hoog is door het nachtritme, ga ik toch proberen te slapen nu. Morgen is een vrije dag maar een orde dag, en wie weet nog even hier het hectische stadje in, al dan niet onder begeleiding, want hoe moet ik uitleggen aan de kapper in zijn openlucht zaak dat ik mijn haar kort wil hebben maar niet kaal? Het hotel personeel hier heeft me uitgenodigd voor een potje basketball morgenvroeg, dat kan ik natuurlijk niet afslaan...

Tot snel mensen, geniet van het opkomende zonnige weer!

Kita tayo mamaya,

Rob

p.s. 21 nieuwe foto's in de fotomap op deze website...!

12) It's showtime....!!

Beste reisvolgers,

Allereerst ‘maramin selamat' voor alle leuke reacties!

Twaalf uur per dag en 6 dagen per week dagdienst, de rapporten, de tekeningen, de bureaustoel, de spijkerbroek, het overhemd en de kantoortrappen zijn verleden tijd.
Twaalf uur per dag en 7 dagen in de week nachtdienst, de steenslag, de werkschoenen, de overall, de walkie-talkie, de lichttoorts en de helm zijn tegenwoordige tijd. Dit schetst even kort de wijzigingen van de overgang die twee weken geleden hebben plaatsgevonden hier op het project. In de week na mijn laatste (duik)verhaal begonnen de finale voorbereidingen. Laatste tekeningen gemaakt, plannen opgesteld en kleine wijzigingen werden op het kantoor en op de bouwplaats doorgevoerd. De spanning was merkbaar en vergrootte bij iedereen. Een week later. Het eerste zeeschip had zich gemeld met informatie: aankomstdatum 22 maart 2009 aan onze kade. Al gauw werd bekend dat het zelfs 21 maart 2009 in de avond zal arriveren. Olga Topic, een vrachtschip uit Noorwegen geladen met tweeënveertigduizend ton steen kwam eraan...
20 maart 2009. De dag voordat het eerste schip zou komen. De repetitie en instructiedag die ik samen met wat anderen had voorbereid voor het 75-koppig Filippijnse team bestaande uit voormannen, truckrijders en shovel-machinisten. De kade en bouwplaats was in ieder geval geheel gereed voor de schepen, maar nu al het personeel nog. Daar gingen we dan. In de ochtend naar de bouwplaats met ons Van Oord team, iedereen erg uitkijkend naar deze dag. Wat zou het gaan brengen? Tekeningen op de grond en aan de muur in de keetjes, alle Filippijnen er omheen, rondlopen in de zinderende hitte over de bouwplaats met alle Filippijnen en ons 6 koppige Van Oord team, uitleg geven over de te gebruiken verkeersroutes, instructies geven over het laden en lossen op de kade, instructies geven over veiligheid, opnieuw uitleggen wat je nu bedoeld, voor de 2^e keer uitleggen, laten vertalen door onze goed onderlegde Engels sprekende Filippijnse collega's, uitleg geven over hoe de opslagterreinen op te bouwen en toen een langverwachte oefening, de droogtraining. De zon ging onder achter de heuvels van enkele eilanden die zichtbaar zijn vanaf de kade van de bouwplaats. De lucht en het daardoor reflecterende zeewater voor ons kleurde paars en daar liepen we nog steeds op die geprepareerde kade, de avond viel. Lampen gingen aan, verkeersborden zetten we goed. Trucks en shovels gingen voor het eerst rijden. Stop. Terug. Opnieuw! We zeiden net toch dat je andersom moet parkeren? Oke, dan maar weer eventjes de speelgoedautootjes op de tekening. Tekening op het asfalt. Opnieuw de Filippijnen eromheen. ‘'You understand? Not this way, this way! Ah yes I understand. Do it again! You see? Okay! Lets go for it!'' En daar gingen we dan. In het begin ging het fout, daarna leken ze het allemaal beter te begrijpen. Geweldig, weken van voorbereiding in de vorm van de geprepareerde bouwplaats, de gereedheid van tekeningen en alle rapporten waren nu eindelijk voor het eerst in praktijk recht voor onze neuzen te zien, een heerlijk voldaan gevoel gaf me dat toch wel, hoe moe en goor ik me ook voelde door de intensieve dag die bijna voorbij leek te zijn. Eenmaal in het hotel savonds tijdens het eten flink nagepraat met het Van Oord team over deze zeer bruikbare, intensieve dag. Problemen werden zichtbaar, knelpunten helder. Maar morgen zou het in het echie moeten!Schip 1 zal hoe dan ook arriveren. Ons Van Oord team samen met het bouwpersoneel van de onderaannemer waar we al maanden mee samenwerken, genaamd Top Steel Builders en samen met onze Shell collega's (opdrachtgever), zouden vanaf de aankomst van het eerste schip nu 24 uur gaan opereren verdeeld over 2 diensten, de nachtdienst en de dagdienst.

21 maart 2009. Het was smiddags en ik werkte tot 12:00 h. op kantoor. ‘Ga maar naar het resort terug en slaap een paar uur Rob, vanavond gaat 't loos!' zei Bertjan tegen me.
Vanavond het eerste schip van de in totaal vijf schepen uit Noorwegen die verspreid over de rest van de aankomende weken zullen gaan arriveren. Enkele dagen voor bovenstaande datum had ik al vernomen dat ik was ingepland voor de nachtdienst en had ik de leuke en vooral spannende eer om samen met een zojuist ingevlogen nieuwe collega van Van Oord te mogen starten tijdens het eerste schip en onderdeel te mogen zijn in het coördinatieteam op het bouwterrein. Licht gespannen was ik wel naarmate deze dag dichterbij kwam. Sommige dingen waren nieuw, een grotere bouwplaats dan gewend, veel meer mensen, veel machines en bewegingen. Hoewel ik door het tekenen, berekenen en rapporteren in de 5 weken dat ik op het kantoor werkte het project nu naar mijn mening aardig goed begreep, was het toch altijd nog spannend welke verassingen in petto zijn en komen gaan tijdens zo'n eerste shift en eerste schip. Het zou een interessante, spannende eerste nacht worden. Zullen ze alles nog onthouden hebben van gisteren tijdens de instructiedag? Zal het veilig gaan? Zal alles goed verlicht zijn? Zal het schip problemen hebben? Zullen ze allemaal luisteren en snappen en de instructies opvolgen?

Ik werd wakker na een middag lekker te hebben gezwommen hier in het hotel en aan het barretje te hebben gehangen bij Michelle, Herry, Jessa en Lester; het resort personeel die hun dagelijkse dingen aan het doen waren en waar je altijd zo leuk mee kan praten omdat je ze allemaal beter leert kennen. Slapen ging niet echt, ik keek teveel uit naar vanavond.
We reden door de dagelijks beveiligde toegangspoorten de bouwplaats op, portieren gingen open en tassen eruit. En daar lag die dan, geen uitzicht meer vanaf de kade op de heuvels van de verderop gelegen eilanden van de Filippijnen maar nu zicht op een Bulk Carrier met de afmetingen 30 bij 186 meter en met een diepgang van 11,4 meter en geladen met 42000 ton steenslag. De grote brug achterop het schip, afstekend tegen de lucht die opnieuw paars/roze gekleurd was door de ondergaande zon in de vooravond. Vier enorme kranen en 5 enorme luiken die zojuist werden geopend waaronder de ruimen gevestigd zijn met de enorme hoeveelheid steen.
36 Filippijnse mannen in de nachtdienst en John (uitvoerder Van Oord), Ronald (Filippijnse safety officer) en ik stonden allemaal te staren naar het schip. Enkele gespannen gezichten, mensen met hun hand tegen hun voorhoofd kijkend in de richting van het enorme schip. Wauw dacht ik, het gaat nu echt beginnen. In onze keet de laatste instructies doorgesproken en toen de dagelijkse toolbox-meeting bijgewoond (veiligheids gerelateerd praatje) met het 36 koppige team. Eerst nog even voorstellen en toen de aandachtspunten. Gelukkig, ik zag overeenkomsten met de tekeningen die ik de afgelopen weken had gemaakt van de schepen en de kranen. Gelukkig leek er veel hetzelfde, maar zullen de kranen ook de daadwerkelijke ‘reach' of ook wel reikwijdte hebben om de steen ver genoeg op de kade te kunnen neerleggen? Dit was namelijk niet geheel duidelijk. We zouden het gauw gaan zien.
John zou op de kade alles in de gaten houden en ik zou op stockpile nummer 1 (opslagterrein 1) samen met de Filippijnse flagmans (mannen op kleine platformpjes die de trucks aanwijzingen geven) alles in de gaten houden. Kleren gingen aan, walkie-talkies op channel 15 onder enkelen van ons en lichtgevende aanwijsbuizen in de aanslag. Kranen draaiden, de eerste ladingen werden gelost. Shovels wilden gelijk rijden en trucks stonden ongeduldig te wachten. Het leek goed te gaan, enkele uren waren we onderweg en alles leek langzaam op te starten. Bert-Jan en andere dagshift collega's stonden vol verwachting te kijken hoe alles ging lopen. Het schip deed het rustig aan, viel vaak stil en chauffeurs reden soms wat onwennig rond op de zanderige stortplaatsen en op de geasfalteerde kade. Na wat nerveuze uren, enorm veel geloop door het mulle zand, veel geroep, gepraat en met name onwijs veel gewijs werd de operatie ineens uit het niets stilgelegd door de opdrachtgever Shell. Van hogere hand werd namelijk ineens beslist dat we nog niet van start hadden mogen gaan. Een stille nacht volgde, de adrenaline bij iedereen nam af en de meeste baalden omdat we juist zo lekker aan het opstarten waren en dat iedereen het eindelijk samen als 1 team wilde gaan doen! Helaas werd de leuke spanning abrupt verbroken. Half 7 in de ochtend na uren van niks doen, de dagploeg arriveerde. Frisse 36 Filippijnse koppen, frisse Van Oord collega's arriveerden en werden al gauw door ons ingelicht over de abrupte stop van uren geleden. John en ik gingen ietwat teleurgesteld terug naar het hotel, de kop was er weliswaar af en ook vrij succesvol, maar onverwachts te kort.

14:30 uur die middag. Een gaap, zere voeten en een brak gevoel tijdens het opstaan vanuit mijn bed. Pff wennen was het wel. Over 3,5 uur gaan we alweer terug naar de bouwplaats voor nachtdienst nr. 2. Douchen, omkleden en eten. Zal het schip en mijn Van Oord collega's vanmorgen of vanmiddag weer ineens het groene sein van de opdrachtgever hebben gekregen of toch nog niet? Een vraag die gauw beantwoord werd bij aankomst op de bouwplaats. Alles liep weer als een tr... schip...
Tijdens de dagelijkse overdracht tussen beide shifts die altijd tussen 18:30 h. tot 19:00 h. (avond) en 06:30 h. tot 07:00 h. (ochtend) plaatsvindt wordt altijd iedereen bijeen gebracht. Bart, Jess en Michael houden altijd een afsluitend praatje voor de dagshift, altijd eindigend met een applaus. Twaalf uur van werken heeft dit team er weer opzitten, een knappe prestatie helemaal als het zonder ongelukken gebeurd en ook nog eens efficiënt en productief verlopen is.

5 April 2009.
Nu zet ik even een paar stappen voorwaarts qua ontwikkelingen.. De afgelopen dagen zijn voorbij gegaan en vrijwel op dezelfde manier zoals boven omschreven. Het eerste schip de Olga Topic is na 9 dagen vertrokken en diezelfde ochtend vroeg kwam de volgende 43.000 ton alweer aanzetten: Genco Wisdom lag al voor anker op zee, en voer terwijl de zon opkwam en terwijl ik brak, moe en uitgeteld daar naar zat te kijken in de richting van onze kade. Een fijne gedachte was dat het bijna shift-wisseling was, dus was de dagploeg verzekerd van een productieve dag en kon ik zo meteen al strompelend naar de frisse chauffeur toelopen die ons weer naar het hotel terug zou brengen. Een prachtig gezicht was het wel, een nieuw, 189 bij 32 meter groot zwart schip met een rode rand net boven het water en met een hagelwitte brug achterop, waar alle hutten etc. zijn gevestigd. Hij meerde langzaam en behendig aan de kade alsof je een fiets op de standaard zet, zo makkelijk leek het te gaan. Op dit moment zijn we nog met dit schip aan het lossen en we verwachten het in 2 dagen volledig gelost te hebben. Veel minder problemen hebben we gehad met deze dan met de eerste gelukkig.
Gisteren tijdens de dagelijkse draft-survey ben ik even aan boord geweest (voor het eerst aan boord van een echt zeeschip) en samen met Eddie onze Shell representative (opzichter namens Shell) aanwezig geweest bij deze dagelijkse berekening. Bij aankomst van dit schip aan onze kade lag de voorzijde 11.4 meter onder water en tijdens de calculatie waar ik bij was lag diezelfde voorzijde nu op 9.6 meter. Op deze manier, die 2x per dag wordt uitgevoerd, wordt berekend hoeveel er gelost is op onze kade.

Het waren interessante dagen sinds het begin van mijn nachtdiensten. Het verschil is vooral dat het Filippijnse bouwteam nu allemaal veel beter hun best doen, het ook allemaal veel beter begrijpen, veel meer communiceren, lachen en gemotiveerder zijn. Maar ook voor ons als team is het een test, moeten dingen worden veranderd en is het in het begin aftasten tussen alle partijen. Na 3 dagen en na wat gepraat tussen partijen, feedback en advies door managers werd het verschil duidelijk merkbaar. Alles liep beter bij iedereen en met name een positieve verandering onder het Filippijnse bouwpersoneel. Alles gaat geweldig nu, mede door het feit dat alle jongens het spel nu kennen, de gevaren, de verkeersroutes, de manier van storten en het laden. Het is voor sommigen ook niet niks, te weten dat sommigen nog niet zo lang in een truck of shovel gereden hebben, laat staan moeten opereren bij het lossen en laden van 42.000 ton steen, doormiddel van gigantische kranen van een zeeschip en ook nog de vele (veiligheids)instructies moeten opvolgen van westerse partijen zoals Van Oord en Shell en met regels waar hun totaal niet mee zijn opgevoed en opgegroeid. En daarnaast slapen wij in een hotel met goede voorzieningen, maar sommigen onder hun leven in totaal andere omstandigheden hier in de Filippijnen, een contrast wat mij soms wel eens weer tot een besef doet komen, zoals ik ook soms in Afrika had.
We hebben samen als nachtshift team al wel verschillende leuke dingen meegemaakt na al die nachtelijke uren, iets voor een verjaardagsavond leuk om te vertellen denk ik. Doordat we als gezamenlijk bouwteam elkaar allemaal beter beginnen te kennen en als 1 familie gaan voelen, begint iedereen elkaar ook bij naam te noemen en is de sfeer 10x zo ontspannen als in het begin. Het valt niet mee om 36 man bij naam te kennen, tien truck nummerplaten soms te moeten onthouden en 7 shovelnummers moeten onthouden voor bijvoorbeeld als ik met John het dagelijkse bijtanken in de nacht moet coördineren. Welke is nu ook alweer geweest? Was dat die groene shovel of nu net die rode vrachtwagen? Dat was toch die kerel die altijd zo lacht? Of was dat nu die iets oudere man?

Met John mijn Van Oord collega in de nachtdienst is het geweldig samenwerken. John heeft een ervaring die enorm groot is. Hij voer op ontelbare schepen en werkt nu 44 jaar bij Van Oord en heeft dit bedrijfje als kleine jongen tot grote wereldjongen zien opgroeien. Hijzelf begon als mattenmaker, iets waar Van Oord mee begonnen is jaren terug. Elke avond voordat we gaan werken, tijdens het eten of in de pauzes verteld hij wel minimaal 5 verhalen die hij vroeger en recent heeft meegemaakt over schepen, mensen, projecten, landen en culturen die hij heeft moeten bezoeken namens zijn werk. John en ik lijken een goed team. John is de uitvoerder namens Van Oord en is het aanspreekpunt op de bouwplaats tijdens de nachtshift en ik ben min of meer zijn assistent, ik loop daarom ook van iedereen denk ik wel de meeste meters op de bouw met blaren op de voeten als gevolg haha. Hoewel ik juist vaak kan genieten van dit fysieke aspect, het rondkijken, coördineren, communiceren en bijstaan hebben we wel sinds kort her en der wat stoeltjes geplaatst in het zand zodat we soms even de benen kunnen laten rusten. Twaalf nachtelijke uren lopen en staan in het zand en op het asfalt (en voor de dagploeg in de zinderende, Filippijnse hitte) is niet altijd even easy. De eerste dagen van de operatie moesten bepaalde mannen opnieuw de herhaalde instructies krijgen over hun verantwoordelijkheden en taken, de ene leek bijvoorbeeld het verkeer allemaal in 1 keer op te willen laten rijden bij de opslagterreinen, een andere chauffeur leek te rijden alsof hij op een zondag lekker aan het touren was en niet over werk en veiligheid dacht, de andere liep te lantefanten, een andere zat koffie te drinken terwijl hij op zijn plek had moeten staan waar nu een rij vrachtauto's niet wisten wat te moeten doen, een vrachtauto die ineens stilstaat ergens en waar blijkt dat de chauffeur even de slaap aan het inhalen is en ga zo maar door. Deze in het begin, in vrij hoge mate voorkomende problemen in combinatie met een grote bouwplaats en nachtelijke uren waarbij je afhankelijk bent van licht en ook niemand nog zo goed kent maakte het erg interessante dagen voor mij als simpele student. Gelukkig is nu alles beter, zijn de taken voor iedereen duidelijker en luistert iedereen goed en houdt zich aan de regels zodat we allemaal minder hoeven rond te lopen, te moeten roepen door de walkie-talkie waar Theo Tankwagen en Sjaakie Shovel nu weer uithangen omdat er alweer 15 hopen met steen liggen die snel tegen de rest van de steen moeten worden aangedrukt om de productie niet te laten vertragen..

Momenteel mag ik soms de toolbox meetings houden voor de nachtploeg door voor de groep de laatste ontwikkelingen te vertellen, de manier van werken voor de aankomende shift uit te leggen en te wijzen op nieuwe gevaren. In het begin vond ik dat wel moeilijk, je weet niet of ze je wel serieus nemen en hoe ze dat oppakken. Gelukkig gaat dat goed helemaal naarmate je ook iedereen begint te kennen nu. Daarnaast doen we dit praatje ook altijd om half 7 in de ochtend, aan het eind van de lange shift. Ik of John, en vertaald door Ronald zeggen dan altijd dat het weer een goede dag was, geen ongelukken zijn gebeurd en dat we er morgen weer tegenaan gaan en iedereen bedankt wordt. Daarnaast prikkelen we dan altijd nog even de nieuwe, frisse dagploeg die op dat moment klaarstaat en altijd even meeluistert met ons, door te zeggen dat we de afgelopen nacht natuurlijk een hogere productie hebben gedraaid in vergelijking tot de dagploeg en dat we de beste zijn en een leuker team zijn... En moet je dan horen wat dat tot gevolg heeft met 72 man voor je hahaha geweldig!! De Filippijnen lijken allemaal veel meer te genieten nu van het werk, de ploeg en de mensen. Een geweldige spirit onder de werknemers nu en hopelijk dat dat de hele tijd nog blijft. Gisteren hebben ze allemaal een polo shirt, een kado bon en een groepsfoto gekregen namens Van Oord en Shell waardoor gisternacht de spirit nog beter was dan de dagen ervoor. Tayona of ook wel lets go! is altijd onze afsluitende schreeuw vlak voor dat we beginnen met de shift.
Met betrekking tot het werk vindt ik het geweldig leuk en interessant, helemaal omdat ik eerder nog nooit echt onderdeel ben geweest van een coördinatieteam die een groep mensen als dit aanstuurt maar ook omdat het geweldig is om in een operatie als deze te werken en lekker te moeten struinen van links naar rechts en creatief te moeten denken en handelen om dingen op te lossen en voor elkaar te krijgen. In de nacht help ik mee samen met de flagmans voor de begeleiding van het verkeer en bewegingen op de stortplaatsen en daarnaast fungeer ik als een soort trouble-shooter tijdens problemen her en der en help ik John als zijnde assistent. Het spannende vaak is dat het schip gewoon doorgaat met lossen van steen en dus moet je soms iets handigs bedenken en gauw communiceren met mensen al dan niet door de walkie-talkies. John houdt met name toezicht op de kade waar het schip lost en waar de shovels de ladingen in de trucks gooien. Zo houden wij tweeën het beste overzicht namens Van Oord. Daarnaast hebben we gelukkig nog een voorman namens Top Steel Builders, de onderaannemer die dus alle shovels en trucks en al het personeel namens ons laat werken op dit project. De Filippijnse voorman had in het begin echt instructie nodig wat een voorman is en waar die verantwoordelijk voor is, maar hij doet het nu geweldig goed en het lijkt wel of hij een doorgewinterde uitvoerder is net als John.

Tot slot een leuke mededeling dat ik waarschijnlijk nog een paar tripjes mee mag op het geavanceerde steenstortschip van Van Oord! Dit schip, de Tertnes, komt over enkele dagen hier aan en komt dus die steen allemaal weer aan boord nemen en die gaat het dus daadwerkelijk aanbrengen op de 400 meter diepliggende zeebodem. Over het schip heb ik al erg veel gehoord tijdens de ontelbare tafelverhalen, collega's van mij hebben er bij verschillende projecten maanden op moeten werken.
Mensen ik ga er weer vandoor, ik ga zo samen met John weer eten zoals elke dag, rijden dan naar de bouwplaats om de dagshift af te lossen en er weer tegenaan te gaan met de nachtshift, voor een nieuwe, altijd vol verassingen komende nacht!
Wat zal het dit keer brengen?

Kita tayo mamaya,

Ingat,

Rob

P.s.: diverse foto's volgen spoedig...